Hutbeden Kalblere Hitab – Tevhid – Fethullah Gülen

İlgili Yazılar

Âşık-ı Sâdık Fethullah Gülen Hocaefendi-11

21 Ocak 2020

Ümmî Peygamber-8

21 Ocak 2020

Ümmi Peygamber (7)

21 Ocak 2020

“MUHTEREM   MÜSLÜMANLAR!..

Her insanın, o insanı meşgul eder, müteessir eder, çok defa dünyaya ait başka şeylerini unutturur büyük bir meselesi vardır.

Meselenin büyüklüğüne göre o insanın, o meselenin dışındaki şeyleri terk etmesi görülür. Mesele ne kadar büyürse, o nisbette sair şeyler tamamen unutulur ve terk edilir.

Bacağını kaybetme meselesiyle karşı karşıya kalan bir insanın, o gün çıkan yemeklerin çeşidini dedikodu etmesi asla düşünülemez. Çünkü başında büyük bir gailesi var. Hanımı evden ayrılmış gitmiş bir tarafa; hanımı nereye gittiği bilinmeyen bir adamın başına öyle bir gaile açılmıştır ki, o gün o, ayakkabısına boya vurmayı mesele etmez, edilmez. O, buna benzer çok meseleyi çoktan unutmuştur esasen.

Mesele büyüklüğüne göre kendinden başka her şeyi unutturur ve terk ettirir.

Bu meseleleri kim tayin edecek veya mesele neye göre ehemmiyet kazanacak? Bizim hayatımızla yaşayışımızla alakalı meselelerin dışındaki büyük işlerin büyüklüğünü nasıl anlayacağız?

Bunu Allah Celle Celâlühû’nün ölçüleri içinde, vicdanın ve insan şefkatinin ışığı altında akıl ve mantıkla bulacağız”

“Allah’ın tevfik ve inayetiyle…

Her devirde bir kısım meseleler ehemmiyet kazanır.

Rasulü Ekrem Aleyhissalatü vesselam devrinde de bir mesele ehemmiyet kazanmıştı.

Belki bir zaman gelir ki harpler ehemmiyet kazanır, cihanı fethetme ehemmiyet kazanır, medeniyetler umranlar kurma ehemmiyet kazanır. Bazı zaman da olur ki, insanlara muhtaç oldukları sağlam bir kanaati kazandırma ehemmiyet kazanır, iman ehemmiyet kazanır. İnsanların kendi arzularını yaşamalarından kurtarılması ehemmiyet kazanır. Allah’ın isteklerini yaşama ve yaşatma ehemmiyet kazanır. Bu da aklın rehberliğiyle vicdan taşıyan her insanın hemen hemen hissedebileceği vazıh meselelerdendir.

Şirazeden çıkmış bir nesil karşısında müteessir olmayan bir insan, kalp ve vicdan taşımıyor demektir. Evladı veya bir yakını dinsiz olmuş bir kimse, bu mesele karşısında müteessir değilse, insanî melekelerini kaybetmiş demektir.

Topyekün bir millet içinde bu kabil çözülmeler, kopmalar ve başıboş bir hayat ve hava içine girmeler birbirini takip ediyorsa, topyekün o milletin efradı, bu korkunç manzara karşısında hissiz kayıtsız duruyorsa, topyekûn o milletin histen, kayıttan nasibi olmayan o milletin sinesinde bir kalp ve vicdan taşıdığı iddia edilemez.

Kalp ve vicdan taşıyan herkes kendine yakın olsun uzak olsun, milleti içinde bulunsun, milletinin dışında bulunsun derece ve daireye göre ehemmiyetli olmakla beraber bu meseleler, dinden kopan dinsizliğe düşen, imandan ayrılan imansızlığı tercih eden, ahlakı salahı bırakan, ahlaksızlığa ve salahsızlığa düşen herkes, onun kalbinde dalga dalga teessür hasıl etmesi icab eder. Dalga dalga kalbinde tesir hasıl değilse, kalbi yoktur diyeceğiz o insana…vicdanı da yok diyeceğiz o insana…

Çok küçük meseleler kendilerini müteessir eden insanlar, bu mesele karşısında müteessir değillerse imansızlığın akıbeti mevzuunda şüpheleri var demektir. Şu cümle cümle birer kanun halinde arz ettiğim meselelerin sonunda bir şey söyleyeceğim esasen;

Bu yıkılışlar, çözülüşler yok oluşlar karşısında bir insan müteessir değilse, esasen bu gidişin akıbeti hakkında şüphesi var demektir o insanın.

