Hutbeden Kalblere Hitab – Tevhid 6 – Fethullah Gülen

MUHTEREM   MÜSLÜMANLAR!..

Cenab-ı Hak Celle ve ala Hazretleri, her şeyi bir kısım esbaba bağlamıştır.
Her şeyi yapan kendisidir fakat şu esbab aleminde kaldığımız müddetçe sebeplerin, bir kısım hadiselerin, fiilerin önüne geçtiğini görüyoruz. Öyle yaratmıştır.
Önünde sebep olmayan bir mesele hemen hemen görülmez.
Ağaçların meyva vermesi, otların bitmesi, yağmurun yağması, bütün tekevvün ve teşekküller, bu kabil esbaba dayalıdır.
Aynen bunun gibi, insanların muvaffak olmaları, dünyada saadetli bir hayat elde etmeleri, ahiret saadetini elde etmeleri; bunun için de bir kısım sebepler vaz etmiştir.
Dua mahiyetinde insanların el uzatacakları o esbab, iltimas edecekleri o esbab, çok defa neticenin meydana gelmesine sebebiyet verir.
Allah onlardan o mübaşereti gördüğü zaman, arzu ettikleri, istedikleri, mübaşeret ettikleri şeyi yaratıverir, onları mesut eder.
Allah, Ahiret saadetini elde etmenizi, dünyada huzurlu yaşamanızı cenneti, duyan ve duygulanan bir kalp taşımanıza ve ibadet-ü taata bağlamıştır.
“Namaz kılacaksınız, evrad-ü ezkarı yapacaksınız, gecenizi ve gündüzünüzü ihya edeceksiniz sonra cennetnümun bir hayat yaşayacaksınız. Cennete gitmeden cenneti burada görecek, burada duyacaksınız…Bunu, bu sebebe bağlamıştır.
Bunun gibi, yer yüzünde cemaatleri, milletleri mesut ve bahtiyar kılmayı, onların birbirini sevmesine, saymasına, birbirlerine karşı mürüvvetli hareket etmelerine bağlamıştır.
Muvaffak olmak istiyorsanız, birbirinize karşı muhabbetiniz meveddetiniz olsun. Bu kadarını da yapamıyorsanız hiç olmazsa mürüvvetiniz olsun İnsanca davranın. Bunu da yapamıyorsanız her türlü muvaffakiyetten mahrum kalacaksınız.
İnsanlar birbirlerini sevecekler…
Allah, en birinci sebep olarak kendi mevcudiyetini gösteriyor. Yani Allah birliğinde birsiniz, Rasulüllah birliğinde birsiniz, Kur’an birliğinde birsiniz. Ayette sizin bir anne ve babadan geldiğiniz anlatılıyor (49/13). Kabile kabile yapılmanızı da anlaşmanıza, tanışmanıza, mürüvvetli hareket etmenize vesile ve menat sayıyor. Ben böyle yaptım ki anlaşasınız…Hepiniz aynı seviyede olsaydınız, bir oymakta bulunsaydınız belki bu ittifak ve ittihad olmazdı. Hırıltı gürültü olurdu…Allah kabile kabile yarattı; anlaşasınız, tanışasınız, uzlaşasınız; anlaşmanın ve uzlaşmanın tatlı semeresi ve neticesi olan muvaffakiyet-i ilahiyyeyi elde edesiniz…
Allah’ın müminlere muvaffakiyet vermesi, işte bu anlaşmaya, tanışmaya, sevişmeye bağlıdır.
Hem hırlayacak horlayacak hiç bir sebep yoktur insanları sevmeme emvzuunda. İnsanlar Allah tarafından seven ve sevilen varlıklar olarak yaratılmışlardır.
İnsanlar, binbir esmayı ilahiyyenin nokta-i mihrakiyesi olarak yaratılmışlardır. Her ismin insanda az çok bir cilvesi vardır.
İnsanı sevmek Allah’ı sevmek demektir.
İnsanı sevmeyen insanın Allah’ı sevdiği iddia edilemez. Vicdanı bozulmuşlar, kalpleri tefessüh etmiş kimseler, muhabbet dediğimiz bu ufka ulaşamamış larsa, hiç olmazsa insanca hareket etsinler, mürüvvet göstersinler.
