Var zaman yok zaman köyün birinde güzellerden güzel, kalbi siması kadar parlak, herkesin yardımına koşan, hamarat mı hamarat Hizmet adında nişanlı bir genç kız varmış, on parmağında on marifet denir ya işte öyle.. ancak bir tek kusuru varmış, yemeklerin tuzunu ayarlayamazmış.. genç kızımızın nişanlısı askere gitmiş, o askerdeyken ülke savaşa girmiş, aylar yıllar geçmiş, nişanlıdan hiç haber yok..
Herkes nişanlısı artık gelmez nazarıyla bakıyormuş, köyün ahlaksız kabadayısı o güzelimizin karşısına çıkıp evlilik teklif etmiş, kız reddetmiş, bir iki üç derken kabadayı dayanamış, kıza sahip olmak için saldırmış, kız hırpalanmış ama elinden kurtulmayı başarmış, kabadayı hıncını alamamış gitmiş köyün kahvesine ve kızın aleyhine konuşmaya başlamış, güya kız nişanlı iken başkalarıyla birlikte oluyormuş gibi iftira atmış, köylü önceleri inanmamış ama kabadayı ve arkadaşları her yerde bunu konuşup durmuş, kimse de kabadayıya “ya sen nereden biliyorsun” diye sormaya yeltenemiyormuş, herkesin diline düşmüş olay…
Tertemiz ve namuslu kızımızın kendi arkadaşlarına kadar ulaşmış, aslında onun temiz olduğunu bilirlermiş, ama fitne bu ya onlar da konuşmaya ve iftiraya girmişler, herbiri konuşmaya başlamış…
-Ya zaten çeşmeye giderken hep yalnız gidiyor olacağı buydu
-Ben zaten ona demiştim herkesin işine koşma, yardım etme, evinde otur
-Aslında nişanlısının ailesi bunu istemiyormuş zaten
-kesin vardır bir şey yoksa ateş olmayan yerden duman çıkmaz
Hizmet’in bir de kız kardeşi Gayret varmış, ama ablası kadar güzel değilmiş o yüzden alttan alta onu kıskanır ama belli edemezmiş
Dedikoduyu duyunca Gayret yaftayı vurmuş “ doğrudur zaten Hizmet ablam yemeklerin tuzunu hiç ayarlayamazdı…”
Söylentiler Hizmet‘in kulağına kadar gitmiş, utancından konuşamamış, evindeki odasından dışarı çıkamaz hale gelmiş, yemeden içmeden kesilmiş, oldukça zayıflamış
Taa ki günün birinde nişanlısı çıkagelmiş, olayları duymuş ve kabadayıya bir meydan dayağı çekmiş, o da iftira attığını itiraf etmiş, bütün köylü söylediklerine pişman olmuş, en çok da kız kardeşi Gayret!
Evet hikayemiz böyle…
Hizmet Hareketi’nin başına gelen iftirayı bana göre çok güzel anlatan bir hikaye..
Hizmet ahlaksız bir ülkenin en temiz, saf, duru, edepli, terbiyeli güzeli idi.
Ama bir kabadayı çıktı, ahlaksızlığın başına dümen kurdu, zulüm üstüne zulüm yaptı.
Ben böyle bir ortamda Gayret olup Hizmet’i köyün meydanında eleştirmek istemem vesselam!
Ama sürecin iman ve kaderimize taalluk eden kısımlarını da makul bir şekilde izah etmenin zaruretine inanıyorum.
Zira insanlar zulmeder ama kader adalet eder.
O yüzden bu yazıda anlayabildiğim kadarı ve de ifade edebildiğim miktarıyla kader neden adalet ediyor sorusuna cevap bulmaya çalışacağım.
Bir mümin başına ne gelirse gelsin bunun Allah’tan geldiğine inanması imanının gereğidir.
Dolayısıyla başa gelen musibetlerde ilahi hikmetleri görmek gerekir, ancak bu bazen çok da kolay olmayabilir. Zira genel resmi görmek bazen fertlere müyesser olmayabilir, veya zaman olarak neticelerini şimdiden farkedemeyebiliriz.
Bediüzzaman Hazretleri hayatı çileler ile geçmiş olduğundan başına gelen en küçük bir olayda bile birçok hikmet görmüş ve yazmıştır, mesela bahar ayında ata binmiş, attan düşmüş, bunu şefkat tokatı olarak görmüş ve 5 tane hikmet sıralamıştır. Başka bir yerde de
“Asıl musibet ve muzır musibet, dine gelen musibettir. Musibet-i diniyeden her vakit dergâh-ı İlâhiyeye iltica edip feryat etmek gerektir. Fakat dinî olmayan musibetler, hakikat noktasında musibet değildirler. Bir kısmı ihtar-ı Rahmânîdir. Nasıl ki çoban, gayrın tarlasına tecavüz eden koyunlarına taş atıp, onlar o taştan hissederler ki, zararlı işten kurtarmak için bir ihtardır, memnunâne dönerler. Öyle de, çok zâhirî musibetler var ki, İlâhî birer ihtar, birer ikazdır.
