İrfana Yolculuk
Gelişmiş ülkelerdeki aydınların kendi kültürlerine ters bir tavır almaları belki akıllarının ucundan bile geçmezken, biz de aydın/entelektüel gözükmenin (“olma”nın değil) belki de ilk şartı kendi değerlerine yabancılaşmaktan geçer. Dinine, diline ve tarihine dair sorulan sorulara “bilmiyorum” cevabını vermekten haz duyan, böylelikle “entelektüel” bir şahsiyet kazandığına “inanan” aydın tipi sadece bizim dünyada mevcuttur. Bizdeki “aydın” anlayışı daha çok kimlikle ilgilidir, kişilikle ilgili değil…
Kendimize ait olanı koruyabilmemiz için öncelikli olarak kendimiz olmamız şarttır. Yabancılaşma, “öteki”ni değerli görüp, bize ait olanı değerlendirmeye tabi tutmadan “değersiz” bulma, entelijansiyamızda olduğu kadar, geniş halk kitleleri üzerinde de etkilidir. Hep başkalarını üstün ve modern bulma düşüncesi ise; ya bir cehalet göstergesi, ya da hastalıklı bir ruh halidir.
Türk-İslâm kültür ve medeniyet anlayışı ile evrensel değerleri mecz ederek bütün insanlığa hizmet etmeyi kendisine önemli bir misyon olarak benimseyen Fethullah Gülen tam da bu noktada “sembol” bir isim olarak karşımıza çıkar.
Bizdendir, bize aittir. Bizi bilir, duyar, anlar, hatta duymamıza, anlamamıza, anlamlı olmamıza katkıda bulunur. Bize bizi anlattığı kadar, başkalarını da, başka dünyaları da anlatır; diyaloğu, hoşgörüyü, evrensel insanî değerleri kulaklarımıza fısıldar ve bu değerlerin hayat bulması için mevcut bütün enstrümanların seferber edilmesi için hayatını ortaya koyar. Sıradan bir insan değildir, o kendisini hep öyle görse bile… Dünyanın yaşayan 100 entelektüelinin birincisidir, yani, dünyanın 1 numaralı entelektüelidir. Sadece düşünce insanı olmayıp, aynı zamanda düşündüklerini hayata geçiren bir aksiyonerdir de. Hal böyle olmasına rağmen, tam da bu noktada kadîm hastalıklarımızdan olan; kendinden olanı beğenmeme, kıskançlık, hırs, kin ve nefret gibi hususların devreye girmesiyle bizde her şey nefsânîleşir, beyaz siyaha, gündüz geceye inkılâp eder. Şayet maddî çıkarlar da söz konusu ise her türlü yalan, iftira ve tezvirat kaçınılmaz bir hal alır. Gemi azıya alınmış, fren boşalmıştır artık. Durmak ve durulmak nerdeyse imkânsızdır…
Bu yazıyı kaleme almama sebep olan da işte bu çerçevedeki zihin yapısıdır. Sabah gazetesi bugünkü nüshasında [17.06.2014] manşetten şöyle bir “haber” girmiş; “Gülen Sığınacak Bir Ülke Arıyor.” “Özel Haber” olarak girilen bu manşetin alt yazısında şunlar yazılı; “Fethullah Gülen’in ABD’den sınır dışı edilme olasılığına karşılık Güney Afrika Devlet Başkanı’ndan sığınma talep ettiği ortaya çıktı.” Manşetin yanına iliştirilmiş telefonda görüşen bir Gülen resmi, hemen yanına dünya haritası ve Amerika’dan Afrika’ya (doğru gideceğini işaret eden) bir oklu grafik. “Haber”in içeriğini okuyanların hemen fark edeceği bu asparagas, insanı “değerler” ve “gelecek” adına ciddî ciddî endişelendiriyor. Koskoca yayın grubunun düşmüş olduğu dereke bu mu olmalıydı? Mukaddeslerine saygılı bir insanın ülkesi adına üzülmemesi mümkün mü? Epey bir zamandır, sadece Hizmet hareketini yaftalama, karalama ve her türlü çirkin iftirayı ölçüsüzce atma hareketini kendisine şiar edinmiş bu “gazete”, tarihinde olduğu gibi şimdilerde de aynı minval üzere yayın politikasına devam ediyor. Kim(ler)e, hangi zihniyete hizmet ettiği bilinmeyen(!) bu varak-pârelerin varacakları bir yer olmadığı gibi, duracakları yeri kestirmek de -şimdilik- pek mümkün gözükmemektedir.