Herkes kendi sahasında, kendi anlayışı içinde hizmet yapacak, çırpınacaktır. Herkes kendi sahasında elde ettiği prensiplerle hareket edecek, muvaffak olmaya çalışacaktır. Ve bunun için bütün mesaisini anladığı sahada vaz edilen prensiplere hasr edecek, o prensiplerle düşündüğü şeyi tahakkuk ettirmeye çalışacaktır.
Ama herkes istediği yerde istediği gibi yapsın, başkalarını kösteklemek, başkalarını ademe mahkum etmeye çalışmak, başkalarının ayağının altına, avam ifadesiyle karpuz kabuğu koymak; bu, ne muhabbetin, ne meveddetin, ne mürüvvetin; hatta ne de dört ayaklı mahluk olmanın ifadesidir!..
Beşeriyet böylesine bu noktada tedenni ederse, hele müminler böylesine tedenni ederse, hiç muvaffakiyet beklemesinler.
Muvaffakiyetin çok kuvvetli ve müessir bir duası vardır: .
Tevfik-i İlahiyyeyi istiyorsanız; ittifak ediniz, ittihad ediniz, hiç olmazsa insan olarak mürüvvetli hareket ediniz ve ihtilafa düşmeyiniz
İsteyen istediği gibi ağaç diksin; kimisi kurs açsın, kimisi okul açsın, kimisi de bunların üstünde kalarak bir ekol sistemi içinde hizmet etsin; etsin… isteyen etsin!..ama kimse kimsenin bağını bozmasın!..kimse kimsenin ağacını sökmesin!..kimse kimsenin çitini bozmasın!..başka şeylerin içine girmesine imkan vermesin!..Yoksa bu ihtilaf düşmektir, bu tevfik-i İlahiyyeden mahrumiyetin vesilesidir.
20’inci asırda pek çok Müslüman var. Yığın yığın camileri dolduran kimseler var. Bu Müslümanlar canlarını dişlerine taksalar, küfrü yeryüzünden atarlar, yer de ona yer tanımaz, iflah etmez, küfür ölür…
Ama 600 milyon Müslüman olduğu halde, küfre karşı ciddi bir şey yapamıyorlar. Rusya’dan canları sıkılınca Amerika’ya dayanıyorlar. Ameraka’dan sıkılınca Rusya’ya dayanıyorlar. Yani koltuk değnekleriyle yürüyorlar.
Rasulü Ekremin etrafındaki 40 Müslüman kadar ittifak ve ittihad etmiş olsalardı, sarsacaklardı cihanı. Kafire dayanıyor, siyoniste dayanıyor, farmasona dayanıyor; dayanmasam yaşayamam diyor…
Bu, aczin ifadesi, bu zaafın ifadesi.
Ama onun aczine ve zaafına vesile olan bir husus vardır: İttifak edememesi…Tevfik-i İlahiyyenin vesilesini elde dememesidir…
Allah ferman ediyor:
– “Ey inananlar! Kanun-ı İlahim bu!..
Sizi bir erkek bir dişiden sizleri yarattım; bir erkek bir dişiden…Kanun-ı İlahim bu!..Bunun dışında yaratmam!..Sizi şube şube, kabile kabile, oymak oymak ayırdım, ırk ırk, lehçe lehçe ayırdım!..Anlaşasınız, tanışasınız, uzlaşasınız, tevfik-i İlahiyyenin vesilesine yapışasınız ve muvaffak olasınız!..
Allah indinde en keriminiz, değerliniz, Allah’dan en çok korkan, O’nu en iyi tanıyan, Kur’an’ıyla kainat kanunları arasında tevfiki en güzel yapan ve Allah’ın himayesine can-u gönülden giren kimselerdir.
Ali Veli değildir. Şu veya bu şekilde bu yola giren değildir. Kim Allah’dan en çok korkuyor, Allah’ın himayesine giriyor. Kainatta cari Allah’ın kanunlarını biliyor, Kur’an ile Allah’ın kanunları arasında tevfiki yapıyorsa Allah indinde en kerim, en şerefli ve en soylu odur…
Rasulü Ekrem Aleyhissalatü vesselam’ın imparatorlukları yıkma pahasına ve onun yerine yepyeni terütaze alabildiğine canlı ve candan bir devleti kurmasına vesile olan şey, işte bu husustu. O, gönüllerde ittifak ve ittihadı temin etmişti. Herkes birbirini seviyordu. Yüzlerce misalini arz etmiştim çeşitli derslerde yüzlerce misalini cemaat duymuştu. Ama o kardeşliği gösterebilecek bir misali arz etmekle iktifa edeceğim.