Ve bir kısmı keffâretü’z-zünubdur.
Ve bir kısmı, gafleti dağıtıp, beşerî olan aczini ve zaafını bildirerek bir nevi huzur vermektir.
Musibetin hastalık olan nev’i, sabıkan geçtiği gibi, o kısım, musibet değil, belki bir iltifat-ı Rabbânîdir, bir tathirdir. Rivayette vardır ki, “Ermiş bir ağacı silkmekle nasıl meyveleri düşüyor; sıtmanın titremesinden günahlar öyle dökülüyor.” diye sırlamıştır.
Başka bir yerde “Hayat musibetlerle, hastalıklarla tasaffi eder, kemal bulur, kuvvet bulur, terakki eder, netice verir, tekemmül eder, vazife-i hayatiyeyi yapar.”
Eğer sabretse, musibetin mükâfâtını düşünse, şükretse, o vakit her bir saati bir gün ibadet hükmüne geçer. Kısacık ömrü uzun bir ömür olur. Hattâ bir kısmı var ki, bir dakikası bir gün ibadet hükmüne geçer.”
İlahi icraatı anlamak, belli bir hikmete oturtmak biraz geniş düşünmek ile olur.
Bu konuda Sahabe hayatından birçok örnek gösterilebilir, ama yaşanan süreç çok dehşetli olduğundan Hz. Ali döneminde ashab arasına gelen fitne ve bunun sonucunda Hz. Ali dahil birçok sahabenin hayatını kaybetmesi çok acı bir örnektir. Hele Kerbela hele Kerbela…
Yaşanan süreçte özellikle hiçbir suçu olmadığı halde hapiste yatan, işkence gören yüz binlerce insan var. Peki bu insanların ne hatası var idi ki kader fetva verdi bu hadiselere? Bence esas kafaları kurcalayan mesele budur.
Yaşadığımız süreci anlamlandırmak için Mektubat On Dokuzuncu Mektup Beşinci Nükteli İşaretteki parçayı olduğu gibi alıyorum.
“Eğer denilse: “Mübarek İslâmiyet ve nuranî Asr-ı Saadetin başına gelen o dehşetli, kanlı fitnenin hikmeti ve vech-i rahmeti nedir? Çünkü onlar kahra lâyık değildiler.”
Elcevap: Nasıl ki baharda dehşetli yağmurlu bir fırtına, her taife-i nebâtâtın, tohumların, ağaçların istidatlarını tahrik eder, inkişaf ettirir; herbiri kendine mahsus çiçek açar, fıtrî birer vazife başına geçer. Öyle de, Sahabe ve Tâbiînin başına gelen fitne dahi, çekirdekler hükmündeki muhtelif ayrı ayrı istidatları tahrik edip kamçıladı. “İslâmiyet tehlikededir, yangın var!” diye her taifeyi korkuttu, İslâmiyetin hıfzına koşturdu.
Herbiri, kendi istidadına göre, câmia-i İslâmiyetin kesretli ve muhtelif vazifelerinden bir vazifeyi omuzuna aldı, kemâl-i ciddiyetle çalıştı. Bir kısmı hadîslerin muhafazasına, bir kısmı şeriatın muhafazasına, bir kısmı hakaik-ı îmâniyenin muhafazasına, bir kısmı Kur’ân’ın muhafazasına çalıştı, ve hâkezâ, herbir taife bir hizmete girdi. Vezâif-i İslâmiyette hummâlı bir surette sa’y ettiler.
Muhtelif renklerde çok çiçekler açıldı. Pek geniş olan âlem-i İslâmiyetin aktârına, o fırtına ile tohumlar atıldı, yarı yeri gülistana çevirdi. Fakat, maatteessüf, o güller ve gülistan içinde, ehl-i bid’a fırkalarının dikenleri dahi çıktı.
Güya dest-i kudret, celâlle o asrı çalkaladı, şiddetle tahrik edip çevirdi, ehl-i himmeti gayrete getirip elektriklendirdi. O hareketten gelen bir kuvve-i anilmerkeziyye ile, pek çok münevver müçtehidleri ve nuranî muhaddisleri, kudsî hafızları, asfiyaları, aktabları âlem-i İslâmın aktârına uçurdu, hicret ettirdi. Şarktan garba kadar ehl-i İslâmı heyecana getirip, Kur’ân’ın hazinelerinden istifade için gözlerini açtırdı”
Evet Hz. Ali ve diğer ashab-i güzinin başına gelenler onların istihkakı değildi, günümüzde hizmet erlerinin başına gelen trajik olaylar da hizmet erlerinin istihkakı olmadığı gibi. Ancak o asırda daha büyük bir hikmet ve fayda olan İslamiyetin kıyamete kadar korunabilmesi için gerekli olan faaliyetlerin başlamasına sebep oldu, böylece kıyamete kadar milyarlarca insanın iman ve cennet kazanmalarını sağladı.
