İrfana Yolculuk
17-25 Aralık / Hırsızlık ve Yolsuzluklarla Mücadele Haftası
اَلْحَمْدُ للهِ. اَلْحَمْدُ للهِ. اَلْحَمْدُ للهِ الَّذِى هَدَانَا لِهذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِيَ لَوْ لاَ أَنْ هَدَانَا اللهُ. وَمَا تَوْفِيقِي وَلاَ اعْتِصَامِي إِلاَّ بِاللهِ. عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَإِلَيْهِ أُنِيبُ. نَشْهَدُ أنْ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللهُ وَحْدَهُ لاَ شَرِيكَ لَهُ وَلاَ نَظِيرَ لَهُ وَلاَ مِثَالَ لَهُ. اَلَّذِى لاَ أُحْصِي ثَنَاءً عَلَيْهِ كَمَا أَثْنَي عَلَى نَفْسِهِ. عَزَّ جَارُهُ وَجَلَّ ثَنَاؤُهُ وَلاَ يُهْزَمُ جُنْدُهُ وَلاَ يُخْلَفُ وَعْدُهُ وَلاَ إِلهَ غَيْرُهُ. وَنَشْهَدُ أَنَّ سَيِّدَنَا وَسَنَدَنَا وَمَوْلاَنَا مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ. اَلسَّابِقُ إِلَى الأَنَامِ نُورُهُ وَرَحْمَةٌ لِلْعَالَمِينَ ظُهُورُهُ. صَلَّى اللهُ تَعَالَى عَلَيْهِ وَعَلَى آلِهِ وَأَوْلاَدِهِ وَأَزْوَاجِهِ وَأَصْحَابِهِ وَأَتْبَاعِهِ وَأَحْفَادِهِ أَجْمَعِينَ. أَمَّا بَعْدُ فَيَا عِبَادَ اللهِ؛ إِتَّقُوا اللهَ تَعَالَى وَأَطِيعُوهُ. إِنَّ اللهَ مَعَ الَّذِينَ اتَّقَوْا وَالَّذِينَ هُمْ مُحْسِنُونَ. فَقَدْ قَالَ اللهُ تَعَالَى فِي كِتَابِهِ الْكَرِيمِ أَعُوذُ بِاللهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ بِسْــمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ:
{إِنَّا أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِمَا أَرَاكَ اللهُ وَلاَ تَكُنْ لِلْخَائِنِينَ خَصِيمًا}
Muhterem büyüklerim, kıymetli arkadaşlarım,
Asr-ı Saadet’te cereyan eden her vâkıa mikro plânda, kıyamete kadar gerçekleşecek olaylar için bir ölçü birimi gibidir. O altın çağda meydana gelen hadiseler, birer misal; onlar karşısında Allah Rasûlü’nün (sallallâhu aleyhi ve sellem) ve Ashâb-ı Kiram’ın tavırları da birer nümûne-i imtisâldir. Şu kadar var ki, tarihî hâdiseler aynıyla değil misliyle cereyan eder. Kezâ, Kur’ân-ı Hakîm’de pek çok küçük görünümlü ferdî olay anlatılmaktadır ki, o hâdisât-ı cüz’iyenin herbirisinin arkasında küllî bir düstur, genel bir prensip saklanmış ve umumî bir kanunun ucu gösterilmiştir. Bu konuya örnek teşkil eden ve günümüzde yaşananlara ışık tutacağına inandığım bir vâkıayı arz etmeye çalışacağım.
Hırsızdı; dahası, tam bir arsız. Her mecliste farklı kişiliğe bürünen bir müraî; aldatmayı akıllılık sayan bir hîlebazdı. Konuştuğu zaman kendisini dinletmeyi becerir; en çirkin yalanları mutlak doğruymuş gibi dillendirir; muhataplarına “Ne iyi insan!” dedirtirdi. Aslında beşerin en faziletlilerinin arasında yaşıyor, İnsanlığın İftihar Tablosu’nun ardında saf tutma nimetiyle serfiraz bulunuyordu; fakat o, kalbi kaskatı kesilmiş bir nasipsizdi. Sürekli bahar yağmuru altındaydı ama taşlaşmış yüreği rahmetin bir damlasını tutmaktan dahi âcizdi.