Yani bir bir haşre inanmıyor bir hesaba inanmıyor, bir Allah huzuruna çıkışa inanmıyor, bir ebedi saadete inanmıyor… Evladının şirazesizliği karşısında duygulanmıyorsa, müteessir olmuyorsa, bu mevzuda getireceği bütün delilleri arkaya atacağız. Zira bu mevzuda inanmış olamanın en birinci zahir ve bahir alameti, onu o girdaptan kurtarma hususunda gösterilecek gayrettir. O hususta yapılacak, çalışılacak, ne güná ne istikamette olursa olsun, işler olacaktır. Cenab-ı Hak, büyük meseleyi, meselenin kameti kıymetine uygun idrake bizleri muvaffak etsin!..

İşte Rasulü Ekrem Aleyhissalatü vesselam hayata gözlerini açıp, hayatın manasını anladığı andan itibaren bu derdi dert edinmiş, bu meseleyi en büyük mesele yapmıştır.

Rasulü Ekrem kendi servetini bu mesele uğrunda feda etmişti. Hanımının servetini de bu mesele uğrunda feda etmişti. Rahat yüzü görmüyordu meselesinden ötürü.

– “Başın kırıldı” diyorlardı…

– “Bilmiyorum, meselem büyük!..”

– “Dişin kırıldı!..”

– “Bilmiyorum meselem büyük!..

– “Memleketini terk ettirmeye zorlanıyorsun”;

– “Bilmiyorum meselem büyük!..”

– “Hicrete memur edildin!..”

– “Meselem büyük!..” diyordu.

Daima kafasında meselesi vardı..

İşte bu meselesi onu boğacak hale getirmişti ki Kur’an:

İşte imanlı kalbin ifadesi…İşte vicdanlı kalbin

“Neredeyse insanlar iman etmediklerinden ötürü, kendini intihar edeceksin!” diyor.”

“O’nu amcası Ebu Talib’in yanında, nasıl muzdarip bulunduğunu, nasıl muzdarip yaşadığını hep beraber görelim:

Ebû Talip 40 seneye yakın Rasuller Rasulüne yardım etmiş, O’nu himaye etmiş, esen yelden korumuştu. Peygamberliğinden ötürü O’nu himaye etmiyordu. O bir yakınıydı, hiss-i karâbetle bu işi yapıyordu. Eğer O’nun Peygamberliğine hürmeten yapsaydı, kalpteki buzlar çözülecek ve o da Rasulullah deryasında çözülüp gidecekti. Fakat sadece hiss-i karâbet ve şefkatle yapıyordu bunu.

Ama Allah Rasulü onun himayesini karşılıksız bırakmamak için, döşeğinin başında ondan bir şey istiyordu.

– “Amcam! Senden fazla bir şey istemiyorum, bir kere lâilâhe illallâh de mahkemeyi kübrada sana şefaat edeyim!”. O tereddüt içindeydi zira yine Allah Rasulünden öğreniyoruz:

“Nasıl yaşarsanız öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz öyle haşr olursunuz”.

Ebu Talip lâilâhe illallâh diyerek yaşamamıştı ki öyle ölsün!..Allah o an ona nasip etmeyecekti onu.

Allah Rasulü hep ısrar ediyordu. Başında Senadidi Kureyş de vardı Küfrün, cehlin babası Ebu Cehil’ de ordaydı. Allah Rasulü ona lâilâhe illallâh demeyi zorlarken,

– “De!” deyiverirken, Ebu Cehil de:

– “Babanın ananın dininden mi dönüyorsun?” diyordu. Allah Rasulü Ebu Talib’i ikna edemedi; ikna olmazsa edilemez, insan, peşin hükümlere saplanmışsa ikna edilemez o insan!..

– “Alâ milleti Abdilmuttalip!..” Son sözü bu oldu. Müminin son sözü lâilâhe illallâh’dır. Ebu Talib’in son sözü

– “Abdülmuttalibin dini üzerine ölüyorum” oldu. Abdülmuttalip de nasıl öldü cahiliye devrinde malum!

Allah Rasulü yıkıldı o anda, sanki içinde bulunduğu binanın kubbesi başına çöktü. 40 sene nuru alsın himaye etsin, onun için her mehalike girsin, beladan belaya atılsın, ölümün kucağına atılsın; fakat sonra Allah Rasulü ona hiç bir şey yapamasın…Şefaat hakkını dahi kaybetmiş olarak ahirete gitsin…

Allah Rasulü yıkıldı. Lealleke bahiun’u işte o esnada görmek lazımdı. Nasıl sıkılmıştı, o esnada dudağından şu sözler dökülüyordu: Nehyolunmadıktan sonra, vallahi senin için hep istiğfar edeceğim diyordu. Eğer Allah beni men ederse, ne yapayım o zaman emir büyük yerden, boyun bükük bel kıracağım,

Allah ayet indiriyor, anında ayet indiriyor:

“Mâ kâne linnebiyyin…”(Tevbe, 9/113)

          “Peygamber ve Müminler, kendi yakınları dahi olsa, müşrik olarak ölen kimselere asla ve kat’a dua ve istiğfar edemezler, onlar için mağfiret talep edemezler.”

