Kuşların Dili- René GUÉNON

“Ve’s-sâffâti saffen,

Fe’z-zâcirâti zecran, Fe’t-tâliyâti zikran….”

(Saf saf dizilmişlere, Haykırarak sevk edenlere, Zikir okuyanlara yemin ederim ki…) es-Sâffât 37/1-3.

Çeşitli geleneklerde, “kuşların dili” diye isimlendirilen gizli bir dilden sık sık söz edilir. Böyle bir tanımlama, elbette semboliktir. Zira, yüksek inisiyasyona sahip olanların kullandığı bu dilin bilinmesine atfedilen önemin bizzat kendisi, onu harfî olarak (littéralement) anlamamıza müsaade etmemektedir. Kur’an’da şöyle zikredilmektedir: “Süleyman Dâvûd’a vâris oldu ve dedi ki: Ey insanlar! Bize kuş dili öğretildi (ullimnâ mântıka’t-tayri) ve bize her şeyden verildi…” (en-Neml 27/16). Başka yerlerde, meselâ Kuzey’e ait efsanelerde Siegfrid gibi ejderhaları yenen kahramanların, kuşların dilini zahmetsizce anladıklarını görü­yoruz. Bu da, söz konusu sembolizmi kolayca yorumlamamızı sağlamaktadır. Gerçekten de, ejderhaya karşı kazanılmış olan zafer, doğrudan doğruya —bu ejderhanın, yaklaşılmasına engel olduğu birtakım nesnelerle temsil edilen- ölümsüzlüğü elde etme sonucunu doğurmaktadır. Ölümsüzlüğün elde edilmesi de, özü itibariyle, insanî mertebenin (état humain) merkezi ile tekrar bütünleşme sonucunu doğurmaktadır. Yani, varlığın yüksek mertebeleri ile iletişimin kurul­duğu nokta ile bütünleşme gerçekleşmektedir.

Kuşların dilinin anlaşılması ile işte tam bu iletişim temsil edilmektedir. Gerçekten de kuşlar, genellikle meleklerin yani yüksek mertebelerin sembolü olarak ele alınmıştır.^[4] Başka bir yazımızda, ağacın dallarına gelip konan “gök kuşla­rından bu anlamda söz eden İncil’deki meseli zikretme fırsatını bulduk.^[5] Aynı ağaç, her bir varlık mertebesinin merkezinden geçerek bütün mertebeleri birbiri­ne bağlayan mihveri (axe) temsil etmektedir.^[6]

Yukarıda zikrettiğimiz Kur’an metnindeki es-sâffât [‘Saf saf dizilmişlere’; ç.n.] kavramı, harfî anlam itibariyle kuşlara tekabül ettiği kabul edilir;^[7] ancak sembolik olarak meleklere (el-melâike) uygulanmaktadır.^[8] Böylece ilk âyetin anlamı; semâ vî veya manevî hiyerarşilerin yapısından (constitution) bahsetmek­tedir.^[9] ikinci âyet [‘Haykırarak sevk edenlere’, ç.n.]; meleklerin şeytanlara (démons) karşı, semâvî güçlerin aşağı (infernale) varlıklara karşı yaptıkları mücadeleyi yani yüksek mertebeler ile aşağı mertebeler arasındaki karşıtlığı anlatmaktadır.^[10] Hind geleneğinde bu, Dêva’larm Asura’lara karşı mücadelesidir. Aynı şekilde, -burada ele aldığımıza benzer bir sembolizmayı izleyerek-, içerisinde biraz önce bahsettiğimiz yılanı veya ejderhayı da bulduğumuz Garuda’nın Nâga’ya karşı savaşı da zikredilebilir.

Garuda [Vişnu’nun bineği, ç.n.], bir kartaldır. Başka bir yerde ise o, başka kuşlarla temsil edilmektedir. Meselâ: kelaynak, leylek, balıkçıl ve sürüngenleri yok eden ve düşmanları olan bütün kuşlar gibi.^[11] Nihâyet üçüncü âyette [‘Zikir okuyanlara’; ç.n. ], meleklerin zikr’i tekrarladıklarını görmekteyiz. En çok yaygın olan yorumlarda, bununla Kur’an’ın okunmasının anlaşılması gerektiği söylenmiştir. Tabiî ki burada, insan dilinin telaffuz ettiği Kur’an anlaşılmamalıdır.