Bu nefiszede ve dünyaperest adam, yine hırsızlık için etrafı kolaçan ettiği bir gece, kapı komşusunun zırhını çalmıştı. Çok geçmeden yokluğu fark edilen zırhın arandığını duyunca da sırf bir et parçasından ibaret yüreği yerinden kopup düşecekmişçesine korkmuş; haramîliğinin ortaya çıkacağı endişesiyle telaşa kapılmıştı. Odanın içinde dört dönüp ne yapacağını düşünürken ani bir hareketle zırhı kavramış, hemen dışarı fırlamış; sokağı bir gölge sessizliğinde aşmış ve elindeki torbayı, gözüne kestirdiği evin bir kenarına saklayıvermişti.
Olup bitenden habersiz bir masum edasıyla dönerken “tam isabet” diye düşünüyor ve kıs kıs gülüyordu. Zira zırhı gizlemek için seçtiği bina, Zeyd adında bir yahûdîye aitti; torbanın o hanede aranma olasılığı çok düşüktü. Ayrıca, orada bulunsa bile, halk evsahibi hâricinde kimseden şüphelenmezdi. Bir ihtimal kendisinden kuşku duyulsa, hem içinden çıktığı Zaferoğulları akrabalık sâikiyle, hem de sâir Müslümanlar din kardeşliği sevkiyle onu savunurlardı.
Eserlerde genelde Tu’me bin Übeyrık (طعمة بن أبيرق) namıyla anlatılan hırsız, tehlikeli bir girişimi selametle atlatmış olmanın memnuniyetini yaşarken, arkada şahitler ve izler bıraktığından bîhaberdi. Zırhın, bir un dağarcığının içinde bulunduğunu gece karanlığında farkedememiş; torbadan dökülen un sebebiyle geçtiği her yerde trafik işaretleri gibi alâmetler oluştuğunu hesaba katmamıştı. Nitekim görevliler un izini takip ederek Zeyd’in evine ulaşmış ve zırhı elleriyle koymuşçasına buluvermişlerdi.
Zeyd, kendisinin hırsız olmadığını, zırhı Tu’me’nin getirip bıraktığını, bunu bizzat görenlerin bulunduğunu ve un izinin de onun evinden geçerek kendi hanesine ulaştığını söylemişti. Bunun üzerine hesaba çekilen Tu’me, olayla alâkasının olmadığına ve meselenin aslını bilmediğine dair yeminbillah etmişti.
İlk sorguda yakayı kurtarmıştı ama tamamen aklanmak için daha başka şeyler yapmalıydı. Önce bir süre hırsızlığın konuşulmasına mani olacak bir gürültü koparmalıydı. Masumiyet iddiasını seslendirmesi yetmezdi; birini şeytanlaştırmalı ve halkın önüne mücrim olarak onu koymalıydı. Bunu tek başına yapamazdı; akrabalık, kabîlecilik ve dindaşlık bağlarını kullanmalıydı. Aslında komplonun hedefinin sadece kendisi değil bütün hizbi ve umum Müslümanlar olduğunu haykırmalıydı.
Tu’me, bu mülahazalarla şehrin altını üstüne getirmiş, her yanda diğergâm bir ıslahçı edasıyla gürlemiş; kendisinin tam bir salâh insanı olmasına rağmen entrikaya maruz kaldığını belirtmiş; güya masum bir insana kurulan böyle çirkin tuzak karşısında kabilesi Zaferoğulları’nın ve din kardeşi mü’minlerin yardımını talep ederek ortalığı velveleye vermişti.
Zaferoğulları ona inanmış; meseleyi bir aile namusu olarak yorumlamış; Tu’me’ye iftira atıldığını ve hırsızlığı yapan Zeyd’in cezalandırılması gerektiğini öne sürerek Rasûl-ü Ekrem (sallallâhu aleyhi ve sellem) Efendimiz’e başvurmuşlardı. Dahası, Zeyd’in bir yahûdî oluşunu dile dolayarak bir kısım mü’minlerin desteklerini de yanlarına almış ve vâkıayı sonunda Müslüman ile Yahûdî mücadelesi zeminine taşımışlardı. Artık, usta hırsızın haramîliğinden bahis açmak, İsraoğulları’nın hempası olarak yaftalanmayı göze almak demekti.
