Hz. Muhammed’in (sas) Önceki Kutsal Kitaplarda Müjdelenmesi (Tebşîrât) – 2

Ahd-İ Cedit’teki Müjdeler

Ahd-i Cedit (Yeni Ahid), Hıristiyanların Kitâb-ı Mukaddes’inin, İnciller’i de içine alan bölümüdür153. Ahd-i Cedit, dört İncil’den, yirmibir mektup’tan, Rasullerin İşleri ve Vahiy bölümlerinden oluşur; toplam yirmiyedi bölümdür154. Dört İncil, Matta, Markos, Luka ve Yuhanna adlı kişilerin yazdığı İnciller’dir. İncil, Hz. İsa’ya indirilmiştir.

Bu kısa bilgiden sonra, Ahd-i Atik’te bulunan müjdelere geçebiliriz:

1. Müjde: “Ben Baba’dan isteyeceğim ve O size, sizinle daimî kalacak olan başka bir Periqlytos gönderecektir.”155 “Benim gitmem sizin için hayırlıdır; çünkü ben gitmezsem, Periqlytos size gelmez. Fakat gidersem, onu size gönderirim. Ve o geldiği zaman, günah için, salâh için ve hüküm için dünyayı ilzam edecektir…Size söyleyecek çok şeylerim var; fakat şimdi dayanamazsınız. Fakat o Periqlytos gelince, size her hakikate yol gösterecek; zira kendiliğinden söylemeyecektir; fakat her ne işitirse söyleyecek ve gelecek şeyleri size bildirecektir.”156

Bu ifadelerdeki ‘Periqlytos’ kelimesi, hristiyanlan tarafından tahrif edilerek ‘Paraklet’ şekline dönüştürülmüş ve ‘teselli edici, aracı, hakikat ruhu’ gibi mânâlar verilmiştir157. Halbuki kelimenin aslı, ‘Periqlytos’tur ve ‘en çok övülen, en çok hamdeden’ mânâlarına gelir ve ‘Ahmed’ kelimesinin tam karşılığıdır158. Saff Sûresi’nde Hz. İsa’nın, kendinden sonra gelecek ve adı ‘Ahmed’ olacak bir peygamberi müjdelediği belirtilmektedir159.

İbn İshak (151/768), Yuhanna 15:26-27. âyetleri şöyle tercüme etmiştir: “Babanın size göndereceği Münhamanna, Baba’dan çıkan hakikat ruhu geldiği zaman, benim için şahitlik edecektir. Siz de şahitlik edeceksiniz; çünkü başlangıçtan beri benimle berabersiniz. Bunu size, yanlışa sapmayasınız diye söylüyorum.” Münhamanna, Süryanice’de Muhammed karşılığındadır. Yunanca’sı Paraklitos’tur160. Bu kelime, ‘teselli edici’ olarak çevrilirse hiçbir mânâ ifade etmez161.

Grekçe’deki ‘Periqlyte’ kelimesi, Ârâmice ‘Mhamada’ yahut ‘Hamida’ kelimesinin karşılığıdır. Bu kelime, Arapça’da ‘Muhammed’ ve ‘Ahmed’ kelimelerine karşılık gelir162.

Periqlytos’un bir özelliği de, kendiliğinden birşey söylememesi, ne vahyedilmişse onu aktarması ve olacak şeyleri söylemesidir. Bu özellikler, Hz. Muhammed’de mevcuttur. O, Kur’an’ın diliyle şöyle der: “Ben, ancak bana vahyolunana uyarım ve ben, ancak bir uyarıcıyım.” (Ahkâf 46/9) “O hevasından konuşmaz; konuştukları, ancak ona vahyolunanlardır.” (Necm 53/3-4) âyeti de aynı gerçeği ifade eder163.

Faraklit, Hz. İsa hakkında şahitlik yapacaktır ve Hz. İsa’dan sonra gelecektir. Günahlarından dolayı bütün insanlığı ilzâm edecektir164.Yuhanna İncili’nin haber verdiği bu Paraklit’i, bir insan olarak anlamak gerekir; zira onun, Hz. İsa gibi işitme ve görme yetilerine sahip olduğu ifade edilmiştir. Bugün elimizde bulunan metindeki ‘Ruhu’l-Kudüs’ ibaresi, sonradan, tamamen kasıtlı olarak yapılmış bir ilavedir165.

