1- Tarif

Hicret; anlam olarak, uzaklaştırmak, terketmek demektir. Terim olarak, Hicrette yakınların, akrabanın, dostların, özyurdundan  din ve inanç yüzünden, terki anlamı vardır, veya bunun aksi bir durum; akrabanın, dostların, yakınların din ve inanç sebebiyle kişiden uzaklaşmaları, onu terkleri hicrette anlam olarak yer alır. Binaenaleyh hicrette, terim olarak, karşılıklı iki yönlü bir uzaklaşma, terketme anlamı kendini gösterir. Muhaceret aynı kökten olup göçetme anlamındadır. Hicret edene muhacir denir.

Buna göre hicret :

1)Küfür yurdundan iman yurduna intikalle,

2)Kafirlerin amellerinden müslümanların amellerine geçmekle,

3)Allah’ın emrettiklerini yapmak, yasakladıklarını terke etmekle olur.

Kısaca hicret : Hem küfürden hem de küfrün alametlerinden kaçmaktır, uzaklaşmaktır. Bu bakımdan muhacir : Allah’ın yasaklarından uzaklaşan kişidir.                .

Hicret; ister küfür diyarından iman yurduna, ister küfür alamet ve amellerinden iman alamet ve amellerine intikal şeklinde anlaşılsın; o, ancak Allah’ın emrini yerine getirmek için yapılır.

Husûsi Hicret; Hz. Peygamber’in (s.a.s.) Mekke’den Medine’ ye yaptığı hicrettir. Şartlar gerektirdiğinde hicret her zaman yapılır. Mekke’nin fethiyle son bulan hicret Hz. Peygamber’in (s.a.s.) hicretidir, genel anlamda hicret sona ermemiştir.

2-Gaye

Hicretten gaye; küfürden, zulümden uzaklaşıp İslâm’ı bütünüyle yaşamaktır. Bu; ya dine tamamen, her yönden sahip çıkmak veya Hz. Muhammed’in (s.a.s.)yanında düşmanlarına karşı savaşta yer almak veyahut ta küfür diyarında sükûna razı olmayarak cihadı yol olarak benimsemekle olur.

Biz zayıf kimselerdik demek suretiyle müslüman kendini kurtaramaz. O zaman onlara;

“Allah’ın arzı geniş değil miydi?» denir. Zira Mekke’de İslâmî her bakımdan; iman, ibadet, amel, toplum düzeni olarak yaşamaları problem haline gelmiş olan müslümanlara; dinlerini rahatça yaşıyabilecekleri, dinlerine hiçbir engel konmayan bölgelere gitmeleri gerekmiştir. Ayrılmalarına acizlik olmadığı halde kâfirlerin, müşriklerin arasında kalanlar için Cehennem varılacak yer olarak gösterilmektedir. Ama çaresiz, zavallı, güçsüz, hastalıklı veya bir üstün kuvvetin engel koyması halinde kadın ve erkeklerden bu nitelikleri taşıyanlarla çocuklar hicret etmiyebilir. Çünkü Hicret, zorluklarla, meşakkatlerle doludur. O insanın önüne görünüşte birtakım güçlükler kor. Bunlar; vatanındaki rahat, refah içindeki yaşayışı; zorluk, güçlük, geçim sıkıntısı v.b. hallerle değişmektir. Oysa Allah kitabında kendisi için hicret edenin hicret sonrasında gideceği yeri çok bereketli bulacağını, hayır ve nimetlerle o yerin dolu olacağını beyan ediyor. Hicret gerçekten korku, mihnet, sıkıntı, zorluk değil; ama tam aksine bolluk, bereket, refah, saadet ve zaferin kaynağıdır. Bütün bunlara ilaveten insanın hicrete başlayıp tamamlayamadan ölmesi halinde karşılığını, sevabını, mükâfatını Allah’ın üzerine alması, Onun kefil olması hicretin değerini, faziletini daha da arttırmaktadır

Bu hususları Allah Kur’an’da Nisa sûresinde şu ilahi beyanıyla açıklamaktadır :

‘Kendilerine yazık edenlerin canlarını aldıkları zaman on-lara : «Ne yaptınız bakalım?» deyince, «Biz yeryüzünde zavallı kimselerdik» diyecekler, melekler de; «Allah’ın arzı geniş de- ğilmiydi? Hicret etseydiniz» cevabını verecekler. Onların vara-cakları yer Cehennemdir, Orası ne kötü dönülecek yerdir.

Çaresiz kalan, yol bulamayan zavallı erkek, kadın ve çocuklar müstesnadır.

İşte Allah’ın bunları affetmesi umulur. Allah affedendir, Bağışlayandır. ‘

Allah yolunda hicret eden kişi, yeryüzünde çok bereketli yer ve genişlik bulur. Evinden Allah’a ve Peygamberine hicret ederek çıkan kimseye ölüm gelirse, onun ecrini vermek Allah’a düşer, Allah bağışlar, merhamet eder. (Kur’an, 4 (Nisa) /97 -100).

Hicretin gayelerinden biri de müslümanlar arasındaki dostluğu, yakınlığı, kardeşliği pekiştirmek, kâfir ve münafıklara asla inanmamak ve onların iç yüzlerini ortaya koymaktır. Kâfirin amacı yeryüzünde herkesin kendisi gibi olmasıdır. O hiç kimsenin iman etmesini istemez, kendisi iman edemediği gibi herkes te iman edemesin ister. Eğer müslüman, şu veya bu sebepten, kâfirin, münafığın aldatıcı, saptırıcı sözlerine kanarsa yer yüzünde iman yaygınlaşamaz, müslümanlar arasında birlik, dayanışma, dostluk kurulamaz, onlar arasında görüş ayrılıkları ortaya çıkar, onları bir gevşeklik sarar. Bu olumsuz davranışları yok etmek, müslümanları bir zorlukla ve güçlükle imtihan etmek için hicret gerekir. Bu konuda Kur’an’da Nisa suresinin 88. ve 89. ayetleri gayet açıktır, müslümanı uyarmaktadır.:

’Ey Müslümanlar! Münafıklar hakkında iki fırka olmanız da niye? Allah’ın saptırdığı kimseye sen hiç yol bulamıyacaksın.

Onlar kendileri inkâr ettikleri gibi, keşki siz de inkâr etse- nizde eşit olsanız isterler. Allah yolunda hicret etmedikçe onlardan dost edinmeyin. Eğer tevhid ve hicretten yüz çevirirlerse, onları bulduğunuz yerde yakalayıp öldürün.’

3-Şartlar ve Yapılış

Kur’an’da, Enfal suresinin son ayetlerinde hicretin şartları, ilkeleri ve yapılışı veciz bir şekilde insana takdim edilir.O ayetler mealen şöyledir :

‘İman edip hicret edenler, Allah yolunda mallarıyla canlarıyla cihad edenler ve muhacirleri barındırıp onlara yardım edenler, işte bunlar birbirinin dostudurlar. İman edip hicret etmeyenlerle, hicret edinceye kadar sizin dostluğunuz yoktur. Fakat din uğrunda yardım isterlerse yardım etmek üstünüze borçtur. Şu kadar var ki sizinle aralarında anlaşma bulunan bir kavim aleyhinde değil… Allah işlediklerinizi hakkıyla görücüdür.

Kâfir olanlar birbirinin dostudurlar. Eğer siz bunu yapmazsanız yeryüzünde bir fitne ve büyük bir fesad olur.

İman edip de Allah yolunda hicret ve cihad edenler, muhacirleri barındıranlar, yardım edenler; işte gerçek mümin olanlar bunlardır. Mağfiret ve uçsuz bucaksız rızık da onlarındır.

Henüz iman edip de hicret eden ve sizinle birlikte savaşanlara gelince onlar da sîzdendir. Hısımlar Allah’ın Kitabında birbirine daha yakındırlar. Allah her şeyi hakkıyle bilendir.’ (Kur’an, 8 /Enfal)/72-75.).

İnsanlar arasındaki birlik ve beraberliğin, irtibat ve alâkanın, aksiyon ve amel birliğinin tek şartının ancak iman ve akide olduğunu meali arzedilen ayetler kesin bir şekilde teyid ve tasdik etmektedir. Kâfirler birbirinin dostudur. Müminler de birbirinin dostudur. Zira her iki grup akidede veya inkârda birlik halindedir. Ayetlerde işaret edilen ve dostluğun şartı olarak kabul edilen hicret, daha önce belirtildiği gibi, «gücü yetenlerin şirk diyarından İslâm yurduna göçmeleridir, Hicret etme imkânına sahip oldukları halde, menfaatini veya müşriklerle olan akrabalığını düşünerek hicret etmeyenler… Onlarla İslâm cemiyeti arasında dostluk olamaz.

Bu kesin ve açık hükümlerin mahiyeti, İslâm cemiyetinin yapısı göz önüne getirildiğinde daha iyi anlaşılır. Özellikle Mekke’de doğmakta ve gelişmekte olan, bir iman ve akide temeli üzerine kurulmakta olan İslâm cemiyetinin yapısı -dikkâte alındığında dostluk kavramı daha iyi değerlendirilir. Zira yukarıdaki ayetlerde dostluk hicret yapmakla eş değer tutulmakta, hicret yapmayan müminle dostluk olamıyacağı açıkça beyan edilmektedir. Bunun sebebi İslâm davetinin tabiatında yatmaktadır.