Tu’me’nin yeminine, Zaferoğulları’nın tezkiyesine, bazı mü’minlerin te’yidine ve zahirî delillere bakılınca, Allah Rasûlü’nün tam “Tu’me haklıdır; Zeyd cezalandırılmalıdır!” demesinin beklendiği anda, “Sakın hâinlerin avukatı olmayın!” emrini içeren, Nisâ Sûresi’nin 105 ilâ 115. ayetleri indirilmişti. Demek ki mesele sadece bir zırhın çalınmasından ibaret değildi. Asr-ı Saadet’te meydana gelen bu basit görünümlü azîm hırsızlık, istikbalde cereyan edebilecek pek çok büyük olayın ipuçlarını barındırıyordu ki Mevlâ-yı Müteâl, onunla alâkalı on küsur ayet inzâl buyurmuştu.
{إِنَّا أَنْزَلْنَا إِلَيْكَ الْكِتَابَ بِالْحَقِّ لِتَحْكُمَ بَيْنَ النَّاسِ بِمَا أَرَاكَ اللهُ وَلاَ تَكُنْ لِلْخَائِنِينَ خَصِيمًا}
“İnsanlar arasında, Allah’ın sana bildirip gösterdiği şekilde hükmetmen için, Biz sana kitabı hakkın ta kendisi olarak indirdik. Böyleyken, sakın hainlerin avukatı olma!” (Nisâ, 4/105)
Ey şânı yüce Nebî!.. Sen mâsum olduğun gibi masûnsun da. Allah, Sana yanlış karar verdirmez; adâleti ikâme etmen için bir kitap göndermenin yanı sıra gerektiğinde Seni vahyin her türlüsüyle teyid eyler. Binaenaleyh, Sen hiçbir zaman hâinlerin savunucusu olmazsın; zinhar, ümmetin de özüne ve mukaddesâtına ihânet etmiş kimselerin müdâfii olmasınlar.
Her ne kadar Tu’me, müminler arasında ve itham edilen diğer insan, başka bir dine mensupsa da, inananlara, her zaman ve herkese karşı hakperest ve âdil olmak yaraşır. Mücrimin cürmünü, zâlimin zulmünü, hırsızın sirkatini, müfterînin iftirasını bile bile, sırf kendi dininden, kavminden, hizbinden, sülâlesinden olduğu için onu savunmak, inanmış bir insanın yapabileceği iş değildir. Haksızlığı, bühtanı ve ihâneti gördüğü halde salt taassup duygusu, âidiyet mülahazası, menfaat hissi gibi sebeplerle suçludan yana çıkmak, hatta tarafsız kalmak, Hakk’ın hükümlerini terkedip nefsânî rey ve şeytanî temâyül ile hareket etme demektir ki, bu, Allah katında hâini himaye etme ve savunucusu olup onun vebâlini yüklenme manasına gelir.
Bu itibarla da, ey insanlara hak ve adaleti talim için gönderilen şanlı Rasûl! Sen, öyle bir hatadan berîsin; fakat ümmetin çok dikkat etsin! Şu emri, teker teker her mü’min Senin şahsında bizzat kendisine hitap olarak dinlesin!..
{وَلاَ تُجَادِلْ عَنِ الَّذِينَ يَخْتَانُونَ أَنْفُسَهُمْ إِنَّ اللهَ لاَ يُحِبُّ مَنْ كَانَ خَوَّانًا أَثِيمًا}
“Kendi öz canlarına hıyanet edip duranları temize çıkarma adına mücâdeleye kalkışma, sakın onları savunma! Çünkü Allah, hâinlikten sakınmayan ve günahtan çekinmeyen, hıyânete dalmış mücrimleri asla sevmez.” (Nisâ, 4/107)
İnsanın kendi öz canına hıyânet etmesi; ahsen-i takvim üzere yaratılışını ve sayısız nimetlerle donatılışını görmezden gelerek dört ayaklılar ya da sürüngenler gibi yaşaması.. şeytanın ve nefsinin esîri olması.. kendisini Cehennem’e sürükleyecek bayağı işlerin arkasına takılması.. dünyada geçici bir rahatlık verse de âhirette hiçbir fayda sağlamayacak fiilleri irtikâp etmesi.. nihayet bir sürü hevâî yorumla bir şekilde kurtulacağına dair kendini kandırıp durmasıdır. Günahı alışkanlık haline getirenlerin ve hıyânetten sakınmayanların safında yer almak, onlara taraftar olmak ve Allah’ın sevmediği o kimselere muhabbet izhar etmek de nefse ihanet cümlesindendir.
