Hutbeden Kalblere Hitab – Tevhid 3 – Fethullah Gülen

İlgili Yazılar

Âşık-ı Sâdık Fethullah Gülen Hocaefendi-11

21 Ocak 2020

Ümmî Peygamber-8

21 Ocak 2020

Ümmi Peygamber (7)

21 Ocak 2020

MUHTEREM   MÜSLÜMANLAR!..

İnsan dengeli ve bir ahenk içinde yaşarsa, bütün fonksiyonlarını değerlendirebilir, bütün kabiliyetleri Cenabı Hakkın rızası istikametinde inkişaf eder, ahirete ehil hale gelir, ahirette ve cennette Cenabı Hakkın rızasıyla şerefyab olur, Cemaliyle şerefyab olur.

Dengesiz ahenksiz hareket eden kimseler, çok coşsalar, taşsalar, kaplarının dışına çıksalar dahi maksud damına çıkamazlar, matlubu elde edemezler.

Bir nizam bir intizam altında yürüyen kimselerdir ki daima muvaffak olmuşlar, hayatlarını daimi bir denge tahtında, dengeli olarak tutanlar, hayatlarında Allah’ın vaz ettiği nizamı esas alanlar, Kur’an’ın getirip vaz ettiği nizamı esas alanlar, Allah’ın tevfik ve inayetiyle, başkalarının bin kat daha çok sahip oldukları güçle elde edemeyecekleri şeyleri elde etmişlerdir.

Müslümanın hayatında denge çok mühimdir. Hayatın her safhasında dengenin çeşitli tezahürleri vardır. Muvazenenin çeşitli görüntüleri vardır. Bu meseleyi hayatının her safhasında tatbik edemeyen kimse, hayatın her safhasına göre vaziyet alamayan kimse, o da kaybeder, o da helak olur.

Helak olmamak için, kaybetmemek için, Nizam-ı İlahi’nin dışına çıkmamak, inhiraf etmemek. sapmamak gerekir. İnsan bir noktada küçük bir sapma gösterirse, çok neticeler doğurur ve önünü alamaz artık.

İnsanın fakru zaruret halinde, şahsına karşı ferdi hayatına karşı, İslami yaşayışına karşı, Allah Rasulü’nü kavrayışına karşı, Allah’a karşı. Ahiretin daima hesapta tutulmasına karşı bir vaziyeti vardır. Servet elde ettiği zaman, yine insanın bir vaziyeti vardır.

Şayet fakirlik hakkında kazandığı istikameti, muvazeneyi dengeyi zenginlik halinde de devam ettiriyorsa, bu insan dengesini bulmuş, muvazeneli yaşıyor, sapmadan uzak, inhiraf semtine sokulmuyor demektir.

Bir insan cehaletle sapar, inhiraf eder. Cehalet bizatihi inhiraf ettirici bir amildir. İlim bizatihi inhiraf ettirici ve saptırıcı değildir.

İlim bizatihi inhiraf ettirici bir amil olmasa bile, yerinde kullanılmadığı zaman, o da inhiraf ettirir. Sebep ve netice muvazenesi kurulmazsa, illet-malul münasebeti gözetilmezse, şayet mantıkla bu fikir silsilesi içine girilmezse insan ilimle de sapıtabilir. Cehalet halinde insan kurduğu muvazeneyi, ama Allah nazarında makbul muvazeneyi, Kur’an’a uygun muvazeneyi bir şeyler öğrendikten sonra bozuyorsa, kalbi hayatında değişme varsa, o insan da maksud damına çıkamaz, matlubu elde edemez, istediğine ulaşamaz.

İlim insanı değiştiriyorsa, insan servet elde ettiği zaman yaşaması değişiyorsa, ailesi dengesi ve düzeni değişiyorsa, kalbindeki eski duyuşları, duyduğu şeylere doyuşları yer değiştiriyorsa, o insan da muvazeneli değil, dengesini bulamamış, her an inhiraf edebilir.

Antiparantez arz edeyim, hazmedilmemiş batı kültürüyle karşı karşıya gelen bir üniversite, bundan 50 sene evvel, tam dini bir bilgiye de sahip olmayan onun sarıklı sakallı hocaları, hazmedemedikleri o kusmuk halindeki ilmi yuttuklarından mideleri bozuldu, memleket vatan sathına kusuverdiler. İşte ortada boy gezen anarşi, bunların bu ka’yları neticesinde büyüyüverdi. Bunlar onların tohumlarıdır.