          “İnneke lâ tehdî men ahbebte…” (Kasas, 28/56). Bu da büyük yerden bir tesellidir: Allah: “Habibi zîşánım! Sen istediğini hidayet edemezsin! Allah kimi dilerse ona hidayet eder.”

Murad-ı İlahî olmadı. O, Allah’a teveccüh etmedi ki, Allah da hidayetini murad buyursun!.. Öyleyse sen hiç mütessir olma! kalb-i pâkin mahzun olmasın, yakının dahi olsa, senin yakının takvada sana yakın olanlardır  tesellisinde bulundu.

Evet mümini sıkan, mümini muzdarip yapan şey, bir insanın dinsiz olması…

Ya bin insan her gün dinsiz oluyorsa!.. Ya bin cenaze her gün imanını kaybediyorsa!.. Ya binlerce insan şeriatın bağrından kopup gidiyorsa!.. Afedersiniz, kopuklar içine karışıyorsa!.. Bu büyük manzara karşısında müteessir olmayan insan kalp taşımıyor, vicdan taşımıyor demektir.

Öyleyse insan imanının nisbetinde, iz’anının nisbetinde bildiği büyük davayı başkasına anlatmaya çalışacaktır. En büyük meselesi Allah’ı anlatmak olacaktır.

Allah anlatılmadığından ötürü şirazeden çıkan gençlik karşısında kalbiniz müteessir olmuyorsa, bozulmuş demektir, tefessüh etmiş demektir. Allah yar ve yardımcınız olsun!.. Büyük hakikati idrake sizi muvaffak kılsın. Bu millet daha ne kadar yüz üstü emekleyecek Allah[…] böyle olacağı muhakkaktır. Allah, lutfuyla keremiyle meccânen bizi bağışlasın, tarik-i müstakime hidayet eylesin…

Allah Rasulünün derdi davası buydu. Peygamberimizin dert ve davasını dert ve dava edinin. Allah’ın isteği budur. Allah’ın isteğini dert ve dava edinin. Kalbinizle yaşayın, vicdanınızla yaşayın, kalp ve vicdanın ışığı altında vereceğiniz kararları verin, yapacağınız işleri yapın…

Hz. Ali Radyalláhü anh, Allah Rasulü tarafından Hayber fethine memur edilmişti. Hayber fethedilemeyince Allah Rasulü şöyle ferman buyurdu:

– “Yarın bu bayrağı öyle birine vereceğim ki o Allah’ı, Rasulüllahı sever, Allah ve Rasulüllah da onu sever”…O gece herkes bayrağın kendisine verileceğini bekliyordu. Ömer de bekliyordu, Ebu Bekir de bekliyordu, Osman da bekliyordu.

Gözleri ağrıyan gözlerinde hastalık bulunan Hz. Ali, Risâletmeâb Efendimizin huzuruna gelince, mübarek tükürüğünü gözlerin sürdü, şifâyâb oldu. Bayrağı ona verdiği zaman kimin Allah ve Rasulü tarafından sevilmiş olduğu belli olmuştu.

– “Olduğun gibi yürü!” dedi ona.

– “Sonra gittiğin yerde Allah’ı anlat!” dedi. “Karşına çıkacak olan kimselere Allah’ı anlat!”.

– “Senin elinle bir adamın hidayete ermesi, senin için, Allah’ın verdiği yığın yığın mallardan, develerden, koyunlardan daha hayırlıdır” diyordu.

Bir adamın hidayetine vesile olmak, bu milletten olan bir tek ferdin imanı, bu memleketin topyekûn ölmesinden daha mühimdir. İzmir’in zelzele olup yerin dibine batması, bir tek insanın imandan çıkması mevzuunda çok hafif kalır. Bir insanın ebediyyen cehenneme gitmesi, bin defa Türkiye’nin kaybedilmesinden daha mühimdir. Çünkü ölen insanlar, ölseler dahi Allah’ın rızasını kazandılarsa cennete giderler. Ya ebediyyen cehenneme düçár olan, ebediyyen Allah’ı kaybeden, ebediyyen Kur’an’ı kaybeden!..

İşte bundan ötürü, bir müminin en mühim meselesi Allah’ı anlatmak olacaktır. Siz hatibe ses uyduracaksınız, mevizeciye ses uyduracaksınız. Dediği şeyi diyecek, neşrettiği şeyi neşredeceksiniz. Büyük hakikatta şerîk olacaksınız; ta Ebrâr ile beraber yaşaya öyle haşrolasınız.. Allah yâr ve yardımcınız olsun!.

Fethullah Gülen Hocaefendi’nin 14 Şubat 1975 tarihli “TEVHİD” konulu hutbesinin deşifresidir.