İslâm, Allah’ın katında kutlu ve seçkin peygamberler zinciri tarafından insanlığa tebliğ edilen ilâhi davetin Hz. Muhammed (s.a.s.) vasıtasıyla talim ve tatbik edilen son ve mükemmel şeklidir. Allah tarih boyunca insanlığa elçileri aracılığıyla şu gerçeği sürekli duyurmuştur: Ancak Allah’a ibadet etmek, Allah’tan başkasına asla kulluk etmemek…

Fakat insanlar arasında mahdut fertler halinde zaman zaman Allah’ı inkâr edenler hariç, diğer çoğunluk O’nun varlığını kabul ediyor, ama hakkıyla bilmekte hataya düşüyor ve Allah’a başka ilahları ortak koşuyor. Bu şirk; ister itikad ve ibadet şeklinde olsun, ister hakimiyyet ve tabiiyyet şeklinde olsun, her ikisi de şirktir. İnsanı tarih boyunca bu şirkten ve. inkârdan kurtarmak için zaman zaman ve mekân mekân yine insanlardan elçiler aracılığıyla İlâhi davetler vuku bulup durmuştur. Sözkonusu davetin hedefi daima insanı Allah’a teslim etmek olmuştur ki bu da İslâmdır. İlâhi davetlerin gayesi insanı Allah’a bağlı kılıp O’nun hakimiyyetine vermektir. Fakat bu bağlılığın, Allah’ın hakimiyyetini tanıyışın fiili işareti olmalıdır. İnsan bu bağlılığını nazariyelerle, sözlerle değil de fiilen aksiyon olarak göstermek durumundadır. Gerek ferd gerekse toplum olarak insan Allah’a bağlılığını hareket halinde göstermelidir. Fakat hareketliliğin, canlılığın, dinamizmin dayandığı bir asıl kâide olmalıdır. Bütün faaliyetler bu asıl, değişmez kuraldan fışkırmalıdır. Bu nazari, değişmez kâide «Allah’tan başka ilah yoktur» kâidesidir. Yani uluhiyeti, yaratıcılığı, Rablığı, her türlü saltanat ve hakimiyyeti Allah’a tahsis etme kâidesi… Bu kâide; kalbde iman, duygu ve hareketlerde ibadet, hayat sahasında ve amellerde açıkça nizam olarak tezahür etmelidir.

Bu temel kuralın nasıl işlemesi gerektiğini insanlığa bildiren, onlara bunun aslını, özünü öğreten Allah’ın Resulü Hz. Muhammed’dir. (s.a.s.) O’nun rehberliğinde temeli tevhid olan yeni, faal ve canlı bir toplum Mekke’de oluşmaktadır. Bu toplumun bütün yönlerden cahiliye toplumundan ayrı bir hüviyette olması zarureti vardır. Çünkü bu toplum Allah’tan başka ilah olmadığını, Hz. Muhammed’in (s.a.s.)O’nun elçisi olduğunu temel kural olarak benimsemiştir.

Mekke’de şehadet kelimesi getiren her şahıs, gönlünü ailesinden, aşiretinden, kabilesinden ve Kureyş’in şahsında görülen cahiliyet kumandasından çekip kurtarmış, Allah’ın Resulü Hz. Muhammed’e (s.a.s.)bağlanmış ve iradesini Resulullah’ın önderliğinde meydana gelen o küçük cemiyete teslim etmiş olur.

O zaman şartlar o derece zordu ki cahiliye toplumu bu yeni doğan cemiyeti bünyesinden atmak daha vücut bulmadan yıkmak, mahvetmek için çalışıyordu.

İşte o zaman Resullullah (s.a.s.)bu yeni cemiyeti meydana getiren fertleri kardeş yaptı. O, kan ve nesep bağı yerine iman, akide bağı ile yeni toplumun fertlerini birbirine bağladı, İşte bu yeni toplum ve onu oluşturan şartlar, prensipler göz önüne getirildiğinde imanla birlikte hicret yapmanın anlamı daha iyi anlaşılır.

Gerçekte müminler hicret sırasında dört kısma ayrılmışlardı :

Birinci kısımda ilk muhacirler yer alır. Onlar; a) iman etmişler, b) hicret etmişler, c) mallarıyla ve canlarıyla Allah yolunda cihad etmişlerdir. Bu ilk muhacirlerin dört ana vasfı vardır :

1. Onlar Allah’a, meleklerine, kitaplarına, peygamberlerine, ahirete, kadere iman edip bütün teklifleri kabul etmişler, Hz. Muhammed’e (s.a.s.)hiç bir konuda karşı gelmemişlerdir, kâmil iman sahibidirler.
2. Onlar hicret etmişlerdir, doğup büyüdükleri topraktan ayrılıp akrabayı ve komşuları terketmişler, bunu Allah’ın rızasını kazanmak için yapmışlardır. Böyle bir işi yapmak kolay değildir, hayatta en zor iş bu olsa gerektir. Doğup büyünen ve geçimin sağlandığı toprağı, evi, aileyi terkedebilmek ölüme eştir. Oysa bu ilk muhacir müslümanlar önce Allah’ın rızasını talebederek eski dinlerini terkettiler, manevi dünyalarını değiştirdiler, imanı küfre tercih ettiler. Sonra da yine Allah rızası için topraklarını, evlerini, akrabalarını ve komşularını terkettiler, Böylece maddi dünyalarını da değiştirdiler.
3. Onlar Allah yolunda mallarıyla ve canlarıyla cihad etmişlerdir. Mal ile cihadları şöyle olmuştur : Özyurtlarından ayrılınca evlerini, eşyalarını, tarlalarını ve geçim vasıtalarını kaybedip bütün dünyalıkları düşmanın eline geçmiştir. Bu şekilde onlar malsız, mülksüz kalmışlardır. Fakat öte yandan İslâm’ın gelişip yayılması için daha fazla mala ve maddi güce ihtiyaç hasıl olmuş, daha fazla infak ve harcama gerekmiştir. Bu gayenin gerçekleşmesi için onlar daha çok çalışıp kazanıp İslâm’ın yayılması ve Allah rızası için kazançlarıyla ve mallarıyla cihad etmişlerdir.
4. Onlar canlarıyla da cihad etmişlerdir: Bütün savaşlarda canlarını ortaya kondukları gibi özellikle ilk savaş Bedir’de, güçlü, kuvvetli, çok iyi donanmış düşmana karşı canlarını ortaya koymaktan çekinmeyerek şehadete talip olmuşlardır.
5. Onlar bu üç sıfatlarıyla, imanları, hicretleri ve cihadlarıyla insanların ilkleridirler. İlk muhacirler sözü edilen sıfatlarıyla dinin kuvvetlenip yayılmasında çok büyük görev ifa etmişler, bu itibarla müslümanların gerçekten imamları ve önderleri olmuşlardır. Onlar fazilette, feragatta, imanda, hicrette, cihadda, fedakârlıkta ve sabırda, özetle bütün İslâmî güzel hasletlerde örnektirler.

İkinci kısım müslümanlar Medineli Ensar’dır. Hz. Peygamber (s.a.s.)ashabıyla birlikte Medine’ye hicret edince, eğer Medineli Ensar onları banndırmasa, yardım etmese, mali ve nefsi fedakârlıkta bulanmasaydı maksat hasıl olmayacaktı. Medineli Ensar eşsiz ve benzersiz bir fedakârlıkla Hz. Peygamber’ in (s.a.s.)ve ilk muhacirlerin hizmetine koşmamış olsaydı, hicretten gaye tahakkuk etmeyecekti. Ama öyle olmadı. İnsanlık tarihinin bir benzerini gösteremeyeceği tarzda Medineli Ensar misafirperverlik ve ev sahipliği yaparak gerçekten dost, yardımcı ensar olduklarını gösterdiler.

Bununla birlikte Hicrete talip olanların, hicret yapanların bazı üstünlükleri vardır. Bunların şu nitelikler olduğu ekseriyetle kabul edilir.        ■

1. Muhacirler imanda ilklerdir. Bu yönleriyle sayılamayacak faziletlerin sahipleridirler.
2. Mekke’de Kureyşli müşriklerden her türlü güçlüğü, zorluğu, sıkıntı ve işkenceyi gören ve bunlara sabır ve tahammül gösteren onlar’ olmuştur.
3. Topraklarından, evlerinden, ailelerinden ayrılan muhacirlerdir, yurtlarından olan onlardır.
4. Dinin giriş, kabul kapısı muhacirler üzerine açılmıştır : İslâm’ı ilk kabul edenler onlar olmuştur. Medineli Ensar Mekkeli Muhacire bu hususta, İslâm’ı kabulde ancak iktida etmiş, uymuştur. Uyan yani muktedi kendisine uyulandan daha iyi ve üstün değildir. Ama bununla birlikte «İyi bir sünnet ihdas edip ortaya koyan o sünnetin ecrini, sevabını aldığı gibi kıyamete kadar o sünneti işleyenin amelinin sevabını – işleyenin sevabı eksilmeksizin alır.» hadisi gereğince Medineli Ensar Mekkeli Muhacirlere uymuş, birlikte İslâm toplumunun akide esasına dayalı kardeşlik, birlik toplumu olduğunu fiilen göstermişlerdir. Bundan dolayı Allah onlar hakkında ‘İşte bunlar birbirinin dostudurlar’ buyurmuştur.

Üçüncü kısım müslümanlar Hz. Peygamber’le (s.a.s.) birlikte hicret etmeyip Mekke’de kalanlardır. Onlar inanmışlardır, ama hicret etmemişlerdir. Bu bakımdan hicret edene kadar onlarla dostluk yoktur. Onlar Hz. Peygamberle (s.a.s.) hicret etmediklerinden mutlak olarak dostlukları düşmüştür. Zira fiilî bir gösteride bulunamamışlardır, imanlarının tezahürü hicret şeklinde kendini gösterememiştir. Ama bununla beraber eğer hicret ederlerse daha önce var olan dostlukları iade edilecektir. Bundan maksad, müslümanları hicrete sevketmek ve hicreti sevdirmektir. Çünkü hicretin amacı müslümanların çoğalması, bir araya gelip birleşmeleri, birbirlerine yardımcı olmaları, aralarında sevginin artması, kuvvetlenmeleri, kişilik kazanmaları, kendilerine güvenlerinin ziyadeleşmesi ve tefrikanın yok olmasıdır.