Hristiyanlarca zındık sayılan, pek çok taraftarı bulunan bir mezhebin lideri, kendisinin, Hz. İsa’nın müjdelediği ‘övülmeye en çok lâyık kimse’ olduğunu söyleyerek, kendisinin ‘Periqlytos’ olduğunu iddia etmiştir. Bu sahte Periqlytos hareketinden, ilk devir hristiyanlarının, geleceği va’dedilen bu ‘hakikat ruhu’nu, belli bir şahıs ve Allah’ın son peygamberi olarak anladıkları sonucuna varmaktayız166.

Peygamberimizden önce ne Periqlytos isminde bir Yunanlı’ya, ne de Ahmed isminde bir Arap’a rastlanılmıştır; bu, eşsiz bir mûcizedir167. Bütün bunlardan, Hz. İsa’nın geleceğini haber verdiği Periqlytos’un, son peygamber Hz. Muhammed (sav) olduğu sonucuna varmaktayız.

2. Müjde: “Tövbe edin; çünkü göklerin melekûtu yakındır.”168 “Şöyle duâ edin: Ey göklerde olan Rabbimiz! İsmin mukaddes olsun, melekûtun gelsin. Gökte olduğu gibi, yerde de senin iraden olsun.”169 “İsa havarilerini toplayıp onları, Allah’ın melekûtunu ilan etmek için gönderdi.”170

İncillerde sıkça geçen, Hz. İsa’nın müjdelediği ‘Melekûtullah’ veya ‘Melekûtu’s-semâvât’, Allah’ın hâkimiyeti veya göklerin hâkimiyeti anlamlarına gelir171. Göklerin melekûtundan murad, Hz. İsa’nın getirdikleriyle zuhûr eden kurtuluş yolu olamaz; öyle olsaydı İsa, ‘Göklerin melekûtu yaklaştı.’ demez, ‘geldi’ derdi. Göklerin melekûtu, Hz. İsa’dan sonra gelen Hz. Muhammed’in getirdiği şeriatle gerçekleşmiştir. Hz. İsa, işte bu yüksek şeriati müjdeliyordu172. Bu müjde, doğru yolun yolcusu, tevhidi öğreten ve hiçbir şeyden yılmayan, yüce ve eşsiz bir peygamber olan son peygamber Hz. Muhammed’in müjdesidir173.

“Allah’ın mülk ve saltanatı, sizden alınacak ve meyvelerini yetiştirecek bir millete verilecektir.”174 Bu âyette, Hz. Peygamber ve ümmeti müjdelenmektedir175. Hz. İsa bu sözüyle, Allah’ın iradesinin yeryüzüne hakim kılınmasını sağlayacak olan Melekûtullah’ın kendi ümmetinden, yani İsrailoğullarından alınıp, başka bir ümmete verileceğini ifade etmiş olmaktadır. Bu ümmet Hz. Muhammed’in ümmeti, bu hakimiyeti sağlayan da İslâm dinidir176.

İncil’de göklerin melekûtu, bir bağ sahibinin durumuna benzetilmektedir: Bağ sahibi, bağını bazı kişilere kiralar. Sonra kirayı almak için adamlarını gönderir. Kiracılar, bağ sahibinin adamlarından bazılarını yuhalarlar; bazılarını döverler; bazılarını taşlarlar; bazılarını da öldürürler. Sonunda bağ sahibi, saygı gösterirler diye oğlunu gönderir; bağcılar: ‘Aman bu mirasçıdır; onu öldürüp mirasa konalım.’ diyerek onu öldürürler. Burada Hz. İsa, dinleyenlere soruyor: ‘Bu durumda bağın sahibi ne yapmalı?’ Dinleyenler, bağ sahibinin bu adamları yok edeceğini, yerlerine başka kiracılar alacağını söylerler. Hz. İsa da cevaben: ‘Siz kitapta Yapıcıların reddettiği taş, işte köşenin baş taşı oldu.’177 sözünü okumadınız mı? Bu nedenle, Allah’ın melekûtu sizden alınacak ve onun meyvelerini yetiştirecek bir millete verilecektir.’ demiştir178. Ferisîler ve başkâhinler, bu meselde kastedilen azgın kiracıların kendileri olduklarını anladılar; ama halktan korktukları için birşey yapamadılar. Bu meselde bağ sahibi, Allah’ı; azgın kiracılar, yahudileri; yeni kiracılar da Hz. Muhammed’in ümmeti olan Arapları ve diğer müslümanları temsil etmektedir179.