Aslında öyle kimseler, sadece kendilerine değil, içinde yaşadıkları topluma, inanıyor göründükleri ilkelere ve ilâhî sisteme de ihânet etmişlerdir. Kendilerine emânet edilen mukaddesâtı lekelemiş, dinin çehresine de zift saçmışlardır. Kendi yağlı karalarını unutturmak için başkalarına çamur atmak onların şiârıdır. Bundan dolayıdır ki, her gece katran havuzlarını doldurmak üzere toplanırlar; yalan, bühtân ve ihânette söz birliğine varırlar. Karanlık perdesine bürünüp nazarlardan ırak olunca, kendilerini hiç kimsenin görmediğini sanırlar. Sanırlar da şeytanın aklına gelmeyecek dalavere planları yaparlar.
{يَسْتَخْفُونَ مِنَ النَّاسِ وَلاَ يَسْتَخْفُونَ مِنَ اللهِ وَهُوَ مَعَهُمْ إِذْ يُبَيِّتُونَ مَا لاَ يَرْضَى مِنَ الْقَوْلِ وَكَانَ اللهُ بِمَا يَعْمَلُونَ مُحِيطًا}
“(O ihanet ve entrikalarını) insanlardan gizlemeye çalışırlar da, Allah’tan hiçbir şey gizleyemeyeceklerini düşünmezler. Hâlbuki onlar, Allah’ın razı olmayacağı tezvirâtı bilhassa geceleyin planlayıp kurgularken, O, daima yanlarındadır. Zaten Allah, onların yaptıkları ve yapacakları her şeyi ilim ve kudretiyle ihâta etmiştir.” (Nisâ, 4/108)
Nefsine, milletine ve inançlarına ihânet eden, peşi peşine günahlara girdikten sonra -tevbeye yönelmek yerine- onları örtbas etme hummasına tutulan, bunu yaparken de atf-ı cürümlere girip vebâlini başkalarının boynuna yüklemeye girişen kimselere gece uykusu yoktur artık. Yatak, iğneli fıçıdır onlar için; yastık, batıp durur yüzlerine. Kan ter içindedirler sabaha kadar. Çünkü yeni yalanlar bulmalı, gün yüzü görmemiş iftiralar uydurmalıdırlar. Zihinleri, en çirkin düşüncelerin harman yeridir; meclislerinde sadece kötülükler söz konusu edilir.
Desîse ve hîlelerini gizli tutmak için geceleri kendilerine mahsus sır mekânlarda, kozmik odalarda toplanırlar. Bir şiirin veznini, kâfiyesini, sözcüklerini dizme hassasiyetiyle, beyit tanzim eder gibi uğraşırlar. Heyhat, onca gayretleri, Allah’ın razı olmayacağı bir takım şeni’ kararlar içindir. Konuşmalarının ve kurguladıklarının utanç vericiliğini bildikleri için, gizli görüşmelerinin deşifre olmasından çekinirler de Hazreti Habîr ü Basîr’in her şeyden haberdâr bulunduğunu hesaba katmazlar. Katmazlar zira onlarda iman problemi vardır; haşir, hesap ve âhiret hayatına gönülden inanmazlar. Ne ki, onlar hesaba katsalar da katmasalar da, inansalar da inanmasalar da, bütün çirkin işleri ve amel zannıyla yaptıkları, Allah tarafından kuşatılmıştır; O’nun ilminden hiçbir şeyi gizleyemezler.
Öyleyse, ey müminler!..
Sırf akrabanız, hemşehriniz, partiliniz, dindaşınız olduğu düşüncesiyle kimi ve kime karşı paklama peşinde koştuğunuzu, neyin ve niçin avukatlığını yaptığınızı hiç düşünmez misiniz?!.