Esbâb-perest, menfaat-perest, makam-perest ve akıl-perestlerin hakîkat anlayışları gözlerine inmiştir. Göz ise mânâya karşı kör olduğundan; öte buudlu hakikatleri sığ sularda kulaç atmaya çalışanların, ilimden, hikmetten nasibi olmayanların anlamasını beklemek abesle iştigaldir. Bu tür yayın kuruluşları, işin sadece yalan ve iftira boyutuyla ilgilendiklerinden, aynı zamanda gerçeklere karşı kör, sağır ve dilsiz olduklarından, bir şeyleri izaha yeltenmek hakikate karşı haksızlık olur.
Sayın Gülen’in dünyanın diğer ülkeleri dururken, neden ABD’yi tercih ettiği, gidiş sebepleri vb. hususlar üzerinde durmak istemiyorum. Bu ayrı bir yazının konusu. Ancak Gülen’in cemaatinden olan bir arkadaşımın konu ile ilgili bana anlattığı bir hadise var ki gerçekten dikkate şâyândır. Arkadaş diyor ki; “Sanıyorum, 90’ların başı idi. Biz İzmir’de Hocaefendi’nin yanında iken, (…) Abi [ismi bende saklı] bir gün bizi topladı ve dedi ki; ‘Arkadaşlar, şimdi bizler yakında buradan (İzmir’den) İstanbul’a taşınacağız. Hizmetimizin merkezi İstanbul olacak. Orada biraz hizmet ettikten sonra Amerika’ya gideceğiz ve orada hizmetlerimize devam edeceğiz. Hocaefendi orada bulunacağından, dolayısıyla hizmetimizin merkezi de Amerika olacaktır’ dedi.” Arkadaş diyor ki; “o zamanlar ben abimizin bu sözlerine bir mânâ verememiştim, idealimizde olmakla birlikte, reel âlemde, görünürde bir şeyler olmayınca aklıma biraz uzak görünmüştü. Şimdi düşünüyorum da o gün söylenenler bugün aynen yaşanıyor.”
İlimden ve hikmet yoksunlarına, kader anlayışından nasibi olmayanlara veya karşıt görüşte olanlara pek bir mânâ ifade etmeyecek olan bu hatıra, önemli bulmuş olmalıyım ki zihnimin bir köşesinde kalmış. Gazetenin manşetini görünce bahsine çalıştığım hatıra aklıma geldi. Yazının tam burasına geldiğimde de Hacı Bayrâm-ı Velî’nin İstanbul’u ısrarla almak isteyen Sultan II. Murad (Fatih’in babası)’a söylediği şu sözü hatırladım; “Peder ne der, kader ne der?!.” Evet, “Havuz medyası” ne diyor, “kader” ne diyor, “kader’in yoluna su serptiği insan” ne diyor? diye düşündüm.
Eğer Türkiye, Sayın Gülen’in adımlarını okumaya, ondan bir şeyler öğrenmeye çalışan bir dünyanın yanında yer almak istiyorsa; bu tür “yayın politikaları”nı bir kenara bırakıp, -kritik ders notlarına sahip, ama mutlaka başarmak zorunda olan bir öğrenci gibi- Gülen’i takip etmelidir. Bir devlet ve milletin başaramadığını Sayın Gülen ve ona destek verenlerin başardığını bugüne kadar yetkililer çeşitli defalar ifade ettiler. “Saf”lıkları gidene kadar, “çark” etmezden evvelki durumları bu merkezde idi. Şimdilerde tam bir aks değiştirme hali yaşansa bile durum değişmeyecektir. Dünyanın bildiğini ve gördüğünü, bizimkilerin bilmemesi, görmemesi akıl kârı değil. Sadece biraz “insaf”, gerçeği bütün çıplaklığıyla görmeye yetecektir sanırım.
Aydınımız Hocaefendi’yi “tahmin” eder, “tahlil” etmez/edemez. Tahlil için bilgi, fikir, samimiyet ve gayret gibi insan iradesini zorlayan değerler gereklidir.
Evet, Fethullah Gülen dersine çalışmamak, bizi daha değerli kılmaz, bilakis kaybettirir.