İncil’de bir mesel daha anlatılmaktadır: Bir bağ sahibi, bağında çalışmaları için, birkaç işçiyle bir dinar yevmiyeye anlaşır ve onları bağa gönderir. Bir müddet sonra yine çarşı meydanına uğrar ve orada bekleyenleri de çalışmaları için bağına yollar. Akşam üzeri, çarşıda boş duran birilerini görür. Onlara niçin çalışmadıklarını sorar. Onlar da, ‘Bizi kimse tutmadı.’ derler. Bağ sahibi, onları da bağına gönderir. Gün sonunda kâhyasına, son gelenlere birer dinar vermesini söyler. Sıra, sabah erkenden işe başlayanlara gelince, onlara da birer dinar vermesini söyler. Bu kişiler bağ sahibine, ‘Bir-iki saat çalışanlarla bizi niye eşit tuttun?’ diye sorarlar. O da onlara, kendileriyle bir dinara anlaştığını ve birer dinarlarını da verdiğini; diğerlerine fazladan verdiklerine ise kimsenin karışamayacağını söyler. Böylece sonuncular, birinciler; birinciler de sonuncular olur180. Bu meselde bağ sahibi Allah’ı; bağda çalışan işçiler, peygamberlerin ümmetlerini temsil eder. Akşam üzeri çalışmaya başlayanlar, en son ümmet olan Hz. Muhammed’in ümmetidir. Diğerlerinden daha az çalışmalarına rağmen, hem onlarla eşit yevmiye aldılar, hem de diğer çalışanlardan önce yevmiyelerini aldılar. Bu işçilerin ‘Bizi kimse tutmadı.’ demeleri, onlara asırlar boyu peygamber gönderilmediğini ifade etmektedir. Hz. Peygamber, “Ben ikindi ile gün-batımı arasında gönderildim.”181 buyurmuştur. Yine o, “Biz öne geçen sonuncularız.”182 buyurmuştur183.

Hz. İsa der ki: “Göklerin melekûtu, bir adamın tarlasına ektiği bir hardal tanesine benzer; o tane ki, bütün tohumların en küçüğüdür; fakat büyüyünce, sebzelerden daha büyüktür ve ağaç olur; ta ki göğün kuşları onun dallarına konarlar.”184 Fetih Sûresi’nde, Hz. Peygamber’in beraberindekilerle ilgili bir meselin İncil’de geçtiği söylenmektedir: “Onların İncil’deki meselleri şöyledir: Onlar, filizini yarıp çıkarmış, gittikçe kuvvetlenerek kalınlaşmış, gövdesi üzerine dikilmiş bir ekine benzerler ki bu, çiftçilerin hoşuna gider. Allah, böylece onları çoğaltıp kuvvetlendirmekle, kâfirleri öfkelendirir.” (Fetih 48/29)185

Bütün bunlardan anlaşılan şudur: Göklerin melekûtundan maksat, İslâm dinidir, onun uygulamaya geçirilmesidir186.