Halbuki o fitne anında bu hikmet belki de hiç farkedilmemişti.
Hizmet erlerinin başına gelen musibetin büyük hikmetlerini belki de biz de henüz farkedememiş olabiliriz.
Bir başka açıdan da bakılınca hasenatül ebrar seyyiatül mukarrabin düsturu işlemişti, küçük günah bile olsa mukarrabine kebair cezası vermek adetullahtan idi. Hizmet erlerinin Allah cc nun kendilerinden beklediği azami performansı gösterememelerine bu şekilde bir karşılık geldi diyebiliriz. Ama bu kesinlikle birilerinin zannettiği gibi bir ceza değil, Allah cc sevgili kulları mukarrabine yaptığı özel muamele idi. Bu durumu Efendimiz bir kısım hadislerde şöyle açıklıyor.
“Allah bir kulunu sevince onun ibadet ile ulaşamayacağı mertebelere musibet verip ulaşmasını sağlar”
“Allah bir kulunu sevince onu dünyadan korur, tıpkı sizin hastanıza zararı olur diye su içirmediğiniz gibi”
“Allah bir kulunu sevince onun başına musibetleri yağmur gibi yağdırır, kul dua edince melekler der ki “ bu sesi bilinen bir sestir (sürekli inler çünkü) bu sefer Cebrail as “ya Rabbi bu kulun sana dua ediyor, onun istediğini ver” der. Allah cc “Kulumu bana bırakın zira ben onun inleyip dua etmesini severim. Eğer bana Ya Rab derse ben de ona Lebbeyk ey Kulum, eğer benden bir şey istersen sana mutlaka cevap veririm, bazen dilediğini aynen veririm, ama bazen de çok daha fazla mükafatı senin için biriktirir, sonra veririm”
“Allah bir kulunu sevince dertlerini artırır, Allah bir kuluna buğzedince de dünyevi hayatına bolluk verir”
“Allah bir kulunu sevince ona sıkıntı verir, belanın ona gelmesi Allah’ın sevgisindendir, ta ki onu dua edip yalvarsın”
“Allah bir kulunu sevince belayı ona adeta yapıştırır ta ki onu saflaştırsın”
“Belanın en şiddetlisine Peygamberler ve onlardan sonra seviyesine göre evliya düçar olur”
Hadisleri sıralamışken konuyla ilgili yüzlerce ayetten bazılarını da teberrüken kaydetmeden geçemeyeceğim.
“Öyle bir fitneden sakınınız ki gelince sadece zulmedenleri değil mazlumlara da dokunur”
“Allah iman edenleri sizin durumunuzda bırakacak değildir, sonunda temizi pisten ayıracaktır.”
“Eğer siz bir yara almışsanız, (size düşman olan) o topluluk da benzeri bir yara almıştı. Böylece biz, Allah’ın gerçek müminleri ortaya çıkarması ve içinizden şahitler edinmesi için, bu günleri bazen lehe, bazen da aleyhe döndürüp duruyoruz. Allah, zulmedenleri sevmez. Bir de Allah, böylece iman edenleri günahlardan arıtmak, küfredenleri ise yok etmek ister. Yoksa Allah, içinizden cihat edenleri ve sabredenleri belirtmeden cennete gireceğinizi mi sandınız? ”
“Bu, Allah’ın içinizde olanı denemesi, kalplerinizde olanı arıtması içindir. Allah gönüllerde olanı bilir.”
“Allah, içinizden cihat edenleri; Allah’tan, peygamberinden ve iman edenlerden başka sırdaş edinmeyenleri ortaya çıkarmadan sizi kendi halinize bırakacak mı zannediyorsunuz? Allah işlediklerinizden haberdardır.”
“Yemin olsun ki sizi, içinizden cihada çıkanları ve sabredenleri meydana çıkarana ve haberlerinizi açıklayana kadar deneyeceğiz”
“Allah dilemiş olsaydı, onlardan başka türlü öç alabilirdi, bunun böyle olması, kiminizi kiminizle denemek içindir.”
“Hanginizin daha iyi iş işlediğini belirtmek için, ölümü ve dirimi yaratan O’dur. O, güçlüdür, bağışlayandır.”