Aksine, Yakub’un merdiveni gibi semâlardan yeryüzüne yani evrensel varoluşun bütün mertebeleri boyunca uzanan “korunmuş levha” (el-levhu’l-mahfûz) üzerine yazılmış ezelî prototip kastedilmektedir.^[12]

Aynı şekilde Hind geleneğinde, Dêva’larin Asura’lara karşı mücadelelerinde kendilerini Veda’daki ilâhîleri zikrederek korudukları (achhan dayan) söylen­mektedir. İlâhîlerin chhanda adını almaları da bu yüzdendir ki bu kelimenin tam karşılığı “ritim”dir. Aynı manâ, zikr kelimesinde de mündemiçtir. Oyle ki bu isim, İslâm ezoterizminde [‘tasavvuf pratiği’; ç.n.] hindu mantralarına tekabül eden ritmik formüller için kullanılmaktadır. Bu formüllerin tekrarlanmasının amacı, varlığın çeşitli unsurlarının uyumunu sağlamak ve sonsuz sayıdaki varlık mertebeleri dizisi aracılığıyla yüksek varlıklarla iletişim kapılarını aralayacak özellikte titreşimler gerçekleştirmektir. Zaten genel olarak bütün âyinlerin (rites), özü itibariyle ve temelde varlık sebebi budur.^[13]

Böylece, görüldüğü üzere daha başlangıçta “melekî dil” (langue angélique) diye de isimlendirebileceğimiz “kuşların dili”ne dair söylediklerimize tekrar dönmüş bulunuyoruz ki, insânî âlemdeki imgesi ritimli dildir. Yüksek varlıklarla iletişime girmek için icra edilen her türlü vâsıta, sonuç itibariyle birçok uygula­mayı da içeren “ritim bilimi”ni (science du rythme) temel almaktadırlar. Bu yüzden İslâmî bir rivâyette Adem’in yeryüzü Cenneti’nde nazım (vers) şeklinde, yani ritmik bir dil ile konuştuğu belirtilmektedir. Burada söz konusu edilen dil, “harflerin bilimi”^[14] (science des lettres) üzerine daha önce yapmış olduğumuz incelemedeki “süryani dili”dir (luğa süryâniyye).^[15] Bu dil, insan varlığının mer­kezinde tezâhür ettiği şekliyle “melekî” ve “güneşsel (şemsî) aydınlanması”nın doğrudan tercümanı olarak görülmelidir. Bu durum aynı zamanda kutsal kitapla­rın ritmik bir dil ile yazılmalarının da sebebidir ki, görüldüğü üzere bunlar, mo­dern gelenek-karşıtı (antitraditionnel) “eleştirmenler”in görmek istediği saf anlamda kutsal-dışı (profane) basit “şiirlerden” çok farklı şeylerdir. Zâten asıl itibariyle şiir, insanlık devresinin inişe geçişiyle (décadence) açıklanabilecek olan bugünkü dejenere hale getirilmiş şu boş “edebiyat” değildi ve gerçek bir kutsal karaktere sahipti.^[16] Onun izlerini, klasik dönem batı antikitesine kadar sürebili­riz. O dönemde şiir, “Tanrıların dili” (langue des Dieux) diye isimlendiriliyordu. Bu deyim, bizim daha önce bahsetmiş olduğumuz şeylerle uyuşmaktadır. Zira “tanrılar” yani Dêva’lar,^[17] melekler gibi yüksek varlıkları temsil etmektedirler. Latince’de nazımlar, carmina diye isimlendiriliyordu. Bu isimlendirme, onların âyinlerin icrasında kullanılmaları ile alâkalıdır. Zira carmen kelimesi, Sanskrit- çe’deki Karma ile aynıdır ki burada onun husûsî anlamı olan “ritüel fiili ” manası dikkate alınmalıdır.^[18]