3. Müjde: Yahudiler Hz. Yahya’ya ‘Sen İlya mısın, Mesih misin, yoksa o peygamber misin?’ diye sormak için birkaç kişi gönderdiler. O, bunların hiçbiri olmadığını, İşaya peygamberin dediği gibi “Rabbin yolunu düzeltin.”187 diye çölde bağıranın sesi olduğunu söylemiştir. Onlar ‘Öyleyse ne diye vaftiz ediyorsun? diye sorunca, o dedi ki: ‘Ben su ile vaftiz ediyorum ve ben, benden sonra gelenin çarığının bağını bile çözmeye lâyık değilim. O, kutsal ruh ve ateşle vaftiz edecektir.’188 Burada müjdelenen, Hz. İsa değildir; çünkü Hz. İsa, Hz. Yahya ile akrandır ve çağdaştır. Hz. Yahya, ‘benden sonra’ ifadesiyle, bu peygamberin daha sonra geleceğini bildirmiş oluyor189. Bu peygamber, Hz. Muhammed’dir; Yahya ve İsa suyla vaftiz ederken o, ruhları tertemiz eden Allah’ın boyası, yani dini ile vaftiz ediyor, insanları doğru yola iletiyordu190.
4. Müjde: “Fânî olan yiyecek için değil, ebedî hayata bâkî olan yiyecek için çalışın; onu size İnsanoğlu verecektir; çünkü Baba Allah, ona mührünü basmıştır.” Ve İsa’ya dediler: “Allah’ın işlerini işlemek için biz ne yapalım?” İsa cevap verdi: “Allah’ın işi şudur: O’nun gönderdiği adama îmân edesiniz.”191 “Artık sizinle çok şeyler konuşmayacağım; çünkü bu dünyanın reisi geliyor ve bende onun hiçbir şeyi yoktur.”192

İncil’de, Hz. İsa’nın ağzından tam 83 yerde geçen ‘İnsanoğlu’ ifadesinin tenkidli bir araştırması, Hz. İsa’nın bu ifadeyi kendisi için kullanmadığını, üçüncü bir şahıs için kullandığını göstermektedir193. Hz. İsa, onun hakkında ‘gelecek, olacak, gelmesi yakındır, kapıdadır’ gibi istikbal ifade eden sözler söylemiştir. Hz. İsa’nın, özelliklerini sayarak geleceğini söylediği, müjdelediği bu ‘İnsanoğlu’, Hz. Muhammed (sav)’dir194. Bu ibâreler, Kur’ân’daki “De ki: Ben de sizin gibi bir beşerim, insanım.” (Kehf 18/110) şeklinde Peygamberimizin ağzından hikâye edilen onun bir insanoğlu olduğu gerçeği ile örtüşmektedir.

5. Müjde: “Âdem’den sonra yedinci olan Hanok (İdris) da şunları önceden haber verdi: ‘Bilin ki Rabb, onbinlerce mukaddes ile gelip, herşey hakkında nihâî hükmünü verecektir. Allah’a karşı gelerek işledikleri günahların, O’na karşı sert sözler söyleyerek günah işlemiş olanların hesabı görülecektir.'”195

Hristiyan müfessirler, bu sözlerden ‘gelecek bir kimse’nin varlığına dair bir ön-haber (beşâret) mânâsı çıkarırlar196. Bu mukaddes onbinler, Hz. Peygamber’in ashâbıdır. Allah’ın herşey hakkındaki nihâî hükmü de İslâm şeriatidir197.

6. Müjde: İncil, bir kitap mânâsı taşımaz; o, bir manevî fikir ve muvakkat bir yol olarak bilinir198. O, sadece Tevrat kitaplarının harfiyyen muhafaza ve tasdikine dair bir taahhüt ve teminat; gerçek saadetin kelâmı olan Kur’ân’ı müjdeleyen bir vaaz ve şifâhî bir beyannâmedir199. O, gelecek olan Melekûtullah’ın, bir ümîdin ve va’dolunan büyük bir saâdetin müjdesidir. ‘Evangelion’, yani ‘İncil’ kelimesi, ‘gerçek saâdetin müjdecisi’ anlamına gelir200. Madem ki Hz. İsa Allah’ın melekûtunun müjdecisidir, İncil de Kur’ân’ın müjdecisidir201.
7. Barnabas İncili’nde Bulunan Müjdeler

M.S. 366’da papa olan Papa Damasus (304-384)’un, Barnabas İncili’nin okunmamasına dair bir karar çıkarttığı kaydedilmektedir. Bu karar, M.S. 395’te ölen Kaesaria Piskoposu Gelasus tarafından da desteklenmişti. Bu İncil, apokrif kitaplar arasına dahil edildi. ‘Apokrifa’, kısaca ‘halktan gizlenmiş’ anlamına gelir. Bu İncil, M.S. 382’de Batı kiliselerince, M.S. 465’te de Papa İnnocent’in kararı ile yasaklanmıştı. M.S. 496’da Galasian Kararı ile Barnabas İncili, yasaklanmış kitaplar arasına dahil edildi202.