Medinei Münevvereye hicret edildiği zaman. oradaki Müslümanların Allah ve Rasulünden başka hiç bir destekleri ve dayanakları yoktu. Ama Allah insana muîn ve zahir ise o insan için sarsılma da bahis mevzuu değildir.
Rasulüllah bir cemaatin arkasında ise, o cemaat için tezelzül ve tezebzüb bahis mevzuu değildir. O cemaat bugün olmasa yarın beşerin kaderine hakim olacak, ona yön verecektir.
Allah Rasulünün ilk işi, orada kurduğu hakimiyeti maddi manevi gerçekleştirmek oldu. Çarşısında pazarında Müslüman hakimiyetini temin etti. Ve aynı zamanda O, birbirine karşı çok yabani ve yabancı bakan insanları birbiriyle kardeş yaptı.
Araplar…Gitseniz görseniz tanıyacaksınız; o kadar müteheyyiç, o kadar bir damla suda fırtınalar koparacak, sefineleri sele verecek tipte kimselerdir ki bunların bir araya gelip uzlaşması; insan bunu adeta muhal olarak sayar. En küçük meseleden hadise çıkarır ve birbirine girerler.
Allah Rasulü ilk iş olarak insanlar arasında tevhidi temin etti, bir vahdet getirdi. Allah’a, Vahid-ü Ehad’e bağlı bir vahdet getirdi, Kur’an birliğine bağlı bir vahdet getirdi.
Bunun için, müminliğin kardeşliği kafi fakat o, ellerinden tuttu, Aliyi Veliyle, Veliyi Bekirle kardeş yapıverdi. Herkes birbiriyle kardeş oluverdi.
Böyle kardeş yapma sünnettir.
Rasulü Ekrem Mekke-i Mükerreme’de de yapmıştı ve Hz.Ali ile de kendisi kardeş olmuştu. Kusurlarını sana söylesin diye herhangi bir kimse ile kardeş olmak sünnettir. Her gün seni ikaz etsin diye sünnettir. Selahiyet vereceksin,
– “Bana benim kusurlarımı anlat!” diyeceksin. İşte bu sünnettir. Zahîr olacaksın düştüğü an, bu sünnettir.Varınla yokunla tıpkı onun servetiymiş gibi onun yolunda sarf edecek, böyle kardeş olacaksın. Rasulü Ekrem bunu tahakkuk ettirdi.
Allah Rasulü, Abdurrahman bin Avf ile Sa’d bin Rebî’yi de kardeş yapıverdi.
Bunlardan birisi Mekke’nin gülü öbürü de Medine’nin çiçeği idi. Abdurrahman bin Avf hicret etmiş her şeyini terk etmiş, Uhud’da da Rasulü Ekrem’in önünde sakat olmuş nadide bir insan…Aşere-i Mübeşşere arasında cennetle tebşîr edîlen bir zat…Yüzünde daima bir beşaşet vardı, simasına bakana emniyet telkin ederdi, gülerdi daima. Ve Allah Rasulü’nün onun hakkındaki takdirkar sözleri sayılamayacak kadar çoktur.
Sa’d bin Rebi’ye gelince, o da nikabı yeni kaldırılan Medine’nin nikabı altında isbat-ı vücud etmiş çiçeklerdendi. O da Uhud kahramanıydı, Uhud’da şehit oluvermişti. Allah Rasulü bu iki kardeşi ellerinden tuttu:
-“Sizi birbirinize kardeş yaptım!” buyurdu.
Sa’d bin Rebi evinin bir odasını gelen Muhacir kardeşine verdi. Bir odasında da kendisi kalıyordu. Bağ ve bahçesinin yarı mahsulatını da ona veriyordu.
Ama bir gün şu büyük âlicenâplıkla, şu büyük ihsan şuuruyla kardeşinin karşısına çıkıyordu. Öyle kardeşlik olduktan sonra öyle oluyor. Dedi ki ona:
– “Siz Allah için Mekke’yi terk ettiniz, Allah için dünya mámeleki adına her şeyi bıraktınız, Medine’ye hicret ettiniz. Ben servetimin yarısını sana veriyorum; bağımın yarısı senindir, evimin yarısı senindir, emvalimin emtiamın yarısı senindir diyor ” her şeyinin yarısını Abdurrahman bin Avf’a veriyordu.