Şâirin kendisi ise; ilâhî sözün kendisi aracılığıyla tezâhür ettiği “kutsal dilin” (langue sacrée) yorumcusu olarak vates idi. Bu kelime, yani vates, onun bir çeşit peygamberâne bir ilhama mazhar olduğuna işaret etmektedir. Daha sonraları, başka bir dejenerasyonla vates sıradan bir “kâhin”^[19] (devin) olurken, carmen de (Fransızca’daki “charme” [büyü] kelimesi buradan gelmektedir) “büyülenme” yani basit seviyede bir büyü işlemi olmuştur. Buradan da sihrin (magie) hatta kötü büyünün (sorcellerie), kaybolmuş geleneklerden varlığını sürdüren son kalıntılar olduğunu gösteren bir örnek görebiliriz.^[20]

Bu birkaç tesbitin, “kuşların dili” meselesinin söz konusu edildiği metinlerle alay edenlerin ne kadar haksız olduklarını göstermek için kâfî geleceğini düşünü­yoruz. Anlayamadığımız şeyleri hor görerek “bâtıl itikad” (superstition) demek gerçekten çok kolay ve basittir. Ancak eskiler, sembolik dili kullanırken ne demek istediklerini çok iyi biliyorlardı. Kelimenin tam etimolojik anlamıyla gerçek “bâtıl itikad” (quod superstat), kendi başına kalandır yani tek kelimeyle “ölü söz”dür (lettre morte). Ancak, her ne kadar çok az dikkate alınacak gibi görünse de onun kendi varlığını koruması bile yabana atılacak bir şey değildir. Zira “istediği yere” istediği zaman “üfleyen” ruh, her an sembolleri ve âyinleri tekrar hayata kavuşturur ve onlara kaybetmiş oldukları anlamlarla beraber asıl özelliklerini kâmilen kazandırabilir.

 

* René Guénon, ‘La Langue des Oiseaux’, Symboles Fondamentaux de la Science Sacrée, Paris 1962, s.75-79.

M.Ü. Hâhiyat Fakültesi Dergisi 23 (2002/2), 77-82

**Çev. Dr. İsmail TAŞPINAR, M.Ü. İlahiyat Fakültesi Dinler Tarihi Anabilim Dalı Araştırma Görevlisi.

^[3]    Le Voile d’îsis, Kasım 1931’de yayımlandı.

^[4]        [İslâm kültürü ve edebiyatında hayvanlar ile bunun bir unsuru olan kuş ve kuş motifi ile sembolizmine dair bilgi için bk. “Hayvan”, Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi, İstanbul 1998, XVII, 81-102; İslâm edebiyatındaki hikâyelerde kullanılan hayvan formları içerisinde en meşhur kuşlar Anka, Sîmurg ve Ruhh adlı kuşlardır. bk. L.P. Elwel-Sutton, “Hayawan”, Encyclopédie de Vİslâm, Leyde-Paris 1975, III, 318; Hasan Aksoy, Kuşların Münazarası, Deh Murg, İstanbul 1998. ç.n.]

^[5]        LHomme et son devenir selon le Vêdanta, 3. bölüm. [Guénon’un bahsetmiş olduğu İncil’deki söz konusu mesel, Matta, 13/31-32’de yer almaktadır. Bu meselde şöyle denmektedir: ‘Göklerin melekûtu, bir adamın alıp tarlasına ektiği bir hardal tanesine benzer; o tane ki, bütün tohumla­rın gerçi en küçüğüdür; fakat büyüyünce, sebzelerden daha büyüktür, ve ağaç olur; şöyle ki, gö­ğün kuşları gelip onun dallarına yerleşirler.’ ç.n.]

^[6]        Ortaçağ sembolü olan Peridexion’da (Paradision’un bozulmuş şeklidir), kuşları ağacın dalları üzerinde, ejderhayı da ağacın dibinde görürüz (bk. Le Symbolisme de la Croix), 9. bölüm. “Cennet kuşu” sembolizmine dair yapılan bir çalışmada (Le Rayonnement Intellectuel, Mayıs-Haziran 1930), M.L. Charbonneau-Lassay, bu kuşu genellikle meleklerin temsil edildiği bir sûret olan tek bir baş ve kanatlara sahip olduğu bir heykelin resmini yayımladı (bk. Le Bestiaire du Christ, 56. Bölüm, s.425). [Varlık ağacı ve bunun kuş sembolizmi ile ilgisi hakkında geniş bilgi için bk. Michel Cazanave, Encyclopédie des Symboles, Paris 1999, s.472-475. ç.n.]