Barnabas İncili’nin İngilizce çevirisinin dayandığı İtalyanca elyazması, Papa Sextus (1589-1590)’un mülkiyetinde idi. Sextus, Barnabas İncili’nden geniş olarak yararlanmış olan İreneus’un yazılarını okuduktan sonra Barnabas İncili ile yakından ilgilenen, onu merak eden Fra Marino denilen bir keşişle dost olmuştu. Bir gün Fra Marino, Papa’yı ziyarete gitti. Birlikte öğle ve akşam yemeğini yedikten sonra, Papa uykuya daldı. Keşiş Marino, Papa’nın özel kütüphanesindeki kitapları gözden geçirmeye başladı ve Barnabas İncili’nin İtalyanca elyazmalarını ele geçirdi. İncil’i, pelerininin altına gizleyerek oradan ayrıldı ve Vatikan’a gitti. Bu yazma, daha sonra, Amsterdam’da ‘yaşamı boyunca bu sayfaların değerini sık sık işitmiş olan önemli bir şahsiyete ve yetkiye sahip bir kişi’ye varıncaya kadar, elden ele dolaştı. Bu kişi ölünce bu İncil, Prusya Kralı temsilcisi olan J. E. Kramer’in mülkiyetine girdi. Kramer, yazmayı 1713’te, kitap uzmanı meşhur Savaylı Prens Eugen’e sundu. 1738’de, hâlen içinde bulunduğu Viyana Hofbibliothek’te ele geçirildi203.

Barnabas İncili’nin elyazması, Canon ve Mrs. Ragg tarafından İngilizce’ye çevrildi ve 1907’de basıldı. İngilizce çevirinin aşağı yukarı bütün nüshaları, aniden ve gizemli bir şekilde piyasadan kaldırıldı. Bu çeviriden, sadece iki nüshanın varlığı biliniyor; bunlardan biri British Museum’da, diğeri de Washington Kongre Kütüphanesi’ndedir. Kongre Kütüphanesi’nden, kitabın bir mikro-filmi alındı ve İngilizce çevirinin yeni bir baskısı, Pakistan’da yapıldı204.

Hristiyan literatüründe Barnabas İncili’nin adı nerede geçmişse, oraya bir muhalefet şerhi konmuş, bu İncil’in, sahte ve uydurma olduğu, dolayısıyla reddedilmesi gerektiği ileri sürülmüştür. Hattâ bu İncil’in, bir müslümanın hayal gücünün bir eseri olduğu iddia edilmiştir. Bu, büyük bir yalandır; çünkü böyle bir kitap, bir müslüman tarafından yazılmış olsaydı, bu, müslümanlar tarafından bilinir ve islâmî eserlerde ondan sık sık bahsedilirdi. Taberî, Mes’ûdî, Ya’kûbî, Bîrûnî, İbn Hazm, İbn Teymiyye gibi hristiyan kaynaklarına vâkıf olan yazarlar, Hristiyanlık ve onun kutsal kitaplarından bahsederken, Barnabas İncili’ne en ufak bir işarette bile bulunmamışlardır. George Sale’in, Kur’an’ın İngilizce çevirisinde bundan bahsetmesinden önce müslümanlar, Barnabas İncili’nin adını bile duymamışlardı. İbnü’n-Nedîm (385/995) ve Hacı Halife (1067/1657) tarafından hazırlanan, geniş birer bibliyografya eseri olan ‘el-Fihrist’ ve ‘Keşfü’z-Zünûn’ adlı kitaplarda da bu İncil’in adı geçmemektedir205.