{هَا أَنْتُمْ هَؤُلاَءِ جَادَلْتُمْ عَنْهُمْ فِي الْحَيَاةِ الدُّنْيَا فَمَنْ يُجَادِلُ اللهَ عَنْهُمْ يَوْمَ الْقِيَامَةِ أَمْ مَنْ يَكُونُ عَلَيْهِمْ وَكِيلاً}
“Haydi diyelim, siz bu dünya hayatında onlardan yana tartışma ve savunmaya giriştiniz, iyi de, ya kıyamet günü onları Allah’a karşı kim savunacak? Yahut kim onlara vekil olup (yaptıklarının karşılığını ödeyecek)?” (Nisâ, 4/109)
Müslüman başkasına ait mala, hatta bir kuruşa dokunamaz; insanların alınteri üzerinde oturamaz; haram parayla zengin olamaz; rüşvet alamaz; ihalelere fesat karıştıramaz; gayrimeşru rant peşinde koşamaz; kamu malını şahsı hesabına kullanamaz.. Bunları yapanlar ve milletin emanetine öyle ya da böyle hıyânette bulunanlar hâindirler.
Kalb, dil ya da hâl ile haramı helal saymak insanı küfre götürür. Hiç kimse Cenâb-ı Hakk’ın yasakladığı bir fiili helal addedemez. Hırsızlık, rüşvet, her çeşidiyle yolsuzluk haram olduğu ve hele bunları mahzursuz görerek yapanların ehl-i inkârdan sayılacakları gibi, “çalıyor ama çalışıyor” safsatasıyla meseleyi hafife irca etmek ya da “Başkası da olsa aynısını yapacak, bâri bizimkiler yesin!” deyip haramîliğe göz yummak da sonunda insanı küfre düşürür.
Peygamber Efendimiz’in “Allah’a yemin ederim, kızım Fatıma dahi hırsızlık yapmış olsaydı, hiç tereddüt etmeden onun elini de keserdim!” dediğini bilen ve bunu çok defa destanlaştırarak anlatan mü’minler nasıl olur da müsemma aynı iken sadece ismi değiştirmekle ve bâtıla hak kisvesi yakıştırmakla vicdanlarını susturmaya çalışabilirler? Rüşvete “bağış” ya da “cebrî hayır” demeyi; fuhşu, mut’a adıyla perdelemeyi; haraç ve gasba “humus” elbisesi giydirmeyi; haydutluğa “kayyımlık” unvanı vermeyi, yolsuzluğu “hırsızlık değildir” yorumuyla basite indirgemeyi imanlarıyla nasıl telif edebilirler?!.
Ey hırsızlık, yolsuzluk, türlü haramîlik yapmak suretiyle öz nefsine, ülkesine ve ülküsüne hıyanet etmiş kimselere avukatlık yapan bedbahtlar! Hâini savunmanın da bir ihânet olduğunu bilmez misiniz? Şayet Allah’a ve dinine inanıyorsanız, böyle bir cürme nasıl cesaret edersiniz?!. Dünyanın geçici, pespaye menfaatlerini düşündüğünüz halde, her şeyin ayan beyan ortaya döküleceği ve bütün sırların açık edileceği mahkeme-i kübrâyı niçin akla getirmezsiniz?
Haksız yere savunduğunuz kimseleri belki muvakkat bir zaman dilimi için aklayabilirsiniz; fakat böyle yapmak suretiyle hesabı/cezayı ötelere bıraktığınızı ve o mücrimleri kendi ellerinizle ateşe attığınızı görmez misiniz?
Hayır hayır; ahirette hakikatler olanca berraklığıyla gün yüzüne çıkacak ve orada hiçkimse bir başkasının avukatlığını yapamayacak. Dünyada tevbe kurnasında yunup yıkanmayanları ötede sadece nâr paklayacak.
Şu halde, işledikleri günahları bildiğiniz halde, şeytanî yorumların sevki ve dünyevî çıkar sâikiyle, mücrimleri müdafaa ederek onları kurtarmış olmuyorsunuz. Aksine, onları bütün bütün yaktığınız gibi, vebâllerine de iştirak etmiş, böylece hâinlikle öz canına kıyanlar arasına girmiş ve Şefkat Peygamberi’nin şefaatinden cüdâ düşmüş bulunuyorsunuz.