^[7]        [Kur’an âyetlerinin öncelikle Kur’an’daki âyetlerle yorumlanması esas kabul edildiği için, söz konusu yorum şu âyetlerdeki ifadelere dayanmaktadır: ‘Göklerde ve yeryüzünde bulunan kimse­lerle, sıra sıra (kanat çırparak uçan) kuşların (ve’t-tayru sâffât) Allah’ı tesbih ettiğini görmez misin? Her biri duasını ve tesbihini kesin olarak bilmektedir. Allah onların yapmakta olduğu şeyleri hakkıyla bilendir.’ (en-Nûr 24/41); ‘Üstlerinde kanat çırparak uçan kuşlara (et-tayr) bakmazlar mı? Onları (havada) ancak Rahman tutuyor.’ (el-Mülk 67/19). Kur’ân-ı Kerîm’de ‘kuş’ kelimesinin geçtiği ve makalenin yorumunu zenginleştirebileceğini düşündüğümüz diğer belli başlı âyetler ise, şu şekildedir: ‘Dâvud ile birlikte, Allah’ı tesbih etmeleri için dağları ve kuş­ları (ve’t-tayr) onun emrine verdik.’ (el-Enbiya 21/79), ‘Andolsun, Dâvud’a tarafımızdan bir lütuf verdik. ‘Ey dağlar! Kuşların (et-tayr) eşliğinde onunla birlikte tesbih edin’ dedik..’ (Sebe 34/10); ‘Kendisiyle birlikte tesbih etsinler diye biz, dağları ve toplanıp gelen kuşları (et-tayra) Davûd’un emrine verdik. Onların her biri Allah’a yönelmişlerdi.’ (Sâd 38/18-19); ‘Süleyman’ın, cinlerden, insanlardan ve kuşlardan (et-tayr) meydana gelen orduları onun önünde toplandı.’ (en-Neml 27/17); ‘Süleyman kuşlara (et-tayra) göz atıp yokladı ve şöyle dedi: ‘Hüdhüd’ü niçin göremiyorum? Yoksa kayıplara mı karıştı?”, (en-Neml 27/20); Hz. İbrahim’in, ölülerin nasıl di­riltileceğim Allah’tan göstermesini istemesi olayında da kuşlardan örnek verilir: ‘… Öyleyse, dört kuş (mine’t-tayri) tut. Onları kendine alıştır. Sonra onları parçalayıp her bir parçasını bir dağın üzerine bırak. Sonra da onları çağır. Sana uçarak (sa’yen) gelirler.’ (el-Bakara 2/260) ; Hz. Isa’nın kuş şekline üfleyerek canlandırabildiği aktarılmaktadır: ‘Ben çamurdan kuş (et-tayr) şek­linde bir şey yapar, ona üflerim. O da Allah’ın izniyle hemen kuş (tayran) oluverir.’ (Âl-i Imrân 3/49; veya, el-Mâide 5/110); ‘..rüyamda başımın üzerinde, kuşların (et-tayru) yediği bir ekmek taşıdığımı gördüm. Bize bunun yorumunu haber ver.’ (Yûsuf 12/36; ayrıca, Yûsuf 12/41); ‘Gök­yüzünde Allah’ın emrine boyun eğerek uçan kuşları görmüyorlar mı? Onları gökte ancak Allah tutar.’, (en-Nahl 16/79); ‘Kim Allah’a ortak koşuyorsa, sanki gökten düşmüş de kendisini kuşlar (et-tayru) kapışıyor veya rüzgar onu uzak bir yere sürüklüyor gibidir.’ (el-Hac 22/31); ‘Üzerlerine balçıktan pişirilmiş taşlar atan sürü sürü kuşlar (tayran) gönderdi.’ (el-Fîl 105/3); kuş eti, cennet nimetleri arasında zikredilir: ‘Ebediyen genç kalan uşaklar, onların etrafında; içmekle başlarının dönmeyeceği ve sarhoş olmayacakları, cennet pınarından doldurulmuş sürahileri, ibrikleri ve kadehleri, beğendikleri meyveleri ve arzu ettikleri kuş etlerini (lahmi tayrin) dolaştırırlar.’ (el- Vâkıa 56/17-21); ‘Yeryüzünde gezen her türlü canlı ve (gökte) iki kanadıyla uçan her kuş (tâirin yetîru bi-cenâhayhi), sizin gibi birer topluluktan (ümemün emsâlüküm) başka bir şey değildir.’ (el-En’âm 6/38). ç.n]