Müslümanlar kendi aralarında, dost olamazlarsa kendi aralarında dost olanların bulunduğunu bilmeleri gerekir. Müslümanların dost olmayışları yüzünden yeryüzünde kargaşa, fitne ve büyük bozgun ve fesad olur. Çünkü kâfirler kendi aralarında dostturlar. Bu dün olduğu gibi bu gün de böyledir. Mekke müşrikleri Yahudilere son derece düşman idiler. Ama ne zaman Hz. Muhammed (s.a.s.)İslâm’a davete başladı, ona karşı dost olup yardımlaşmaya, başladılar. Müşrik, Hıristiyan, Yahudi ırkları ne olursa olsun kâfirler birbirlerinin dostu ve yardımcılarıdır. Allah bu gerçeği kitabı Kur’an’da açıkça beyan ediyor. Kelamın en güzeli Allah kelamından başka hangi kelam doğrudur? Bütün şer ve küfür kuvvetler Hz. Muhammed’in (s.a.s.)mesajı karşısında dost olup birleşmişlerdir.

Kâfirlerin dostlukları, yardımlaşmaları ve kuvvetleri karşısında, zayıf ve sayıca az olan müslümanlar iman edip hicret ederler, Allah yolunda cihadda bulunup muhacirleri barındırırlar ve onlara her türlü yardımı yaparlar. Böylece gerçekten mümin olduklarını isbat ederler. Halleri böyle olan müminler için mağfiret ve bol rızk vardır. Onlara dünyada verilen ve ahirette vaad edilen bu nimetler ve saadetler; vatanı, aileyi terk etmekten, mal ve nefsi Allah yolunda harcamaktan dolayıdır.

Dördüncü kısım müminler, başlangıçta hicrete muvafakat etmeyen ama daha sonra hicret edenlerdir. Bunlar ilk muhacirlerin derecesinde olmamakla birlikte yine onlardan sayılmışlardır Çünkü neticede onlar da iman etmişler, hicrette bulunmuşlardır ve savaş yapmışlardır.

4. İman – Hicret – Cihad

İman, hicret ve cihad formülü Tevbe sûresinin 20. ayetinde de tekrarlanır. Orada meâlen şöyle buyurulur : ,

‘İman eden, hicret eden ve Allah yolunda mallarıyla, canlarıyla cihad eden kimselere Allah katında en büyük dereceler vardır. İşte kurtulanlar onlardır.’

İman nazarî planda, kalbi bir iş olurken, hicret ve cihad, özellikle mali ve nefsi fedakârlık amelî planda iki önemli iş olarak kendini göstermektedir.

İman, hicret ve cihadı hayatlarının özü yapan Mekkeli Muhacir ile Medineli Ensar ashab hakkında Allah Tealâ değişmez düstûr kitabı Kur’an’da şu beyanda bulunnyor :

‘Allah’ın verdiği bu ganimet malları, yurtlarından ve mallarından edilmiş olan, Allahtan bir lütuf ve rıza dileyen, Allah’ın dinine ve peygamberine yardım eden muhacir fakirlerindir. İşte doğru olanlar bunlardır.

Daha önceden Medine’yi yurt edinmiş ve kalblerine imanı yerleştirmiş olan kimseler, kendilerine hicret edip gelenleri se- vrler; onlara verilenler karşısında içlerinde bir çekememezlik hissetmezler; kendileri zaruret içinde bulunsalar bile onları kendilerinden önde tutarlar. Nefsinin tamahkârlığından korunabil- miş kimseler, işte onlar saadete erenlerdir.( Kur’an, 59 (Haşr) /8 – 9.)

Haşr sûresinin 8. ve 9. ayetlerinde dikkati çeken hususlar, hicretin şartları ve yapılışı söz konusu olduğunda, şunlardır:

A – Muhacirler;

1             — Fakirdirler,

2             — Hicret etmişlerdir,

3             — Yurtlarından çıkarılmış, mallarından edilmişlerdir,

4             — Allah’ın lûtfunu ve rızasını dilerler,

5             — Allah’ın dinine ve Peygamberine yardım ederler,

6             — Onlar sadık kimselerdir, doğrudurlar, sözlerinin erleridirler, dinlerine sımsıkı bağlıdırlar.

B – Ensar

1             — Medine’de Hicret yurdunda otururlar,

2             — Kalblerinde iman yer etmiştir,

3             — İman onların yurdunda kuvvet bulur,

4             — Muhacirleri severler,

5             — Onlara verilenler karşısında kıskançlık, hased ve çekememezliğe asla kapılmazlar.

6             — Muhacirleri kendi nefislerine tercih edip üstün tutarlar.

Hz. Peygamber (s.a.s.)onlara şu mübarek sözleriyle hitabetmiştir ;

‘İsterseniz evlerinizi, mallarınızı muhacirlere taksim edersiniz, ben muhacirlere taksim ettiğim gibi size de ganimetten taksim ederim.

İsterseniz ganimet muhacirlerin olsun, evleriniz ve mallarınız sizin olsun.’

Allah Resûlünün bu teklifine verilen cevap âlemi sarsıcı niteliktedir :

‘Hayır, biz evlerimizi ve mallarımızı muhacirler için taksim eder, böler; ganimete de onlar için iştirak etmeyiz, ganimetten bir şey almayız.’

İman, hicret, cihad formülünü uygulayanlar Müslümanların önderleri olan Mekkeli muhacir ashab ile Medineli Ensar ashabtır. Onlar bu üçlü formülün ilk fiili uygulayıcılarıdır. Kur’an’da bu üçlü formülle birlikte başka şartlara da dikkat çekilir. Ve her hal ve şartta hicret edenin mükâfatının Allah katında olduğu vurgulanır.

‘Haksızlığa uğratıldıktan sonra (zulüm gördükten) Allah yolunda hicret eden kimseleri, and olsun ki, dünyada güzel bir yerde yerleştiririz. Ahiret ecri ise daha büyüktür.’ keşki bilseler.

Onlar sabreden ve yalnız Rablerine güvenen kimselerdir. (Kur’an, 16 (Nahl)/41 – 42.)

Hicret eden kimseye dünya ve ahiretin maddi ve manevi nimetleri verilir, o kimse aynı zamanda sabreden ve Allah’a güvenen kimsedir.

‘Rabbin, türlü eziyete uğratıldıktan sonra hicret eden, sonra Allah uğrunda savaşan ve sabreden kimselerledir. Rabbin şüphesiz bundan sonra da bağışlar ve merhamet eder.’(Kur’an, 16 (Nahl)/110)

Bu ayette hicretle birlikte eziyet, cihat, ve sabr zikredilmektedir. Hicretin tamamlayıcı unsurları veya şartları cihat ve sabırdır. Bunun neticesi hem dünya hem de ahiret zaferidir, Allah’ın mağfiret ve merhametidir.

Hicret esnasında öldürülme ve ölüm de vardır. Hicrete niyetlenen öldürülmeyi ve ölümü göze alan kimsedir. Hicret eden kimse Allah’ın dininin ve Paygamberinin zaferi için yola çıkan kimsedir. Muhacirin hedefi Allah’a yaklaşma ve O’nun rızasıdır, Bu şekilde anlaşılan hicret bütün zamanlarda ve mekânlarda geçerliliği olan bir davranıştır. Bununla birlikte hicret Allah için yapılmazsa hiç bir değer ifade etmez. Allah için yapılmıyan hicret bir ülkeden diğerine ancak bir intikalden başka bir şey değildir. Hicret; sabır isteyen, cihadı gerektiren eziyeti, çileyi davet eden, dünyalık bütün nimetleri Allah için elin tersiyle itmeyi şart olarak gören çok büyük bir olaydır. Bu olay ebedi ölçülerin kitabı, insanlığın kurtuluş reçetesi, maddi ve manevi lezzet ve zevklerin kaynağı, gerçeğin ta kendisi Kur’an’da insana gerekli ölçüler içinde Allah tarafından açıklanmıştır. Alemler’in Rabbi Allah Tealâ Bakara 218. ve Ali İmran 165. ayetlerinde iman, hicret ve cihat formülünü tekrar insanın idrakine sunarak şöyle buyurmaktadır :

‘İnananlar, hicret edenler ve Allah yolunda cihad edenler Allah’ın rahmetini umarlar. Allah bağışlar ve merhamet eder”( Kur’an, 2 (Bakara)/218)

“Rableri dualarını kabul etti.- «Birbirinizden meydana gelen sîzlerden, erkek olsun kadın olsun, amel sahibinin amelini boşa çıkarmam, Hicret edenlerin memleketlerinden çıkarılanların, yolunda ezaya uğratılanların, savaşan ve öldürülenlerin günahlarını elbette örteceğim. And olsun ki, Allah katından bir nimet olarak, onları içlerinden ırmaklar akan Cennetlere koyacağım. Nimetin güzeli Allah katındadır.” (Kur’an, 3 (Ali Imran)/195).

Allah Tealâ bu sonuncu ayette altı sınıf mümini söz konusu ediyor ve onların dualarının kabul edildiğini beyanla günahlarını bağışlayacağını, açıklıyor. Bunlar ;

l- Amel sahipleri, 2- Hicret edenler, 3- Allah yolunda ezaya uğratılanlar, 4- Yurtlarından çıkarılanlar, 5- Savaşanlar, 6- Allah yolunda öldürülenlerdir.

Hicret eden kimse ayni zamanda amelde de bulunacaktır, diğer ibadet ve amelleri elbette yapacaktır. İslâm’ın bütün gereklerini harfiyyen yerine getirecektir. Böyle kimseler için vaîdde bulunan Allah’tır. Allah va’dinden hulfetmez, dönmez, caymaz. O halde imanla birlikte hicret ve cihad eden kimseler için Allah yolunda her türlü fedakârlığı yapan müminler için Allah’ın vadi, dünyada bolluk, bereket; Ahirette nihayetsiz nimetler ve cennettir.

Rasulullah iki omzuna geniş bir rida alıp bürünmüş ve başı boz bir sarıkla sımsıkı bağlanmış olarak minberde görünmüştü. Ve bu, minberde son görünüşü olmuştu.