Bununla beraber, öyle bir günaha girmişseniz dahi ye’se düşüp şeytana esir olmayın; ümidinizi tamamen yitirip kendinizi ihânete büsbütün salmayın. Hemen istiğfar edin ve tevbeye yapışın. Zira unutmayın: “Kim bir kötülük işler veya günaha girerek nefsine zulmeder de sonra Allah’tan bağışlanma dilerse, Allah’ı gafur ve rahim (affı ve merhameti bol) bulur.” (Nisâ, 4/110)
Heyhat, tevbe kapısı her zaman herkese açık olduğu halde çoğu mücrimler atf-ı cürümlerle kendi yakalarını kurtarmaya çalışırlar. Hâlbuki başkalarını suçlamak, yalana iftiraya sarılmak suretiyle ancak günahlarını katlamış ve kendilerini daha büyük azaba atmış olurlar.
{وَمَنْ يَكْسِبْ خَطِيئَةً أَوْ إِثْمًا ثُمَّ يَرْمِ بِهِ بَرِيئًا فَقَدِ احْتَمَلَ بُهْتَانًا وَإِثْمًا مُبِينًا}
“Kim bir kusur veya bir suç işler, sonra da onu bir masumun üzerine atarsa, büyük bir iftira ve açık bir günah yükünün altına girmiş olur.” (Nisâ, 4/112)
İnsan, tevbe etmek suretiyle şahsî günahlarından kurtulsa bile kul hakkı da taşıyan cürümler ancak helalleşmekle temizlenir. Nitekim Rasûl-ü Ekrem (sallallâhu aleyhi ve sellem) Efendimiz, “Bir kimse, bir mümin hakkında olmayan bir şey söyleyerek iftirada bulunursa, iftiraya uğrayan kimse affedinceye kadar, Allah Tealâ onu cehenneme sokar.” (Ebu Davud, Edeb, 41) buyurmuştur. İftiraya gönüllü kulak vermenin, onu sağda solda dillendirmenin ve hatta yerine göre sessiz kalıp kabullenme tavrı sergilemenin de o günaha iştirak etmek olduğu unutulmamalıdır.
Hâsılı, şayet Tu’me hadisesi o zamanda olup bitmiş bir vâkıa şeklinde ele alınırsa, Kur’an-ı Kerim tarih kitabı yerine konmuş ve birkaçını okuyup işaret ettiğimiz on küsur ayetin mesajı göz ardı edilmiş olur. Oysa Kur’an her asra hitap etmekte ve anlattığı hadiseler her devirde misliyle tekrarlanarak sürüp gitmektedir. Şu halde zikredilen ilâhî beyanlardaki “hâinîn” (hâinler) ifadesinden maksad, sebeb-i nüzul itibarıyla, Tu’me ve bile bile ona yardım edenler; genel manada da tevbeye yanaşmayan, aksine suçunu başkasına yamayan bütün hırsızlar, yolsuzlar, haksızlar ve ahlâksızlardır. Mezkûr ayetler, çalıp çırpmayı, yalanı, bühtânı, şer necvâyı yasaklamakla beraber, bütün inananlara teyakkuz tavsiye etmekte ve şu fermanı özellikle nazara vermektedir: “Sakın hâinlerin avukatı olmayın; yoksa siz de öz canına hıyânet edenlerden sayılırsınız.”
Allah’a hamd olsun ki, O, Hizmet Câmiası’nı çağdaş Tu’melerden ve onların zavallı yandaşlarından ayırdı, arındırdı. Gerçi sırf o haramîlere omuz vermediğimiz ve zalimlere boyun eğmediğimiz için bugün iftira, tahkîr, tezyîf, tehcîr, tenkîl ve ibâde saldırılarıyla karşı karşıya bulunuyoruz. Fakat maruz kaldığımız onca mazlûmiyet ve mağdûriyete rağmen, Rabbimize karşı sonsuz minnet ve şükür, Hizmet kervanının harâmîlerden kurtulmasına vesile büyüklerimize de medyuniyet ve teşekkür hisleriyle dopdoluyuz.