Barnabas İncili’nin müslümanlar tarafından yazılmadığının bir delili de şudur: Hz. Peygamber’in dünyaya gelişinden 75 yıl önce (M.S. 496), Papa I.Gelasius döneminde ‘yanlış ve dînî düşüncelere aykırı kitaplar’ adı altında hazırlanan listede, Barnabas İncili’nin adı geçmektedir; o çağda, bu sözde İncil’i yazacak bir müslümanın var olamayacağı açıktır; çünkü o zaman daha Hz. Peygamber bile doğmamıştı206.

Hz. Muhammed’in geleceğine dair müjdeler, Barnabas İncili’nde daha açık ve nettir. Orada, Hz. Muhammed (sav), adıyla zikredilir; hatta Kelime-i Tevhid bile onda mevcuttur. Herşeyin, bütün dünyanın onun için yaratıldığı ifade edilir207.

1. Müjde: “Ayağı üzerine kalkan Âdem, havada güneş gibi parlayan bir yazı gördü: ‘Allah’tan başka ilah yoktur ve Muhammed Allah’ın rasûlüdür.’ Bunun üzerine Âdem, ağzını açarak dedi: ‘Şükür sana ey Allah’ım Rabb! Bana hayat nimeti verdin; fakat bana söylemeni istiyorum: Bu, ‘Muhammed Allah’ın elçisidir.’ sözünün anlamı nedir? Benden önce yaratılmış başka insanlar mı vardı?’ Bundan sonra Allah dedi: ‘Tabi ey kulum Âdem, sana diyorum ki, ilk yarattığım insan sensin; senin görmüş olduğun, yıllar sonra dünyaya gelecek, benim rasûlüm olacak ve herşeyi kendisi için yarattığım oğlundur. O geldiği zaman, dünyaya ışık verecektir. Ben hiçbir şey yaratmadan altmışbin yıl önce, ruhu semâvî bir nûr içine konmuştur.'”208 “Hz. Âdem, cennetten çıkarılınca da kapının üzerinde yazılı olan kelime-i tevhidi gördü ve ağlayarak şöyle dedi: ‘Allah’ı razı edici olsun ki ey oğlum, çabucak gelesin ve bizi perişanlıktan kurtarasın.'”209
2. Müjde: “İsa dedi ki: ‘Allah’ın 124.000’e varan peygamberi kapalı konuşmuştur; fakat benden sonra, bütün peygamberlerin ve kutsal kişilerin ulusu gelecek ve peygamberlerin söylediği bütün şeylerin karanlığı üzerine ışık dökecektir; çünkü o, Allah’ın Elçisi’dir.'”210
3. Müjde: “Kâhinler, İsa’yı konuşurken yakalamak için aralarında istişâre ettiler ve bunu gerçekleştirmek için de, Levililerle yazıcıların bazılarını, ona, ‘Sen kimsin?’ diye sormak üzere gönderdiler. Hz. İsa itirafta bulunup gerçeği söyledi: ‘Ben Mesîh değilim.’ Onlar dediler: ‘Sen İlya mısın, Yeremya mısın, yoksa eski peygamberlerden biri misin?’ İsa cevap verdi: ‘Hayır.’ Sonra dediler: ‘Sen kimsin? Bizi gönderenlere doğru şahitlikte bulunabilmemiz için söyle.’ İsa dedi: ‘Ben, bütün Yahudiye’de haykıran ve İşaya’da da yazılı olduğu gibi, Rabb’ın elçisi için yol açın, diye haykıran sesim.’ Onlar dediler: ‘Eğer sen Mesih veya İlya ya da herhangi bir peygamber değilsen, neden yeni akide vaz’ediyor ve kendini Mesih’ten daha çok saydırıyorsun?’ İsa cevap verdi: ‘Allah’ın benim elimde meydana getirdiği mûcizeler, benim, Allah’ın dilediği şeyleri konuştuğumu gösterir. Ben hiçbir zaman, sözünü ettiğiniz kişiden daha çok kendimi saydırmadım; çünkü ben, sizin Mesîh dediğiniz, benden önce yaratılmış ve benden sonra gelecek ve inancı, dini son bulmasın diye gerçeğin sözlerini getirecek olan Allah’ın Elçisi’nin ayakkabılarının bağlarını çözecek değerde değilim.'”211

Hz. İsa’nın Mesîh olmadığını söylemesi, herhalde o zaman Mesîh kelimesiyle ‘Âhir-zaman peygamberi’nin kastedilmiş olmasındandır; yoksa Hz. İsa’ya, Kur’an’da da Mesîh212 denmiştir213.