İslamı hazmedememiş, dengesini bulamamış, kör cahil, Avrupa kültürüyle, Avrupa anlayışıyla karşı karşıya gelince, kendine ait her şeyi hakir gördü, köküne sövdü, eskiyi unut dedi, koptu kökten, ondan sonra bir sürü -terbiyesizliğimi mazur görün- kopuklar memleketi işgal etti kökten kopmuşlar, Allah’dan kopmuşlar, Rasulüllah’dan kopmuşlar…

Ferdin hayatında, ailenin hayatında cemiyetin hayatında kendini bulmak çok mühimdir.

Hiç bir şey onu değiştirmiyorsa, dün fakirdim, Ebu Hüreyre gibi: “Üç günde bir yudum süt bulamıyordum, millet sar’alı diye başıma basıyordu, halbuki ben açlık heyecan ve helecanını yaşıyordum, Rasulüllah gibi kıvrım kıvrım kıvranıyordum, ama bulduğum zaman halimi vaziyetimi değiştirmiyordum!…

Sa’d ibn-i Amir bir fakirdi, İslamın neşrinde eza cefa görenlerdendi. Bir lokma ekmek bulamıyordu ama eyalet valisi olduğu zaman yine bir lokma ekmek bulamıyordu. Eyalet içinde fakirlerin listesi halifei ruyi zemine Hz.Ömer’e geldiği zaman, isim listesinin başında valinin ismini görüyor, hıçkırıklarını tutamıyor ağlıyordu. Vali de ianeye muhtaçtı,“yardıma muhtaçtı. Dünya değiştirmemişti. Ömer onu gördüğü zaman, Ebu Zerr’i gördüğü zaman, Muaz bin Cebel’i gördüğü zaman, emsalini gördüğü zaman dünya sizi değiştirmedi diyordu.

Dünya dengesini bulmuş insanı değiştiremez.

Dünya istikamet kazanmış insanı değiştiremez. Dünya daha peşinen adımlarını, ahirette arpadan Allah’a hesap vermeye göre ayarlamış insanı Allah’ın Tevfik ve inayetiyle değiştiremez.

Hz.Ömer muvazene kuruyor ve hayatını muvazeneli yaşıyor, yaşadığı müddetçe dünyaya beş para değer vermiyor, asla temellük etmiyor, eğilmiyor dünya karşısında, dünyanın zinet ve debdebesi karşısında. O etrafa ordular gönderiyor, o esnada vaziyeti ve vazifesi odur, fetihler yapıyor, en iyi kumandanları seçiyor, bütün kabiliyet ve istidadını, ütopya yazarlarının tasvir edemedikleri o ideal sitenin istikamet sahilinde dairesinde yürümesini temine sarf ediyor. Ve Allah’ın tevfik ve inayetiyle düşmanı bile alkışlattıracak o muhteşem siteyi yürütüyor, cihan devleti haline getiriyor.

Ama Allah’a teveccüh ettiği anda onu yine aynı muvazene ve muadele içinde görüyoruz. Hiç halife olmamış, hiç o mualla mevkiyi ihraz etmemiş gibi, başı ibn-i Abbas’ın dizi dibinde o son dakikalarını yaşarken, bağırsakları delinen karnından çıkmış, en acılı en iç yakıcı dakikalarını yaşarken, o esnada bir insan nasıl olması gerekiyor, o öyle oluyor. O an Rasulüllah’ın yanında bir avuç yer istiyor, oğlunu ona gönderiyor.. oğlu gelinceye kadar gözünü kapıdan ayırmıyor, kan kaybetmiş gözünü açıp kapayacak hali kalmamış, son soluklarını alıp veriyor. Çıkan soluk adeta ondan bir eksiklik hasıl ederek çıkıyor ve belki o kadar hava içine girmiyor. Her dakika biraz daha eriyor, biraz daha yıpranıyor. Buna rağmen gözünü kapıya dikmiş gelecek haberi bekliyor: “Bana Rasulüllah’ın yanından bir yer verecekler mi?” İşte kendini mutlu kılan bu haber ulaşınca yüzü beşaşet içinde, sevinç içinde ruhunu Allah’a teslim ediyor.

Hayatı muvazene içinde geçmiş eski cübbe giymiş, eski hırkaya bürünmüş. İslamın izzetini başlara tac yapmış, başına tac yapmış, başka izzet tanımamış aynı muvazene ve muadeleyi devam ettirmiş, aynı istikamet aynı bağlılık ve coşkunluk içinde ruhunu Allah’a teslim etmiş.