Allah’a hamd ve sena etti. Sonra “Ammâ ba’du” diye başladığı hutbesini söyle sürdürdü.

“Ey insanlar! Size Ensar halkına iyi davranmanızı vasiyet ediyorum. Çünkü onlar, sizden önce iman yurdunu hazırladılar. Onlara iyi muamele ediniz. Onlar sizi kendi mahsullerine ortak etmediler mi? Evlerini sizinle paylaşıp, sizi vaktiyle evlerinde ağırlamadılar mı? Kendileri ihtiyaç içinde oldukları halde, her hususta sizi nefislerine tercih etmediler mi? O halde sizden biriniz iş başına geçerse iyilik veya kötülük edebilecek kadar nüfuz sahibi olursa, Ensar’ın iyilik edenlerine ikram etsin, fenalık yapanların kusurlarından da vazgeçsin.

“Ey insanlar! Belki aranızda benden hak iddiasında bulunanlar çıkabilir. Kimin sırtına vurduysam, işte sırtım gelsin vursun! Kime hakaret etmiş ya da onurunu incitmişsem, işte şerefim gelsin intikamını alsın. Kimin malını almışsam, işte malım alsın ve benden bir itiraz gelecek diye asla çekinmesin, zira bu benim sünnetime sığmaz. Gerçekten benim yanımda sizin en değerli olanınız, hakkını istemeyi bilen ya da hakkını helal edendir. Böylece Rabbimin huzuruna yüzüm ak olarak çıkabileceğim.

” O zaman cemaatten biri ayaga kalkıp, kendisine bir miktar (Taberi’ye göre üç dirhem)

borcu olduğunu söylemiş ve bu para kendisine derhal ödenmiştir. Hutbesine şöyle devam etti:

“Ey insanlar! Eğer içinizden birinizin başkasına borcu varsa onu versin, aşağılanma korkusu onu bundan alıkoymasın, zira bu dünyadaki utanma ahirettekine göre daha hafif kalır.”

“Ey insanlar! Duydum ki siz, Peygamberinizin ölmesinden korkuyormuşsunuz. Allah’ın benden önce gönderdiği Peygamberlerden ebedi yasayan biri var mı ki ben sizin içinizde ebedi kalayım? Biliniz ki elbette ben Rabbime kavuşacağım, siz de bana kavuşacaksınız. Buluşacağımız yer, Kevser havuzunun kenarıdır. Benimle havuz kenarında buluşmak isteyenler ellerini, dillerini günahlardan çeksinler. Size, ilk Muhacirlere iyi davranmanızı vasiyet ederim. Bütün Muhacirler de birbirlerine karsı hayırlı olsunlar. Her iş Allah’ın izni ve iradesiyle cereyan eder. Siz, olacak şeylerin sırasını değiştiremezsiniz. Allah sizden birinizin acelesiyle acele davranmaz. Allah’ın iznine, iradesine üstün gelmeye çalışanlar, en sonunda mağlup olurlar. Allah’ı aldatmak isteyende mutlaka aldanır.”

Yahudiler

Medineli Ensar’a Resulullah Efendimiz’in (sallallahu aleyhi ve sellem) gelişini müjdeleyen kişi bir yahudiydi.

Ensar şöyle anlatıyor: Resulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) Mekke’den çıktığını duyunca Medine’ye gelişini dört gözle beklemeye koyulduk. Sabah namazını kıldıktan sonra mahalle meydanına çıkar, Resulullah’ı (sallallahu aleyhi ve sellem) beklerdik. Vallahi güneşin ışıkları gölgelere galebe çalana kadar yerimizden ayrılmazdık, ancak bir gölge bulamazsak içeri girerdik. Tabii bu sıcak günlerde böyle oluyordu. Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine’yi şereflendireceği gün geldiğinde her zamanki gibi oturup yolunu gözledik, ta ki gölge kalmayınca kalkıp evlerimize gittik. Biz evlerimize girdiğimiz vakit Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine’ye vâsıl oldu. Kâinatın İftihar Tablosu’nu ilk gören bir yahudi idi. Bizim binbir heyacanla bekleyip görmek istediğimizi o görmüş ve avazının çıktığı kadar “Ey Kayle oğulları! İşte atanız geldi.” diye bağırdı.

Evlerimizden çıkıp Resulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) yanına gittik. Onunla aynı yaşta olan Hz. Ebu Bekir ile beraber bir hurma ağacının gölgesinde idiler. Çoğumuz daha önce Resulullah’ı (sallallahu aleyhi ve sellem) görmemişti. Bunun için bazıları karıştırdılar ve Ebu Bekir’i O zannettiler. Nihayet gölge Resulullah tarafından ayrılınca Ebu Bekir kalktı ve O’na elbisesi ile gölgelik yaptı da ancak öyle bilebildik kimin Allah’ın Resulü olduğunu.

Resûlullah’ın (s.a.s.) Muhacir ile Ensar Arasında Yazdığı Vesika ve Yahudilerle Muahedesi

İbn-i İshak anlatıyor: Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem), Muhacir ile ensar arasında bir vesika yazdı. Aynı zamanda Yahudilerle muahede yaparak onlarla anlaştı. Onları din ve malları konusunda özgür bıraktı, onlara bir takım şartlar koştu.

Bismiilâhirrahmânirrahîm. Bu anlaşma, Peygamber Muhammed (sallallahu aley¬hi ve sellem) tarafından KureyşH ve Yesribli müminler ve Müslümanlar ve bunlara tâbi olanlarla yine onlara sonradan iltihak etmiş olanlar ve onlarla beraber ci- had edenler için tanzim edilmiştir, işte bunlar, diğer insanlardan ayrı bir ümmet (câmia) teşkil ederler.

Kureyş  Muhâcirler, kendi aralarında âdet olduğu üzere kan diyetlerini ödemeye iştirak ederler ve onlar harp esirlerinin fidye-i necâtını müminler arasındaki iyi ve mâkul bilinen esaslara ve adalet ilkelerine göre ödemeye iştirak edeceklerdir.

Avf oğulları, kendi aralarında âdet olduğu üzere, evvelki şekiller altında kan diyetlerini ödemeye katılacaklar ve (Müslümanların teşkil ettiği) her zümre, harp esirlerinin fıdye-i necâtını müminler arasındaki iyi ve mâkul bilinen esaslara ve adalet ilkelerine göre ödemeye iştirak edeceklerdir.

(…) Müminler, kendi aralarında ağır malî sorumluluklar altında bulunan hiç kimseyi (bu hâlde) bırakmayacaklar, fıdye-i necât veya kan diyeti gibi borçlarını iyi ve mâkul bilinen esaslara göre vereceklerdir.

Hiçbir mümin diğer bir müminin mevlâsı ile onun aleyhine olacak şekilde bir anlaşma yapamayacaktır.

Takva dairesinde yaşayan müminler, kendi aralarında mütecavize ve haksız bir fiil tasarlayan, cürüm, hakka tecavüz veyahut da müminler arasında bir karışıklık çıkarma kasdını taşıyan kimseye karşı olacaklar ve bu kimse onlardan birinin evlâdı bile olsa, hepsinin elleri onun aleyhine kalkacaktır.

Hiçbir mümin, bir kâfir için, bir mümini öldüremez ve bir mümin aleyhine hiçbir kâfire yardım edemez. Allah’ın zimmeti (himaye ve teminatı) bir tekdir; (müminlerin en küçüğünün himayesi) onların hepsi için hüküm ifade eder. Zira müminler, diğer insanlardan ayrı olarak birbirlerinin mevlâsı (kardeşi) durumundadırlar.

Yahudilerden bize tâbi olanlar, zulme uğramaksızın ve onlara muarız olanlarla yardımlaşmaksızın, yardım ve desteğimize hak kazanacaklardır. Sulh, müminler arasında bir tekdir. Hiçbir mümin Allah yolunda girişilen bir harpte, diğer mü-minleri hâriç tutarak, bir sulh anlaşması akdedemez; bu sulh, ancak onlar (mü-minler) arasında adalet ve eşitlik esasları üzerine yapılacaktır.

Hiçbir müşrik, bir Kureyşlinin mal ve canını himayesi altına alamaz ve hiçbir mümine bu hususta engel olamaz (yani Kureyşliye hücum etmesine mâni olamaz). Herhangi bir kimsenin, bir müminin ölümüne sebep olduğu katî delillerle sabit olur da maktûlün velîsi rıza göstermezse, kısas hükümlerine tâbi olur; bu hâlde bütün müminler ona karşı olurlar. Ancak bunlara, sadece (bu kaidenin) tatbiki için hareket etmek helâl (doğru) olur.

Bu sahîfenin (anlaşmanın) içeriğini kabul eden, Allah’a ve ahiret gününe inanan bir müminin bir kâtile yardım etmesi ve ona sığınacak bir yer temin etmesi helâl (doğru) değildir; ona yardım eden veya sığınacak bir yer gösteren kıyamet günü Allah’ın lânet ve gazabına uğrayacaktır ki o zaman artık kendisinden ne bir para ödemesi ne de bir bedel alınması söz konusudur.