4. Müjde: “Bakın size diyorum ki, her peygamber geldiği zaman, yalnızca bir kavme Allah’ın rahmetinin işaretini götürmüştür ve sözleri de, gönderildiği insanların ötesine uzanmamıştır. Fakat Allah’ın Elçisi geldiği zaman, Allah ona, kudret ve rahmetinin sonuymuş gibi verecek. O kadar ki, akidesini alacak olan bütün dünya kavimlerine rahmet ve selâmet götürecektir. Dinsizler üzerine güç ile gidecek ve puta tapıcılığı ezecek; o kadar ki, Şeytan’ı kahredecektir; çünkü Allah, İbrahim’e böyle va’detmiştir: ‘Dikkat et, senin soyunla yeryüzünün bütün kabilelerini kutsayacağım ve sen ey İbrahim, nasıl putları parça parça etmişsen, senin soyun da böyle yapacaktır.’ Sonra şöyle soruldu: ‘Ey muallim, bu va’d kime verilmiştir? Söyle bize; çünkü yahudiler İshak’a verilmiştir, diyorlar; İsmailîler de İsmail’e.’ İsa cevap verdi: ‘Davud kimin soyundandı?’ Onlar dediler ki: ‘İshak’ın.’ Sonra İsa dedi: ‘Öyleyse Allah’ın Elçisi geldiği zaman hangi soydan olacaktır?’ Havariler cevap verdiler: ‘Davud’un soyundan.’ Bunun üzerine İsa dedi: ‘Siz, kendinizi kandırıyorsunuz; çünkü Davud, şöyle söyleyerek ona ‘efendi’ der: Allah efendime, ben düşmanlarını senin ayak taburen yapıncaya kadar sağ yanımda otur, dedi. Eğer sizin Mesih dediğiniz Allah’ın Elçisi, Davud’un oğlu (veya torunu) ise, Davud ona nasıl ‘efendim’ der? Bana inanın; size söylüyorum ki va’d, İsmail’e yapılmıştır, İshak’a değil.’ Bunun üzerine havariler, Musa’nın kitabında va’din İshak’a yapılmış olduğunun yazılı olduğunu söylediler. Hz. İsa dedi ki: ‘Öyledir; ama onu Musa yazmadı, Yuşa da yazmadı; onu, Allah’tan korkmayan hahamlarınız yazdı. Allah İbrahim’e, ilk doğan çocuğun İsmail’i al ve dağa çıkıp onu kurban et, buyurdu. Eğer İshak doğduğu zaman İsmail yedi yaşında idiyse, İshak nasıl ilk doğan olur? Bu nedenle size diyorum ki, Allah’ın Elçisi, Allah’ın yarattığı hemen herşeye mutluluk getirecek olan bir nurdur; çünkü o, anlayış ve müşavere ruhuyla, hikmet ve kudret ruhuyla, korku ve sevgi ruhuyla, akıl ve itidal ruhuyla donatılmıştır. Ey onun dünyaya geleceği kutlu zaman! İnanın bana, onun ruhunu görenlere peygamberlik verildiğinden, her peygamber gibi ben de onu gördüm ve ona saygı gösterdim. Onu görünce, ruhum teselli ile doldu ve dedim: Ey Muhammed! Allah seninle olsun ve beni, ayakkabılarının bağlarını çözecek değerde kılsın. Buna ermekle ben de büyük bir peygamber ve Allah’ın kutsal bir kulu olacağım.”214

“Allah’ın va’di, Kudüs’te Süleyman Mabedi’nde yapılmıştır; başka yerde değil. Ama inan bana, bir gün gelecek ve Allah rahmetini, bir başka şehre gönderecek ve her yerde O’na gerçekten ibadet etmek mümkün olacaktır. Ve Allah, her yerde gerçek ibadeti rahmetiyle kabul edecektir. Ben, kuşkusuz İsrail ailesine bir kurtuluş peygamberi olarak gönderilmiş bulunuyorum; fakat benden sonra Allah’ın bütün dünyaya gönderdiği Mesih gelecek. Allah, dünyayı onun için yaratmıştır. O zaman, bütün dünyada Allah’a ibadet edilecek ve rahmete erilecektir.”215