Tarık bin Ziyad’da da aynı muvazeneyi ve muadeleyi görüyoruz. O Cebeli Tarık boğazını öbür tarafa geçtiği zaman, düşmanın karşısında dengeyi bulmanın ifadesi bir hal gerekiyordu. Beş bin kişinin karşısında doksan bin kişilik musallah bir ordu, hele Avrupa barbarlığını temsil eden bir ordu olursa, orada muadele başka şey iktiza ediyordu. Onun için o canını dişine taktı ne kadar gücü varsa orada, bütün gücüyle Allah’a öyle dayandı, ne kadar atımlık barutu varsa hepsini birden atıverdi, Allah da inayetini yâr etti, kurtarıverdi.

Dedi ki ordusuna: “Önünüzde deniz gibi bir düşman, arkanızda düşman gibi bir deniz; arkaya kaçsanız adice öldürüleceksiniz, fakat sizin gıdanız yiyeceğiniz şeyler, önünüzde savaşacağınız kimselerin elindedir, savaşınsanız ölürseniz Rasulüllah’ı bulacaksınız!”

Bu coşkulu hutbe askeri öylesine coşturmuştu ki, bir öğlen ve ikindi arası meselesi olmuştu doksan bin kişilik o ordu.. Orada öyle olması gerekiyordu…

Ama onu esas Tolaytola’da kralın hazinelerinin bulunduğu dairede görüyoruz. Zafer onu sarhoş etmiyor, dengesini bozmuyor, her an Allah var diyen vicdanının sesini duyuyor. Ayağını muzaffer bir kumandan olarak hazinenin altının elmasın pırlantanın üzerine koyuyor ve kendine şöyle sesleniyor: “Tarık! Evvelki gün bir köleydin! Dün Allah seni hürriyete kavuşturdu, bugün başkumandan ve muzaffer bir kumandansın!. Dikkat et! yarın toprağın altına gireceksin!..” Ve o gece yatağını dehlize serdiriyor, orada yatıyor…

Büyük Kanuni, Cihan imparatoru, “Fransız eyaletim, Hindistan eyaletim!” diyen insan, büyük bir savaştan döndüğü zaman, in gibi bir yerde yatağının serilmesini, orada yatmayı istiyor: “İçimde bir gurur hissettim!” diyor. İnanmış insan dengeli yaşıyor…

Ve Rasulüllah Sallallahü aleyhi ve Sellem, Peygamberlerin hatimesi, Nübüvvet manzumesinin kafiyesi, har hakikatin kristal kristal kendisinde müşahede edildiği mümtaz zat. Mekkeliler kendisine yapmadıkları şey bırakmamışlardı ve Allah inayetini imdada koşturmuş, Mekkeyi fethetme lutfunu ona bahşetmişti.

Hz.Aişe anlatıyor, Enes bin Malik anlatıyor, İbn-i Mesud anlatıyor, müşahidler anlatıyor: “Rasulüllah o gün sırtına bindiği hayvanla Mekke’den içeriye giriyordu. Mekke on sene evvel onu barındırmamıştı. Mekkeli onu kovmuştu. Kalbi kırık, münkesir, mahzun, mükedder Mekke’den çıkıp gitmişti. Kaybettiği her şeyi yeniden elde etmişti. Yeniden Mekke’nin sinesinde idi, içeriye giriyordu, yeniden etrafında yüzlerce Peygamberin medfun bulunduğu ve bütün taiflerin metafı olan Beytullah’a gelecek tavaf edecekti. Yeniden Kabe’ye dönecekti.

Kabe’ye girerken o kadar tevazu…içindeydi ki….mübarek başı, atın üstündeki semerin kaşına değecek gibi eğilmişti…mümkün olsaydı ayaklarına kadar indirecekti başını…Hicab ediyordu, “Beni affet!” diyordu haliyle Allah’a. “Beni affet Allah’ım! Ben böyle bir vaziyette senin şehrine, haram şehrine, senin beytine böyle girmek istemem ama, hadiseler ve saikler böyle olmasını iktiza etti….Denge insanı…..muvazene insanı…… Bütün bunlar, herkes kendi sahasında gelişirken, dev dev olup büyürken, tepeler gibi yükselirken, Hz. Muhammed’e bağlılıklarından zerre kadar bir şey eksilmedi… İbn-i Rüşt yükseldiği en son noktada, hatalarına rağmen Hz. Muhammed fıkhının telfikini yapmaya çalıştı. Mezhepler arasındaki nokta-i itisalleri bir araya getirmeye çalıştı. O da “Ben senin bendenim” diyordu.

Ebu Hanife vardığı son noktada batılı: “Biz üç adam tanıyoruz batıda diyor. Ataullah el-İskenderani, M. ibn-i Arabi veyahut Kelile ve Dimne’nin mütercimi ve bir de Ebu Hanife…

(…)

Fethullah Gülen Hocaefendi’nin “25 Nisan 1975” tarihli “TEVHİD” konulu hutbesinin deşifresidir.

tweet