Üzerinde ihtilâfa düştüğünüz herhangi bir şey, Allah’a ve Hz. Muhammed’e (sallallahu aleyhi ve sellem) götürülecektir Yahudiler, müminler gibi, muharebe devam ettiği müddetçe (kendi harp) masraflarını karşılamak mecburiyetindedirler. Benî Avf Yahudileri, müminlerle birlikte bir ümmet (câmia) teşkil ederler. Yahudilerin dinleri kendilerine, müminlerin dinleri kendilerinedir. Buna gerek mevlâlar gerekse bizzat kendileri dahildirler. Yalnız kim ki haksız bir fiil irtikâb eder veya bir cürüm işler, o sadece kendine ve âile efradına zarar (vermiş) olacaktır. Benî

Neccar Yahudileri de Benî Avf Yahudileri gibi aynı (haklara) sahip olacaklardır

(Bir harp vukuunda) Yahudilerin masrafları kendilerine ait ve müslümanların masrafları da kendilerine aittir. Muhakkak ki bu sahîfede (anlaşmada) gösterilen kimselere harp açanlara karşı, onlar kendi aralarında yardımlaşmayacaklardır. Onlar arasında hayırhâhlık ve iyi davranışta bulunacaktır. (Kaidelere) muhakkak riayet edilecek, bunlara aykırı hareketler olmayacaktır. Hiçbir kimse, müttefikine karşı bir cürüm işleyemez: Muhakkak ki zulmedilene yardım edilecektir. Yahudiler Müslümanlarla birlikte, beraberce harp ettikleri müddetçe masrafta bulunacaklardır. Bu sahîfenin taraftarlarına Yesrib içi, harâmdır (mukaddes). Himaye altındaki kimse (cârr), bizzat himaye eden kimse gibidir; ne zulmedilir ne de (kendisi) cürüm işler…

Müslümanlar ve Yahudiler arasında, Yesrib’e hücum edecek kimselere karşı yardımlaşma yapılacalitır. Şayet onlar (Yahudiler), (Müslümanlar tarafından) bir sulh akdetmeye veya bir sulh akdine iştirake davet olunurlarsa, bunu doğrudan doğruya akdedecekler veya ona iştirak edeceklerdir. Şayet onlar (Yahudiler), (Müslümanlara) aynı şeyleri teklif edecek olurlarsa, mü’minlere karşı aynı haklara sahip olacaklardır; din mevzuunda girişilen harp vak’aları müstesnadır. Her bir zümre, kendilerine ait mıntıkadan (gerek müdafaa ve gerekse sair ihtiyaçlar hususunda) mesuldür. Kim ki bir harbe çıkar, emniyette olur veya kim İd Medine’de kalırsa yine emniyet içindedir; haksız bir fiil ve cürüm işleme hâlleri müstesnadır. Allah himayesini, (bu sahîfeyi) tam bir sadakat ve dikkat içinde muhafaza eden kimseler üzerinde tutacaktır. Muhammed (sallallahu aleyhi ve sellem), Allah’ın Resûlü’dür.

Bu vesikadaki adalet, hak ve yükümlülükler arasındaki uyum ve insicamda temessül etmektedir; zira bu vesika, özel dînî şeairi yerine getirme hususunda bireylerin bütün haklarından tutun da güvenlik, özgürlük, can, mal, ırz ve ibadet mekânlarının korunması ve kollanmasına kadar tüm hakları içermektedir.

Hz. Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine halkı arasındaki bu vesikası dört ana eksen etrafında dönmektedir:

Birincisi: Herkes için barış ve güvenliğin sağlanması. Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) bu vesikada şöyle buyuruyor: “Haksız bir fiil ve cürüm işleme halleri müstesna, harbe çıkan da emniyettedir, Medine’de kalan da. Allah’ın himayesi, (bu sahîfeyi) tam bir sadakat ve dikkat içinde muhafaza eden kimseleri koruyacaktır.” Ve “Himaye altındaki kimse (cârr), bizzat himaye eden kimse gibidir; ne zulmedilir ne de (kendisi) cürüm işler.”

İkincisi: Herkesin dînî özgürlüğünü koruma. “Yahudilerin dini kendilerine, Müslümanların dini kendilerine aittir.”

Üçüncüsü: Âdil bir şekilde herkese, sosyal, siyasî ve askerî katılım hakkı ve fırsatı verme.

Dördüncüsü: Kişisel sorumluluk ilkesini kabul etme, bu sorumluluğun temeli, hak ve adalet temelleri üzerinde yükselen hukuku ilan etme ve buna uyacaklarına dair taraflardan onay almadır. Vesikada şöyle denilmektedir: “Her kim ne yaparsa kendi lehine veya aleyhine yapar. Allah, bu sahifedekilerin en iyisini ve doğrusunu desteklemektedir ve kişi müttefik ve dostunun yanlışı sebebiyle cürüm işlemiş olamayacağı gibi bundan da mesul tutulamaz. Mazluma her zaman yardım edilir.”

Kurayza Oğullarının Hainlik Edip Anlaşmayı Bozmaları

Kurayza oğullarının Medine’de Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ve müminlere gadirde bulunup hiyanet etmeleri, diğer Yahudi grupların gadir ve hıyanetinden daha şiddetliydi; zira öyle bir hıyanet tertipleyip hummalı bir şekilde çalışmaya başlamışlardı ki sonuna kadar devam edip neticesi başarılı olsaydı bütün Müslümanlar yok olacaktı. Medine’nin alt tarafında demir gibi bir kaleleri vardı, Resulullah’la (sallallahu aleyhi ve sellem) yapmış oldukları anlaşmayı bozup Hendek savaşında Medine’ye ve Müslümanlara karşı savaşmaya gelen müşriklerle anlaşmışlardı. Zâhirî sebepler açısından bakıldığında eğer şanlı sahabi Mesud b. Nuaym’ın oynadığı rol başarıya ulaşmasaydı gerçekten Müslümanlar helâk olup gidecekti.

Kurayza Oğulları Hususunda Sa’d b. Muaz’ın (r.a.) Hakem Tayin Edilmesi

Müminlerin annesi Hz. Âişe (radıyallahu anhâ) anlatıyor:

Kureyşli müşriklerden İbn-i Arika denilen bir adam, Hz. Sa’d’a (radıyalJahu anh) bir ok atıp şöyle dedi: ‘Al sana! Ben İbn-i Anka’yım.” Ok, kolundaki bir damara isabet edip kesti. Bunun üzerine Hz. Sa’d (radıyallahu anh), Allah’a dua ederek şöyle dedi: “Ey Allahım! Kurayza’ya karşı gözümü aydınlatıp içimi ferahlatana kadar benim canımı alma.”

Hz. Âişe sözüne şöyle devam ediyor:

Kurayza oğulları, cahiliye döneminde onun dost ve müttefikleri idi. Hz. Sa’d’ın (radıyallahu anh) yarası iyileşti. Allah, müşrikler üzerine bir rüzgâr ve fırtına gönderdi. Kavî ve azîz olan Yüce Allah, savaş konusunda müminlere kâfi gelerek onları savaşmaktan kurtardı. Ebu Süfyan ve yandaşları, Tihâme’ye; Uyeyne b. Bedr ve taraftarları ise Necid’e döndüler. Kurayza oğulları da kendi diyarlarına dönüp kalelerinde siper aldılar.

Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) da Medine’ye dönüp silah bıraktı. Deriden bir çadır yapılmasını emretti ve Hz. Sa’d için mescitte bir çadır kurdurdu. Derken Cebrail (aleyhisselâm) gelerek şöyle dedi:

“Savaşı bitirip silahını bıraktın mı?! Allah’a yemin olsun ki melekler henüz daha silah bırakmamışlardır. Kurayza oğulları üzerine yürü ve onlarla savaş!”

Bunun üzerine Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) zırhını giyerek halk içinde sefere çıkmak için çağrı yaptırdı. Buharî’nin Hz. İbn Ömer’den rivayetinde Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Acele edin, ikindi namazını ancak Kureyza oğullarında kılın.” Nihayet Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem), Kurayza oğullarının diyarına gelip 25 gece boyunca onları kuşatma altında tuttu.

Hz. Âişe validemizin (radıyallahu anhâ) rivayetinden şu anlaşılıyor: Kurayza oğulları Yahudileri, Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) ve müminlerle yaptıkları anlaşmaya hıyanet etmenin ne anlama geldiğini çok iyi biliyorlardı. Bundan dolayı, Kureyş müşrikleri Medine’den ayrılır ayrılmaz hemen kalelerine dönüp orada siper almışlar ve Hz. Peygamber’le (sallallahu aleyhi ve sellem) bir savaşa gireceklerini tahmin ederek hazırlık yapmışlardır.

Diğer bir mevzu ise, 25 gece boyunca ablukaya alınmalarına rağmen onlardan ne bir özür, ne de Resûlullah’la (sallallahu aleyhi ve sellem) bir barış ve anlaşma talebi vârid olmamıştır. Kendilerini benlik ve gurur kaplamış, bu da onları daha fazla günaha sürüklemiş ve sahip oldukları kalelerin onları Allah ve Resûlü’ne karşı koruyacakları, müminlerin mecburen geri çekilecekleri zehabına kapılmışlardır.

Abluka şiddetlenip bela ve musibetin dozu artınca, onlara: “ResûluUah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) hükmüne razı olun.” denildi. Onlar da Ebû Lübâbe b. Abdulmünzir’le konuyu istişare ettiler. Hükmün “ölüm” olacağını belirtince “Sa’d b. Muaz’ın hükmüne razıyız.” dediler. Resûlullah da bunu kabul etti ve Sa’d b. Muaz’a birisini göndererek onu sırtında hasır lifinden eğeri olan bir merkebin üzerinde getirtti. Kavmi onu süslemişlerdi. Bu sırada, Hz. Sa’d’ın yanına gelen bazıları ona şu tavsiyede bulundular:

“Ey Ebû Amr! Sen daha önce Kureyza oğullarının dostu ve müttefiki idin. Daha önce size yardımcı olmuşlardı. Felâkete düşmüş olan bu eski dost ve müttefiklerin hakkında hükmünü verirken dikkatli ol!” Ancak Hz. Sa’d, onların yüzüne bile bakmadı. Etrafındaki adamlarına dönerek şöyle dedi: “İşte şimdi, benim için Allah adına hiçbir kınayıcının kınamasından çekinmeme vakti geldi.”

Hz. Ebû Said (radıyallahu anh) anlatıyor:

Hz. Sa’d Resûlullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem) görününce “Kalkın ve efendinizi indirin.” buyurdu. Onlar da kalkıp indirdiler. Sonra Hz. Sa’d’dan onlar hakkında gerekli kararını vermesini isteyerek “Onlar hakkında hüküm ver!” dedi. Hz. Sa’d (radıyallahu anh) şöyle dedi: “Ben onların savaşa katılanlarının öldürülmesi, kadın ve çocuklarının esir edilmesi ve mallarının taksim edilmesine hükmediyorum.”