^[8]       [Meleklerin, hem Allah’a hamd hem de yeryüzündekiler için istiğfar etme şeklinde daima zikir ve tesbih ettikleri Kur’an’da şu şekilde belirtilmektedir: ‘Melekler ise, rablerini hamd ile tesbih ederler ve yeryüzündekiler için bağışlanma dilerler.’, (eş-Şûrâ 42/5); ç.n.]

^[9]       Sâff, “sıra” kelimesi, bazı kimselerin sûfî ve tasavvuf kelimelerinin kökenini bulmak istediği birçok kelimeler arasından biridir. Saf lengüistik açıdan bu kelimenin ondan türetilmesi her ne kadar kabul edilebilir görülmüyor olsa da, gerçekten de diğer birçok kelime gibi bu kelimelerin (sûfî ve tasavvuf) içermiş olduğu düşüncelerden birini içerdiği de muhakkaktır. Zira “manevî mertebeler”, gerçekte inisyasyon derecesi ile aynîleşmektedir. [Varlık mertebelerindeki bütün varlıkların Allah’ı bir şekilde zikrettiklerine dair şu âyete burada işaret edilmelidir: ‘Yedi gök, yer ve bunların içinde bulunanlar Allah’ı tesbih ederler. Her şey O’nu hamd ile tesbih eder. Ancak, siz onların tesbihlerini anlamazsınız.’ (el-İsrâ 15/44); ç.n.]

^[10]      Bu karşıtlık, bütün varlıklarda aşağıya doğru olan ve yukarıya doğru olan iki eğilim olarak kendini göstermektedir ki buna hindu doktrininde sattwa ve tamas adı verilir. Bu aynı zamanda Mazdeizm’in, aydınlık ve karanlıklar arasındaki çatışma ile sembolize ettiği ve sırasıyla Hürmüz ve Ehrimen’de muşahhaslaştırıldığı şeydir.

^[11]      Bu konuda M. Charbonneau-Lassay’in Mesih’in sembolik hayvanları üzerine yaptığı dikkate değer çalışmalara bakınız (bk. Le Bestiaire du Christ). Burada şunu belirtmeliyiz ki, kuş ile yılanın sembolik olarak karşıtlığı, ancak yılanın kötülük şeklinde tezâhür etmesi halinde geçerlidir. Ak­sine iyiliği temsil ettiğinde, eski Amerika geleneklerindeki Quetzalcohuatl figüründe olduğu gibi bazen kuş ile birleşmektedir. Diğer taraftan, aynı şekilde Meksika’da kartalın yılan ile mücadele­sini bulabiliyoruz. Kuş ile yılanın müşterek kullanımına bir örnek olarak İncil’deki şu metni ha­tırlatabiliriz: “İşte, sizi kurtların arasına koyunlar gibi gönderiyorum; imdi, yılanlar gibi akıllı, ve güvercinler gibi saf olun.” (Matta, X, 16).

^[12]   Bununla alâkalı olan kitap sembolizmi için bk. Le Symbolisme de la Croix, 14. bölüm.