Bildiğiniz gibi, Rasûl-i Ekrem (sallallâhu aleyhi ve sellem), Bedir Harbi şafakta görününce, ashâbını toplamış; onlarla istişarede bulunmuştu. Bir ara Hazreti Mikdat söz alarak şöyle demişti: “Yâ Rasûlallah! Vallahi, biz, İsrailoğulları’nın Hz. Mûsa’ya dediği gibi, ‘Sen ve Rabbin gidin savaşın; biz şuracıkta oturup kalır, bir yere kımıldamayız!’ (Mâide, 5/24) tarzında bir söz söyleyecek değiliz. Biz her hususta Sana tâbîyiz; dilersen Seninle beraber düşmanla yaka paça olup, göğüs göğüse kavga edeceğiz.” İnsanlığın İftihar Tablosu, ferâgât ve cesâret timsâli bu sahabînin sözlerinden memnun olmuş, kendisine hayır duada bulunmuştu. Fakat ensârın genel kanaatinin de seslendirilmesini istediğinden, mükerreren “Bana bir işarette bulunun, ne yapayım?” demişti. İşte o zaman Sa’d ibn Muaz Hazretleri ayağa kalmış ve coşkun bir çağlayan gibi konuşmaya durmuştu:
“Yâ Rasûlallah! Biz Sana inandık, tebliğ ettiğin mesajların hak olduğuna şehâdet ettik. Her hususta dinlemek ve itaat etmek üzere Sana kesin sözler de verdik. Ey Allah’ın Rasûlü! Sen, Allah’ın emrine bak ve yolunda yürü, nasıl bilirsen öyle yap; biz, Seninle beraberiz. İstediğinle sıla-i rahim yapıp bütünleş. İstediğinle istediğin gibi alakanı kes. İstediğinle sulh ol, istediğine karşı düşmanlık ilan et. Malımızdan istediğini al ve istediğin yere infak eyle. Biz hep Seninle beraber olacağız ya Rasûlallah! Seni hak din ve Kur’an-ı Kerîm ile gönderen Allah’a yemin olsun ki, Sen bize denizi gösterip dalsan, biz de Seninle birlikte dalarız ve bizden tek bir kişi dahi geri kalmaz. Allah’ın bereketi üzerine yürüt bizi ya Rasûlallah!”
İşte bu hissiyât sahabenin genel çizgisini yansıtmaktaydı. Allah Rasûlü (aleyhissalâtü vesselam), Sa’d İbn Muaz’ın bu yürekli tavrı ve bu cesaret dolu sözleri üzerine memnuniyetini izhar sadedinde tebessüm buyurmuştu. Bu tebessüm, aynı zamanda Bedir zaferinin muştusuydu.
Bütün günah, hata ve kusurlarıma rağmen aralarında bulunmayı şeref sayan bir kardeşleri olarak rahatlıkla söyleyebilirim ki, bugün Hizmet gönüllülerinin sineleri yarılıp bakılsa, kalblerinin Hazreti Sa’d ibn Muaz’ınki gibi attığı görülecektir. Ashâb-ı Kirâm’ın fazileti mahfuzdur, kimse onlarla yarışamaz. Bununla beraber, ders, ibret ve prototiplerini Sahabeden alan adanmış ruhlara fikirleri sorulsa, onlar da aynı manaları terennüm edeceklerdir. Hatta bugünkü musibetler katlanarak hücum etse; dost-düşman herkes bizi yalnız bıraksa; yalnız bırakmaktan da öte hiç ummadığımız kimselerce arkadan hançerlensek bile -Allah’ın izni ve inayetiyle- mukaddes mefkûre erleri kat’iyen ye’se teslim olmayacak ve zulme temenna durmayacaklardır. Maddî kılıcın kınına girdiği, mesleklerinde şiddete asla yer olmadığı ve tarihin misliyle tekerrür ettiği şuuruyla, onlar, iman ve ümitleri sayesinde bir küheylan gibi şahlanarak Allah Rasûlü’nün ruhâniyetine ve Peygamber Vârisi’ne şöyle sesleneceklerdir. “Biz hep Seninleyiz, Seninle kalacağız; yürüt bizi Allah’ın bereketine doğru!..”