Daha sonra bir büyük şeyi dahi takdime girişti; iki hanımını ona göstererek
– “Şunlar benim hanımlarım!” dedi…Tesettür ayeti nazil olmadığı için kadınlar açıktı. “Sen hanımını da orada bıraktın geldin, şunlardan birisini beğen, onu tatlîk edeyim-boşayayım, sen onu da al!” dedi…
İşte bu baş döndürücü bir tekliftir. Bu, kardeşliğin insanın anlayamayacağı bsir safhaya gelişinin ifadesidir.
Abdurrahman bin Avf bunu kabul edecek değildi.
– “Kardeşim! Allah malını sana mübarek etsin, aileni de sana mübarek etsin! Sen bana pazarın yolunu göster!” dedi. Eline bir ip aldı, orada ticarete girişti, kısa bir zaman içinde Allah’ın tevfikine yardımına mazhar olarak zengin oldu, evleniverdi. Allah Rasulü’ nün huzuruna geldi, evlendiğini haber verdi. Bunu en “sahih hadisler rivayet ediyor.
Bu kardeşlik idi ki, düşmanlarını kısa zamanda onların karşısında dize getirdi. Bu ittihad ve ittifak idi ki, 10 sene gibi kısa bir zaman içinde, cihanın iki büyük imparatorluğunu; ellerinde kılıç olmayan, atlarında eğer olmayan, atının başında zimamı olmayan o cemaatin karşısında dize getirdi; Roma dize geldi, Sasaniler karşılarında dize geldiler.

Bir avuç insandılar. Rasulü Ekrem vefat ettiğinde, bu mevzuda rakam veren kimseler, kadın, erkek, çoluk çocuk belki yüz bin insan vardı diyorlar. Bu yüz bin insan Manisa merkezinin nüfusu demektir. Sahabe-i Kiram erkeğiyle kadınıyla çocuğuyla ancak bu kadardı. Ama o kadarken dahi Roma İmparatorluğunu da sarsıyordu.
Aleyehissalatü vesselam hayattayken Mute vakası olmuştu. Meşhur Zeyd bin Harise’nin, Cafer bin ebî Talib’in, Abdullah bin Revaha’nın şehit olduğu ve Halid bin Velid’in üstün bir manevra ile, üstün bir tabya usulüyle, Romalılıarı püskürttüğü o müthiş hadise, daha Rasulü Ekrem hayattayken olmuştu.
Rasulü Ekrem bütün etrafı sindirmişti, Yahudileri bertaraf etmişti, Hayber’i fethedivermişti. Daha hayattayken olmuştu ve bunları yapan Müslümanlar, kadınıyla çoluğu çocuğuyla, iki İmparatorluğu tehdid eden ve Hz.Ebu Bekir devrinde büyük fetihleri başlatan cemaatin sayısı yüz bine varmıyordu.
Demek icabında yüz bin kişilik bir topluluk büyük şeyler yapabilir. Ama topluluk olursa, Allah’ta ittifak ve ittihad olursa, kalpler ittifak ve ittihad ederse, en azından ihtilafa düşülmez “mürüvvetli hareket edilirse…Allah tevfikini yâr edecektir…
İnhisarcı fikir, tekelden her meseleyi idare etme ve beğenmediklerini muhakkak yıkmayı hedef alma…bu, cemaati iflah etmez bitirir, Allah muhafaza buyursun!..
Emek çekenlerin semek çekenlerin ve bütün himmet ve gayretleriyle yetiştirip gül devrini hazırlayanların bu bağlarını bostanlarını, háristana çevirmeye kimsenin hakkı yoktur, selahiyeti de değildir. Haddi de değildir tecavüz etsin!..Başkaları ekmiş yetiştirmiştir, başkaları da filizleri meydanagetirmiştir. Bunun temelinde burcu burcu Rasulüllah korkmaktadır, Müceddidler kokmaktadır. Ve bu asrın beynini f ikrini yapanlar kokmaktadır. Buradan bir tane ot koparma Rasulü Ekrem’in kulağını koparmak kadar Allah indinde ağırdır, günahtır, küfürdür diyorum…
Allah müminlere iman ve izan ihsan eylesin…Mürüvvet ihsan eylesin…Kalbinde muhabbeti olmayanlara, insanları sevmeyenlere ben, haşerat nazarıyla bakıyorum; Allah onların kalplerine de muhabbet meveddet ihsan eylesin!..

Fethullah Gülen Hocaefendi’nin 16 Mayıs 1975 tarihli “TEVHİD” konulu hutbesinin deşifresidir.