^[13]      [Mitolojilerde ve eski dinlerde kuş sembolizmi birbirinden çok farklı inanç ve fonksiyonların karşılığında kullanılmıştır. Meselâ, Yakındoğu medeniyetlerinde şehir, saray veya tapınak girişle­rini koruması amacıyla (apotropeik) yarı kartal yarı arslan şeklinde mitolojik bir kuş olan grifon yerleştirilirdi. Aynı medeniyet havzasında kartal kudreti ve hâkimiyeti, güvercin ise saflığı ve ruhu sembolize ediyordu. Kuş cinsine mensup karga ve baykuş da önemli semboller arasında idi. Baykuş, aynı zamanda, Grekler’de ilâhî bilginin tanrıçası olan Pelas Athena’nın ve Roma’daki bilgelik tanrıçası Minerva’nın kutsal hayvanıdır. Hayvanları iyi ve kötü şeklinde sınıflandıran Zerdüştî inanca göre ise, gece cinleri kovduğu için horoz ve özel bir kutsallığa sahip olan kartal gözde hayvanlar arasında yer almakta idiler. Tabiata yönelik yaşam tarzının hayvan ve insan arasındaki mesafeyi en aza indirmesinden dolayı Uzakdoğu mitolojilerinde insan ve hayvan dai­ma yan yana görülmüştür. Çin’de turnalar, uzak mesafelere uçabilme kabiliyetleri ve uçuş sıra­sındaki düzenlilikleri dolayısıyla hasret ve iletişimin, aralarındaki hiyerarşik yapıyı sürekli biçim­de korudukları için de baba ile oğul arasındaki ilişkinin sembolü olarak görülmüşür. İslâmiyet öncesi eski göçebe kültürlerine ait bir kalıntı olarak, turnaların Türkler’in folklorik inançlarında da özel bir anlama sahip olduğu bilinmektedir. Şaman konumundaki insanların öteki âleme geçmek için başvurdukları dans türlerinden biri de, ‘sihirli uçuş’tur ve kuşa dönüşmeyi temsil eder. Hem totem hem de gök tanrının bir sembolü olan kartalın da önemli bir yere sahip olduğu bu inanç sisteminde, söz konusu hayvanların göç esnasında kabilenin gideceği yeri gösteren reh­ber görevini de üstlendiklerine inanılmaktadır. Meselâ, Macarlar arasında Turul adını alan kuş, Macar milletini kuran Arpad’a yol göstermiştir, aynı kuşa Tuğrul adıyla Orta Asya Türkleri ara­sında da rastlanmaktadır. Bunun bir uzantısı olarak, kutlamalar esnasında icrâ edilen çember şeklindeki âyin dansında —semah-, tanrının sembolü olan ‘turna’nın uçuşu tekrarlandığına ina­nılır. Japon adalarında ise turnalar, halkın güvenlik ve huzurunun sembolü olarak görülmüştür. Başkırt folklorunda semrük denilen mitolojik kuş, Hint-Iran geleneğindeki sîmurgdur. bk. Manabu Waida, “Birds”, The Encyclopedia of Religion, New York 1987, II, 224-227; Kürşad De­mirci, “Hayvan”, T.D.V. İslâm Ansiklopedisi, Istanbul 1998, XVII, 82-83; Irène Melikoff, “Mircea Éliade ve Türkler’in Dinlerini Araştırmadaki Önemi” (çev. İsmail Taşpınar), Marmara Üniversitesi İlâhiyat Fakültesi Dergisi, (İstanbul 2001), sy. 20, s. 195.

^[14]   bk. bu kitabın 6. bölümü.

^[15]      [Hz. Adem’in dili İslâm kaynaklarına göre Arapça, Yahudi ve Hıristiyan kaynaklarına göre ise Ârâmice’dir. Ayrıca, cennette Arapça, yeryüzüne indiğinde ise Süryânice konuştuğu, on iki yazı çeşidi ve yediyüz dil bildiği de nakledilir. Rivâyete göre, Hz. Adem’in ilk yazdığı eserlerin dili başta Arapça ve Süryanice’dir; daha sonra diğer dillerde de kitaplar kaleme almıştır. bk. Süley­man Hayri Bolay, “Adem”, TDV îslâm Ansiklopedisi, İstanbul 1988, I, 363; Zerkeşî, el-Burhân fî ulûmi’l-Kur’ân (tahkik Muhammed Ebü’l-Fazl İbrahim), Beyrut 1972, I, 377. ç.n.]

^[16]      Genel olarak şunu diyebiliriz ki, sanatlar ve bilimlerin geleneksel karakterlerinden uzaklaşmaları ve bunun bir sonucu olarak yüksek seviyedeki anlamından soyutlanarak kutsal-dışılaşması (profanes) bu tür bir dejenerasyonla gerçekleşmiştir. Bu konudaki açıklamalarımızı LÉsotérisme de Dante, 2. bölüm ve La Crise du Monde Moderne, 4. bölümde belirttik. (Ayrıca bk. La Règne de la quantité et les Signes des temps, 8. bölüm).