“İnsanların hangisinin daha iyi iş işlediğini ortaya koyalım diye, yeryüzünde olan şeyleri, yeryüzünün süsü yaptık.”
“Arşı su üzerinde iken, hanginizin daha güzel işi işleyeceğini ortaya koymak için, gökleri ve yeri altı günde yaratan O’dur.”
Evet bizden beklenen elimizdeki imkan ve fırsatların hiçbirini zayi etmeden toplumun hemen her kesimine ulaşmaktı, onları İslam duygu ve düşüncesiyle imar edip topluma yararlı bireyler haline getirmekti. Ancak biz usulü üsluba, ürünü ambalaja feda ettik, ulaşabildiklerimizi “dava adamı” kıvamına getiremedik, kurumlarımıza teslim edilmiş binlerce insan olduğu halde… Dava ruhu ikincil üçüncül hedeflere kurban oldu. Allah bize kendisini anlatacağımız bir müessese nasip etmişse “kalmayacaktı gönlüne giremediğimiz kimse.” Ama formaliteler işin ruhunu alıp götürmüştü, mevcudu bile muhafaza edemez hale gelmiştik, Allah cc da elimizden bu imkanları aldı. Ehli basiret ve firaset için çok da garip değildi. Zira Allah “bir kavim kendi iç dinamiklerini değiştirmedikçe onlara verdiği nimeti geri alacak” değildir. Aksi de şudur ki, Allah bir nimeti elinizden alıyorsa siz o nimeti hak edecek vasıflara artık sahip değilsiniz demektir. Bu ilahi değişmez bir kanundur. Tekrar o vasıfları elde edinceye kadar durum böyle devam eder.
Bu sürecin bize öğrettiği çok şey oldu, bazılarını ifade etmeye çalışayım:
Hep okuduğumuz, söylediğimiz bildiğimiz hakikatlerin yaşantımıza girdiğine şahit olduk.
“Cennet ucuz değil” diyen Üstadı şimdi daha iyi anladık
“Sizden öncekilerin başlarına gelen musibetlerin bir misli size de gelmeden cennete gidebileceğinizi mi zannettiniz “ diye soran ayetler kafamızda şimşek gibi patladı.
“Allah bu işi tamamlayacak ama siz acele ediyorsunuz” diyen Hz. Peygamber sürekli işkence altında olan Habbab b. Erett e söylemişti bunları..
Hizmet erlerine “Çağın Kudsileri”, “Sahabeye denk bir cemaat olmaya namzet” diyen Hocaefendiyi bir de bu açıdan daha iyi anladık. Öyle ya aynı çile çekilmeden nasıl denk olunabilirdi ki?
Hele bir de ahirzamanda olmanın peygamberlerin dilinde yad olunan extra sıkıntı ve çileleri vardı… onları da nazara alınca “bu ümmetin başımı hayırlı yoksa sonu mu” diye soran Efendiler efendisinin “kardeşlerim” diye kime hitap ettiğini” nasıl anlayacaktık?
Nasıl anlayacaktık Efendimizin hergün arkasında saf tutan münafıkların Medinede 11 yıl boyunca nasıl işleri fesada buladıklarını?
Nasıl anlayacaktık pilavın içindeki beyaz taşların bu kadar çok olduğunu?
Nasıl anlayacaktık “münafığın kafirden eşedd” olduğunu?
Nasıl anlayacaktık “asya münafıkları” tabirini?
Süfyaniyetin nasıl dehşet ve vahşet getirdiğini?
Nasıl anlayacaktık münafıklara destek veren “kalbi hasta” safderun müminlerin halini?
Nasıl anlayacaktık Hz. Nuh, Hud, Salih, Lut, Şuayb aleyhimusselam kavimlerinden sadece birkaç ailenin imana geldiğinin keyfiyetini?
Nasıl anlayacaktık bu kavimlerin hepsinin topluca zulüm, gadr, haksızlık ve ahlaksızlık arkasında birleşip Peygamberleri yurtlarından sürmeye yeltendiklerini?
Bu garip bir ilim talebesi Kuranın neresine baksa şu an adeta ayetler, sureler, kıssalar sanki bu süreci bize anlatıyor gibi görüyor. meğer o kıssalar bizi anlatıyormuş da haberimiz yok, meğer Kuran her çağa hitap ediyor hakikatini yeni idrak etmişiz, meğer Kuran zaman üstülüğünü kullanarak bize en turfanda meyvelerini ikram etmiş haberimiz yokmuş?
Bilemiyorum sürecin getirdiği zarar mı çok yoksa fayda mı?
Evet geldi ve bazılarımız kaybetti, ama ben bu kayıp faslının geçici olduğuna hüsnü zan ediyorum, gün gelecek o kaybedenler de kazananlarla beraber olur inşaallah.