Ebû Lübâbe’nin Tevbesi

Kureyza oğulları, Resûlullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem) elçi göndererek: “Amr b. Avf oğullarının -bunlar Evs’in müttefiki idiler- kardeşi Ebû Lübâbe b. Abdulmünzir’i bize gönder ki konu hakkında istişare edelim.” dediler. Hz. Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) da, Ebû Lübâbe’yi onlara gönderdi. Onu gördüklerinde erkekler ayağa kalktılar, kadın ve çocuklar da hıçkıra hıçkıra ağladılar. Onlara acıdı ve şefkat duydu. Ona dediler ki “Ne diyorsun, Muhammed’in hükmüne razı olalım mı?” O da: “Evet” dedi ve eliyle boğazını işaret ederek kararın “ölüm” olacağını belirtti.

Ebû Lübâbe diyor ki: “Vallahi onların yanından henüz ayrılmamıştım ki, bu hareketimle, Allah’a ve Resûlü’ne karşı iyi bir iş yapmadığımı anlamıştım.”

Sonra yüzünü yere çevirerek doğruca Medine’ye gidip Mescid-i Nebevi’ye girdi, kendisini direğe bağlattı ve: “Cenâb-ı Hak, işlediğim günahtan dolayı tevbemi kabul etmedikçe bu yerimden ayrılmayacağım” diye yemin etti. Ayrıca Kureyza oğullarına bir adım atmayacağına, Allah ve Resûlü’ne ihanet ettiği bir mekânda bir daha asla görünmeyeceğine dair Allah’a söz verdi.

Bu olayın haberi Peygamber Efendimiz’e (sallallahu aleyhi ve sellem) ulaşınca şöyle buyurdu: “Eğer doğruca yanıma gelseydi, Allah’tan bağışlanmasını dilerdim. Mademki, o kendisini bağlatmış, artık Allah’tan tevbesini kabul edinceye kadar onu bulunduğu yerde bırakırım.”

Nihayet, tevbesinin kabul olduğuna dair Resûlullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem) vahiy indi. İnsanlar onu çözmek için yanına koşuştular, ancak o “Hayır! Vallahi, Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) beni kendi elleriyle çözmezse burdan ayrılmayacağım” dedi. Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) sabah namazına çıktığı zaman onu çözdü.

Ve tarihte ilk defa, güç, otorite, nüfuz sahibi, ancak kendisine ihanet edilmiş muzaffer bir kumandan, suçlu, hain ve zayıfa, cezasını vermesi için yargıcını seçme özgürlüğü veriyor.

Evet, Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem), Kureyza oğulları yahudilerine haklarında hüküm vermesi için bir kişiyi seçmelerine müsaade etmişti. Onlar da kendilerini affedeceğini veya cezalarını hafifleteceğini umdukları Sa’d b. Muaz’ı seçmişlerdi. Fakat o, beklentilerinin aksine, onlara gadir ve ihanetlerinin cezası olarak “ölüm ve esaret” cezası vermişti.

Verilen bu ceza -ki zaten böyle bir cezayı bekliyorlardı- şiddetli gözüküyor; ancak, onlar, hak ettikleri cezanın ne olduğunu, Resûlullah ve yanındaki müminlerin, aralarındaki bu problemi kesin bir şekilde çözmeden ayrılmayacağını bildikleri halde, barış veya af istemeden savaşı sürdürmüşler ve ancak savaşta yenileceklerini hissettikleri zaman Sa’d’ın hakemlik yapmasını istemişlerdir.

Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem), Hz. Sa’d’a, yahudilerin onun üzerinden fitne ve fesat çıkarma niyetlerini göstermek istemişti. İnsanlar, Hz. Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) etrafında otururken Hz. Sa’d Allah Resûlü’ne (sallallahu aleyhi ve sellem) doğru ilerliyordu. Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) onu görünce etrafındakilere “Efendinize ayağa kalkın.” diye buyurdu. Abduleşhel oğulları diyorlar ki: “Bizler çift sıra halinde ayağa kalktık, her birimiz onu selâmlıyordu, nihayet Resûlullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem) ulaştı.”

İşte Yahudiler, Hz. Sa’d’ı hakem tayin etmek istediklerinde, Evs ve Hazreç, Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem) ve arkadaşları arasında savaş çıkarmak niyetindeydiler. Zira Hz. Sa’d, Evs’in lideriydi ve onların Resûlullah’tan (sallallahu aleyhi ve sellem) kaçınmaları, hükmüne razı olmamaları, aksine Hz. Sa’d’ı seçmelerinin nedeni, Müslümanlar arasında ayrılık, kin, nefret ve düşmanlık tohumları ekmek için başvurulan akıbetsiz ve başarısız bir girişimden başka bir şey değildir.

Yaptıkları gadir ve hıyanetlerine karşılık, ölüm cezasının uygulandığı erkeklerin sayısı 600 veya 700’dür. Tarihî kaynaklar ölüm cezası için en çok 800 ila 900 arasında bir rakam vermektedirler.

Kadınlardan ise bir kişi öldürülmüştür. Zaten kendisi de öldürüleceğini biliyordu. Zira bu kadın, Hallad b. Süveyd’in üzerine değirmen taşını atarak öldürmüştü. Dolayısıyla onun öldürülmesi kısas olarak gerçekleştirilmişti.

Bu olay şunu gösteriyor: Yahudiler, sadece kalelerinde siper alıp savunma halinde beklememişler, bilakis bu kalelerin arkasından Müslümanlarla savaşmışlar, onlara taş, ok vb. şeyler atmışlardır.

Kaynuka ve Nadir oğulları da Resûlullah’la (sallallahu aleyhi ve sellem) olan anlaşmalarını bozup onunla savaşmışlardı. Ancak, onlara karşı zafer elde edince Kureyza oğulları hakkında verdiği emri burada uygulamamıştır. Bunun nedeni de, Kureyza oğullarının, bütün Müslümanları kapsayacak ve onları kökten yok edecek büyük bir ihanetin içine girme gibi artı bir suç işlemelerinden başka bir şey değildir.

Kureyza oğullarına cezanın uygulanma anında özel af durumları vardı. Meselâ:

a- Hz. Sabit b. Kays, Resûlullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem) gelip “Ey Allah’ın Resûlü! Benim Zübeyr’e bir minnet borcum var, onu ödemek istiyorum, kanını bana bağışla.” diye rica etti. Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem), “Tamam, o seninrdir.” buyurdu. O da Zübeyr’e gelerek “Resûlullah senin kanını bana bağışladı” dedi. O da: “Ailesi, çoluğu çocuğu olmayan ihtiyar bir adam hayatı ne yapsın?” diye karşılık verdi. Hz. Sabit, Resulullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem) dönerek “Anam babam sana feda olsun ey Allah’ın Resulü! Hanımını ve çocuğunu bana bağışla.” dedi. Efendimiz (sallallahu aleyhi ve sellem) de: “Tamam, onlar senin.” buyurdu. O da tekrar Zübeyr’e gelerek: “Resulullah aileni ve çocuğunu bana bağışladı, onlar artık senin.” dedi. Bu sefer de: “Hicaz’da malsız-mülksüz bir ev halkı nasıl kalsın ve barınsın?” dedi. Hz. Sabit tekrar Resulullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem) geldi ve “Malı, yâ Resulallah” dedi. “Tamam, o da senin.” buyurdu. Hz. Sabit ona dönüp: “Malın senindir.” dedi. Zübeyr: “Yüzü, içinde mahallenin bakire kızlarının göründüğü bir Çin aynasını andıran Ka’b b. Esed ne yaptı?” diye sordu. Hz. Sabit ona: Öldürüldü.” dedi. “Medenî ve Bedevîlerin efendisi Huyey b. Ahtab ne yaptı?” diye sordu. Hz. Sabit ona: Öldürüldü” dedi. Bu sefer de: “Yerimizde çakılıp kaldığımızda önümüzde koşan, kaçtığımızda bizi koruyan Azzâl b. Semev’el ne yaptı?” diye sordu. “Öldürüldü.” dedi. Bunun üzerine “Peki iki meclisin adamları ne yaptılar? diye sordu. Bu sözleriyle Ka’b b. Kureyza’nın oğulları ile Amr b. Kureyza’nın oğullarını kastediyordu. Hz. Sabit ona: “Öldürüldüler.” dedi. Bunun üzerine Zübeyr: “Ey Sabit! Senden beni de onlara kavuşturmanı istiyorum. Vallahi bu hayırlı insanların ölümünden sonra hayatta bir hayır ve güzellik kalmamıştır. Dostlara kavuşuncaya kadar asla oraya -hurma ağaçlarını kastediyor- bir kova su dahi dökmeyeceğim.” dedi. Daha sonra boynu vuruldu.

Onun “dostlara ulaşma” özlemini ifade eden sözü, Hz. Ebu Bekir’e ulaşınca şöyle dedi: “Vallahi, o dostlarıyla ancak ebedî cehennem ateşinde buluşur.”

Kureyzalı Zübeyr, öldürülen arkadaşlarına kavuşturulmak istemiştir. Bu da Kureyza oğullarının, kendilerini, zulüm ve haksızlığa uğramış şehit kurbanlar olarak gördüklerini gösteriyor. Hâlbuki durum hiç de öyle değil. Onlar, ihanet ve gadredenlerden başka kimseler değillerdi. Onların yaptığı bu ihanetin başarıya ulaşması halinde Resulullah ve arkadaşlarının başına gelecekler, onların başlarına gelenden çok daha çirkin olacaktı.