^[17]   Sanskritçe’deki Dêva ile Latince’deki Deus kelimeleri bir ve aynı kelimelerdir.

^[18]      “Poésie” (şiir) kelimesi de, Karma kelimesinin kendisinden türediği Sanskritçe’deki Kri kökü ile aynı anlama sahip Yunanca bir fiil olan poiein’den türemiştir. Sanskritçe’deki kelimenin, eski anlamı dikkate alınmak şartıyla Latince’deki creare fiili ile de alâkası vardır. Demek ki köken itibariyle kelime, “şiir sanatları” diye adlandırdığı şeyden bahsederken Aristo’nun sadece ve sadece kastettiği kutsal-dışı anlamındaki basit bir sanatsal veya edebî bir eser üretmekten çok daha farklı şeyleri içermekte idi.

^[19]      “Devin” kelimesinin kendisi de asıl anlamının dışına az çıkmış sayılmaz. Zira etimolojik olarak bu kelime, divinus kelimesinden başka bir şey değildir ki bu da “tanrıların yorumcusu” anlamına gelmektedir. Kuşların uçuşlarından ve şakımasından yola çıkarak yapılan kehânetler demek olan “auspices” (“kuşları gözlemek” demek olan “aves spicere”’den) kelimesi, maddî anlamda ele alındığında özellikle “kuşların dili” ile yakın bir ilişki kurulabilir. Ancak, bunlar “tanrıların dili” ile de aynîleştiriliyordu. Çünkü bu kehânetlere, onların iradelerini tezâhür ettirdikleri gözüyle bakılıyordu. Böylece kuşlar, -her ne kadar düşük seviyede bir kullanım olsa da- genellikle meleklere atfedilen “haberci” (ange [melek] tabirinin kökeni de budur, zira Yunanca angelos kelimesinin asıl anlamı budur) rolüne benzer bir rolü üstleniyorlardı. [Günümüzde dahi bazı ilkel topluluklarda var olduğu söylenen inançlardan biri de hayvanın kehânette veya falcılıkta kullanılmasıdır. Bunlar içerisinde en yaygın olanlardan biri de hayvan hareketlerini gözlemektir. Buna göre kuş, yılan, balık, bazen deve, koyun vb. hayvanların hareketlerine bakarak istenilen şeyin geçekleşip gerçekleşmeyeceği konusunda bir kehânette bulunulur. bk. Kürşad Demirci, “Hayvan”, TDV İslâm Ansiklopedisi, XVII, 81. Nitekim, Kur’ân-ı Kerîm’de de, insanların bazılarının başlarına gelen kötülüklerin bir ‘uğursuzluk’ veya ‘kötü kaderlerinden’ kaynaklandığına ve o şekilde ‘yorumladıklarına’ dair inançlarını ifade ederken ‘kuş’ (tayr, tâir) kelimesini kullandıkları görülmektedir. bk. “Fakat onlara iyilik geldiği zaman, ‘Bu bizimdir, (biz çalışıp kazandık)’ derler. Eğer başlarına bir kötülük gelirse Mûsâ ve beraberlerindekilerin uğursuzluğuna yorarlardı (ye’t-tayyerû). İyi bilin ki onların uğursuzluk sebebi (tâiruhum) ancak Allah katında (yazılı)dır.”, (el-A’râf 7/131); “Onlar, ‘Sen ve beraberindekiler yüzünden uğursuzluğa (tayyernâ) uğradık’ dediler. Salih, ‘Sizin uğursuzluğunuzun (tâirukum) sebebi Allah katında(yazılı)dır.”, (en-Neml 27/47); “Dediler ki: ‘biz sizin yüzünüzden uğursuzluğa (tetayyernâ) uğradık’; Elçiler de, ‘Uğursuzluğunuz (tâirukum) kendinizdendir.”, (Yâsîn 36/18­19); “Her insanın amelini (tâirahû) boynuna yükledik.”, (el-İsrâ, 17/13) ç.n.]

^[20]      Sihrin (magie) ve kötü büyünün (sorcellerie) kökenlerine dair bu kitabın 20. bölümü olan Sheth’in son paragrafına bakınız.