Nadir ve Kureyza oğullarının yaptıklarına tanıklık eden Yahudilerin lideri Huyey b. Ahtab’ın ağzına doladığı şu söz de bu durumu vurgulamaktadır. O iki yerde şöyle demiştir:

“Bu onlardan gördüğümüz kaçıncı gafil avlanmadır? O, üzerimize yazılmış bir savaş ve musibettir.” Öldürülme anında da aynı sözü tekrarlamıştır. Kureyza oğullarından Peygamber (sallalJahu aleyhi ve sellem) ve arkadaşlarını gafil avlamak için onları gözetlediği sırada “İsrail oğulları üzerine yazılmış bir destandır” demiştir.

b- Neccar oğullarından Münzir’in annesi ve Resulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sel- lem) teyzelerinden biri olan, O’nunla (sallallahu aleyhi ve sellem) birlikte iki kıbleye de namaz kılan ve kadınların biatına katılan Selma binti Kays, Resulullah’tan (sallallahu aleyhi ve sellem), kendisine sığınan ve büluğ çağına ermiş olan Kureyzalı Rifaa b. Semevel’i istedi. Şöyle dedi: “Anam babam sana feda olsun ey Allah’ın Resulü!

Rifaa’yı bana bağışla; çünkü o namaz kılacağını ve deve eti yiyeceğini söyledi.” Resûlullah, onu Selma’ya bağışladı. O da utandı. Müslüman olup sahabi olma payesini elde etmiştir.

Neccar oğullarından Selma binti Kays, Rifaa’yı tanıyordu. Rifaa, başına gelenler neticesinde öldürülmeyi hak edince ona sığınmış, yardım ve himayesini talep etmiştir. Ve öyle gözüküyor ki “Deve eti yiyecek” sözü, Rifaa’nın Müslümanlara dost olup gadir ve ihanette bulunmayacağından kinayedir.

Burada dikkatlerimizi çeken bir husus da şudur; Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) Rifaa’yı ona bağışlamış, ancak kendisinden onu İslâm’ı kabul etmeye zorlamasını veya İslâm’a karşılık hayatı üzerine görüşmesini istememiştir. Hz. Selma, ona sadece “Resûlullah’tan (sallallahu aleyhi ve sellem) hayâ et, seni affetti ve sen O’nun doğruluğunu biliyorsun.” demiştir. O da ölümden kurtulduktan sonra Müslüman olmuş, dolayısıyla da kurtulmak için müslüman olmamıştır.

c- Bu gece, Hz. Sa’d’ın hakemliğini kabulden önce bir grup, müslüman olup kanlarını, mallarını ve çocuklarını kurtarmışlardı.

“Hakemliği kabulden önce” ibaresi dikkat çekmektedir. Onların müslüman olmaları, öldürülme korkusundan değildi; zira onlar, Hz. Sa’d’ın haklarında vereceği hükmü bilmeden önce müslüman olmuşlardır. Resûlullah’la (sallallahu aleyhi ve sellem) anlaşmayı bozmayı istemeyen Ka’b b. Esed şöyle demiştir: “Ey yahudi topluluğu! Başınıza geleni gördünüz, ben size üç davranış öneriyorum, hangisini istiyorsanız onu yapabilirsiniz.”

Onların ne olduğunu sorduklarında şöyle cevap verdi:

“Bu adama iman eder ve O’na uyarız, vallahi O’nun Allah tarafından gönderilmiş bir elçi ve peygamber olduğu açıkça ortaya çıktı. Sizler de O’nun özelliklerini kitabınızda görüyorsunuz. Bu şekilde canlarınızı, mallarınızı, çocuklarınızı ve kadınlarınızı korumuş olursunuz.”

Öyle gözüküyor ki, müslüman olanlar, Sa’d b. Muaz’ın henüz haklarındaki hükmü vermediğini vurgulayan seçeneklere değinen Ka’b b. Esed’in davetine icabet neticesinde müslüman olmuşlardır.

d- Kureyza oğulları kampından Kureyzalı Amr b. Sü’dâ geldi ve Allah Resûlü’nü (sallallahu aleyhi ve sellem) nöbet bekleyen askerlerin yanından geçti. O gece nöbette Muhammed b. Mesleme vardı. Onu görünce “Kim o?” dedi. “Ben Amr b. Sü’dâ” diye cevap verdi. Amr, Kureyza oğulları ile beraber Resûlullah’la yapılan anlaşmaya ihanet edip bozmaya karşı çıkmıştı. Şöyle dedi: “Kesinlikle Muhammed’e bir kötülük ve hainlik yapmam.” Muhammed b. Mesleme onu tanıyınca “Ey Allah’ım! Fıtratı temiz saygın insanların hatalarını kaldırmaktan beni mahrum etme.” dedi ve yolunu açtı. Yoluna devam etti ve o gece Allah Resulünün (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine’deki mescidine geldi. Sonra da kaybolup gitti ve bu gününe kadar yeryüzünün neresine gittiği bilinmedi. Onun bu durumu Resulullah’a (sallallahu aleyhi ve sellem) arz edildi, “O, Allah’ın, vefasından dolayı kurtardığı bir adamdır” buyurdu.

e- Kureyza oğullarından büluğ çağına ermiş erkekler, Resulullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) yanına toplanıp Hz. Sa’d’ın verdiği hükmün uygulanmasını beklerlerken Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) birçok hurma getirilip onlara dağıtılmasını emretti.

f- Resulullah (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurdu: “Onların esaretlerini iyi geçirmelerini sağlayın, kaylule yapma (uyuma) imkânı tanıyın, su verin, ta ki serinlesinler, bundan sonra geriye kalanları öldürürsünüz. Hem güneşin hem de silahın sıcaklık azabını aynı anda onlara yaşatmayın.” Bunlar bir yaz gününde yaşanmıştı.

Zimmîlerle Barış İçinde Yaşama

Müslüman, zimmî veya ehl-i kitaptan biriyle karşılaştığında nasıl davranmalı-dır? Bazı İslâm hukukçuları, aşağıdaki delillerden dolayı, bunlara ilk selâm veren olmayı mekruh görmüşlerdir.

Allah Resulü (sallallahu aleyhi ve sellem), Müslim’in Sahih’inde Hz. Ebu Hüreyre’den rivayet ettiği bir hadiste şöyle buyurmuştur: “Yahudi ve Hıristiyanlara ile olarak siz selâm vermeyin. Şayet yolda onlarla karşılaşırsanız, onları yolun en dar kısmından gitmeleri için sıkıştırın. ”

Bundan sonraki hadis ve Vekî’ hadisinde ise şöyle buyuruyor: “Yahudilerle karşılaştığınızda” İbn-i Cafer’in Şube’den rivayet edilen hadisinde de “Ehl-i kitapla karşılaştığınızda” ibaresi yer almakta. Cerir’in hadisinde ise müşriklerden herhangi bir isim belirlemeksizin “onlarla karşılaştığınızda” denilmiştir.

Bir grup âlim, onlara selâm vermeye bizim başlamamızın caiz olduğu görüşünü benimsemiştir. Bu görüş, İbn-i Abbas, Ebu Ümâme, İbn-i Ebi Muhayrız’dan rivayet edilmiştir. Ayrıca Maverdî, bu görüşün Şafiî mezhebinden bazılarının da benimsediği bir görüş olduğunu belirtmiştir.

İmam Kurtubî şöyle demiştir: İbn-i Uyeyne’ye şöyle soruldu: “Kafire selâm vermek caiz midir?” O “Evet” cevabını verdi. Zira Cenâb-ı Hak şöyle buyuruyor: “Dininizden ötürü sizinle savaşmayan, sizi yerinizden, yurdunuzdan etmeyen kâfirlere gelince, Allah sizi, onlara iyilik etmenizden, adalet ve insaf gözetmenizden menetmez. Çünkü Allah âdil olanları sever” (Mümtehine, 60/8)

“İbrâhim’de size güzel bir örnek vardır.” (Mümtehine, 60/4)

Hz. İbrahim de babasına “selâm olsun sana” (Meryem, 19/47) demiştir.

İmam Kurtubî şöyle demektedir: Âyetin en zâhir yorumu İbn-i Uyeyne’nin dediğidir. Ancak bu konuda iki sahih hadis vardır: “Yahudi veya Hıristiyana selâm vermeye siz başlamayın ve onlardan biriyle yolda karşılaşırsanız onu yolun en dar tarafına zorlayınız.” Bu hadisi Buharî ve Müslim rivayet etmiştir.

Sahiheyn’de Üsame b. Zeyd’den rivayet edildiğine göre, Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem), üzerinde semer bulunan bir merkebe bindi, altında Fedek kadifesi vardı. Üsame b. Zeyd’i de arkasına aldı. Bedir savaşından önce Haris b. Hazrec oğullarının diyarında Sa’d b. Ubade’yi ziyaret ediyordu. Müslüman, müşrik, puta tapan, yahudi ve aralarında Abdullah b. Übey b. Selûl’un de bulunduğu bir meclise uğradı. Bu mecliste Abdullah b. Revaha da vardı. Binek hayvanının çıkardığı toz ve duman meclisi kaplayınca Abdullah b. Übey elbisesiyle burnunu kapatıp ardından şöyle dedi: “Bizi dumana boğmayın.” Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) de onlara selâm verdi.

O hâlde birinci hadis, onlara önce selâm vermeyi terketmeyi ifade ediyor; zira bu bir ikramdır ve kâfir buna ehil ve layık değildir.

İkinci hadis ise, buna cevaz veriyor. İmam Taberî diyor ki: Üsame’nin rivayet ettiği hadis ile Ebû Hüreyre’nin hadisi arasında bir çelişki yoktur; çünkü birinde diğerini nakzeden bir şey olması söz konusu değildir. Ebû Hüreyre’nin (radıyallahu anh) hadisi umum yani herkesi bağlayan, Üsame’nin (radıyallahu anh) hadisi ise husus yani özel bir durum ifade etmektedir. İmam Nehaî ise şöyle diyor: “Bir yahudi veya hıristiyanın yanında bir işin ve hacetin varsa sen önce selâm ver.”

Böylece Hz. Ebû Hüreyre hadisinin (Selâma başlayan siz olmayın!) selâma önce başlamayı gerektirecek bir iş, arkadaşlık, komşuluk ve yolculuk hakkı gibi bir durumun olmadığı takdirde geçerli olduğu açıklığa kavuşmuş oldu.

İmam Taberî şöyle diyor: Selefin Ehl-i Kitaba selâm verdikleri rivayet olunmuştur. Hz. İbn-i Mesud kendisine yol arkadaşlığı yapan Duhkan’a karşı böyle davranmıştır. Alkame ise şöyle demiştir: Ona dedim ki “Ey Ebû Abdurrahmân! Onlara ilk olarak selâm vermek mekruh değil midir?” O da “Evet öyledir, ama bu yol arkadaşlığı hakkıdır.” diye cevap verdi.

Ebû Üsame, evine doğru yol aldığında önüne çıkan müslüman, hıristiyan, küçük, büyük herkese selâm verirdi. Bu husus kendisine sorulduğunda “Selâmı yaymakla emrolunduk.” diye cevap vermiştir.

Evzaî’ye, bir müslümanın karşılaştığı bir kâfire selâm vermesi sorulduğunda şöyle cevap vermiştir: “Eğer selâm verdiysen, senden önceki salih insanlar da

vermiştir; yok eğer vermediysen, yine senden önceki salihler de vermemiştir.”

Hasan Basrî Hazretlerinden şöyle dediği rivayet edilmiştir: “Bir meclise uğradığında orada müslümanlarla beraber kâfirler de varsa onlara selâm verebilirsin.”

Hz. Peygamber’in (sallallahu aleyhi ve sellem) bu sözünde bir hususiyet ve özellik vardır. Zira bu, anlaşmayı bozdukları, ihanet ettikleri ve Hendek savaşında müşrikleri Müslümanların arkasından içeriye sokma niyetlerine kapıldıkları zaman Kureyza oğulları Yahudilerine has bir uygulamaydı. Hz. Peygamber (sallallahu aleyhi ve sellem), bu hıyanetlerini cezalandırmak, Medine’yi kuşatan “Ahzab” (Hendek savaşına katılan düşman gruplar) tehlikesi geri püskürtülür püskürtülmez aralarındaki anlaşmayı bozmak istemiştir. Ayrıca abluka müddeti içerisinde arkadaşlarından da onlarla anlaşmayı bozmalarını ve sembolik bir biçimde savaşın yaklaştı¬ğını onlara hissettirmelerini talep etmiştir. Yoksa Allah Resûlü’nden (sallallahu aleyhi ve sellem), umum Ehl-i Kitaba veya Yahudilere, hatta puta tapan müşriklere bile kaba davrandığına dair hiç bir rivayet vârid olmamıştır. Çünkü o tam manasıyla tecessüm etmiş bir rahmet idi. Yüce Rabbi O’nun hakkında şöyle buyurmuştur:

“Sen pek yüksek bir ahlâk üzerindesin!” (Kalem, 684) “insanlara yumuşak dav-ranman da Allah’ın merhametinin eseridir. Eğer kaba, katı yürekli biri olsaydın -ki öyle değilsin- insanlar senin etrafından dağılıverirlerdi.” (Âl-i İmrân, 3/159)

Ayrıca Resûlullah (sallallahu aleyhi ve sellem) onlarla iyi komşuluk ilişkileri içindeydi; hastalarını ziyaret eder, başlarına bir musibet geldiğinde taziyede bulunurdu. Resûlullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) Medine veya Mekke’de Yahudi ve müşrikleri ziyaret edip de onlara selâm vermediğini kim düşünebilir?!

Kureyza oğullarına selâm vermekten uzak durma meselesi, bir savaş ilanına benziyordu, yoksa bunda bütün Ehl-i Kitap veya Yahudileri kapsayan genel bir hüküm yoktur. Ancak belki bu hüküm, Kureyza oğullarının yaptığı gibi anlaşmaya ihanet eden zimmî ve anlaşmalı toplumları kapsadığı söylenebilir.

Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem), arkadaşlarına Ehl-i Kitap veya zimmîlere selâm vermeyi yasaklamadığı gibi onların kendisine beddua edip kötü sözler söylediğini bildiği halde selâmlarına karşılık vermiştir. Hz. Âişe validemize şefkatin, içine girdiği her şeyi güzelleştirdiğini; kötülüğün, kabalığın ve şiddetin ise girdiği her şeyi çirkinleştirdiğini öğretecek bir şahsiyettir O (sallallahu aleyhi ve sellem).

Buhârî Sahih’inde Hz. Âişe validemizden rivayet ettiğine göre, Yahudiler Hz. Peygamber’e (sallallahu aleyhi ve sellem) gelip şöyle dediler: “Es-sâmu aleyküm- Ölüm üzerinize olsun!” Hz. Peygamber “Sizin de üzerinize olsun!” buyurdu. Hz. Âişe validemiz ise “Allah size lanet etsin, Allah gadabını sizin üzerinize indirsin!” diyerek onlara karşılık verdi. Fakat Allah Resûlü “Yavaş ol, sakin ol ey

Âişe! Şefkatli, merhametli ol, şiddet, kabalık ve çirkin sözlerden de uzak dur!” Hz. Âişe validemiz “Ne dediklerini duymadın mı?” diye sordu. Bu sefer Allah Resûlü “Sen benim ne dediğimi işitmedin mi? Ben onlara “Aleyküm” diyerek cevap verdim ve dualarını geri çevirdim. Benim onlar hakkında yaptığım dua kabul olur, ancak onların benim hakkımda yaptıkları beddua kabul olmaz.” diyerek konuyu izah eder.

Allah Resûlü’nün (sallallahu aleyhi ve sellem) böyle davranışının ve Hz. Âişe validemizin Yahudilere karşı gösterdiği bu tavrın nedeni, Yahudilerin hilekâr, düzen-baz ve selâmı bile bedduaya çevirecek kadar ağzı bozuk bir topluluk olmasından kaynaklanmaktadır. Bütün bunlara rağmen Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) seviyesini koruyup kendi tabiat ve karekterini sergilediği için Yahudiler, O’nun yüce katında ancak güzel karşılık, güzel ahlâk, şefkat ve merhamet görmüşlerdir. Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) bunlara bile böyle davranıyorsa, acaba bir de anlaşmalarına bağlı sulh ve barış yanlısı veya güzel ahlâk sahibi olsalardı o zaman nasıl davranırdı? Acaba Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) ve Müslümanların, onlardan uzak durmaları, onlara katı ve kaba davranmaları beklenilir mi? Selâm vermekten kaçınmak ise ancak kabalık ve nezaketsizlik olarak açıklanabilir.

Benimsemiş olduğum selâm verme yasağının, barış anlaşmasının bozulduğunu iş’âr için Kureyza oğullarına özgü bir hüküm olduğunu şu aşağıdaki hususlar da destekler:

1-            İbn-i Mace’nin Ebû Abdurrahman el-Cühenî’den rivayet ettiği hadiste Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyurmuştur: “Ben yarın binip Yahudilere gidiyorum, sakın onlara selâm vermeye başlayan siz olmayın, eğer onlar size selâm verirlerse sadece (Ve aleyküm) deyin.”

2-            Ahmed b. Hanbel’in Müsned’inde, İbn-i Ebi Şeybe’nin Musannef’inde Ebû Nadra el-Gifârî’den rivayet ettiği hadiste Allah Resûlü (sallallahu aleyhi ve sellem) şöyle buyuruyor: Bizler Yahudilerin diyarına gitmekteyiz. Sakın onlara selâm vermeye başlayan siz olmayın, eğer onlar size selâm verirlerse sadece (Ve aleyküm) deyin.”

İşte bu ve benzeri hadisler ve hususiyle Kur’ân’da bu görüşü destekleyen umum ifade eden âyetler, bizleri Resûlullah’ın (sallallahu aleyhi ve sellem) bu yasağının, Kureyza oğulları hâdisesine mahsus bir hüküm olduğu kanısına götürüyor.

Yüce Allah şöyle buyuruyor:

Allah, elbette Resûlü’nün: “Yâ Rabbî! Ne yapayım, onlar, bir türlü imana gelmeyen bir topluluktur. ” demesini de biliyor. Şimdi sen onlardan yüz çevir ve: “Selâm size!” de. (Zuhruf, 88-89)

Âyetlerimize iman edenler sana geldikleri zaman onlara: “Selâm sizlere!” de! O, rahmetle muameleyi Zât’ına yakışan bir muamele tarzı kılmıştır. (En’âm, 54) Anlamsız, çirkin sözler işitince yüzlerini çevirip uzak durur ve şöyle derler: “Bi¬zim işlerimiz bize, sizinkiler de size aittir. Selâm olsun size, hoşça kalın! (Kasas, 55) Rahmân’ın has kulları o kimselerdir ki onlar yerde tevazu ile yürürler. Cahiller kendilerine laf atarsa “Selâmetle!” derler (Furkân, 63)

İbn-i Abbas’ın şöyle dediği sabit olmuştur: Sana selâm veren Mecusi dahi olsa karşılık ver. Şa’bi ve Katade de aynı görüşü paylaşırlar.

Selâma karşılık vermenin şekline gelince, şunları söyleyebiliriz: “Aleyküm.” veya “Ve aleyküm.” Hangi siga ile cevap vermemiz gerektiği hususu, selâmına karşılık verdiğimiz kişinin barış ve düşmanlık konusunda takındığı tavrın doğasına göre değişiklik arz eder.

İmam Nevevî şöyle diyor: “Vav”ın olması, daha iyidir, zira onsuz mânâ “Hak ettiğiniz şey üzerinize olsun.” demektir. Hâlbuki “vav”lı olduğu takdirde, bununla bize karşı beddua etmeyi kastetmemişlerse, onlar için dua olur, o da, iki dünya selâmetidir. Eğer onunla imalı bir şekilde bize beddua etmeyi kastetmişlerse o zaman da mânâ “Onunla neyi arzu ediyorsanız o, sizin üzerinize olsun veya neyi hak ediyorsanız o sizin üzerinize olsun.” olur.