5. Müjde: “Bir kâhin Hz. İsa’dan, Mesih’in nasıl geleceğini anlatmasını istedi. O da şöyle cevap verdi: ‘Ruhumun huzurunda durduğu Allah sağ ve diridir ki O, babamız İbrahim’e, senin soyundan yeryüzünün bütün kabilelerini kutsayacağım, diye va’detmişse de ben, yeryüzünün bütün kabilelerinin beklediği Mesih değilim. Fakat Allah, beni dünyadan çekip alınca Şeytan, dinsizleri, benim Allah ve Allah’ın oğlu olduğuma inandıracak, bu lânetli fitneyi yeniden çıkaracak. Bu şekilde, sözlerim ve akidem öylesine tahrif edilecek ki, ortada otuz mü’min ya kalacak, ya kalmayacak. Bunun üzerine Allah, dünyaya acıyacak ve herşeyi kendisi için yarattığı Elçi’sini gönderecek. O, güneyden kuvvetle gelecek ve puta tapıcılarla birlikte putları yok edecek. Şeytan’dan, insanlar üzerindeki egemenliğini alacak. Yanında, kendisine inanacak olanların kurtuluşu için Allah’ın merhametini getirecektir. Onun sözlerine inanacak olanlara ne mutlu!'”216

“Sözlerinizden teselli bulmuyorum; çünkü sizin ışık umduğunuz yere, karanlık gelecektir. Fakat tesellim, hakkımdaki her bâtıl düşünceyi yok edecek ve dini bütün dünyaya yayıp, dünyayı kontrolüne alacak olan Elçi’nin gelmesindedir; çünkü Allah, babamız İbrahim’e böyle va’detmiştir. Ve bana teselli veren, onun dininin sona ermeyecek ve Allah tarafından korunacak olmasıdır.”217 Hz. İsa’nın bu sözlerinin sonu, şu âyetle karşılaştırılabilir: “Muhakkak ki Zikr’i biz indirdik ve onu koruyacak olan da biziz.”(Hicr 15/9)

“Bir kâhin Hz. İsa’ya sordu: ‘Mesih’e ne ad verilecek ve hangi işaretler onun gelişini ortaya koyacaktır?’ Hz. İsa cevap verdi: ‘Mesih’in adı hayranlık uyandırır; çünkü Allah, ruhunu yaratıp da göksel bir nur içine koyduğu zaman, ona bu adı kendisi vermiştir. Allah dedi: Bekle Muhammed; çünkü senin uğruna cenneti, dünyayı ve yığınlarca varlığı yaratacağım. İçlerinden, seni bir elçi yapacağım; öyle ki, kim seni kutsarsa kutsanacak; kim seni lânetlerse lânetlenecektir. Seni dünyaya göndereceğim zaman, kurtuluşa elçim olarak göndereceğim ve senin sözün gerçek olacak; o kadar ki, gök ve yer düşecek, fakat senin dinin düşmeyecek. Muhammed onun kutlu adıdır.’ O zaman kalabalık seslerini yükselterek dediler ki: ‘Ey Allah, bize elçini gönder; ey Muhammed, dünyanın kurtuluşu için çabuk gel!'”218

6. Müjde: “Bir yazıcı dedi ki: ‘Allah’ın kulları ve peygamberleri olan Musa ve Yuşa’nın eliyle yazılmış eski bir kitap gördüm. Bu kitap, Musa’nın gerçek kitabıdır. İçinde, İsmail’in, Mesih’in babası; İshak’ın da, Mesih’in habercisinin babası olduğu yazılıdır. Ve kitap şöyle der: Musa dedi: ‘Kadîr ve Rahîm olan İsmail’in Allah’ı Rabb! Azametinin nurunu kuluna göster.’ Bunun üzerine Allah ona, Elçi’sini, İsmail’in kucağında gösterdi ve İsmail de İbrahim’in kucağındaydı. İsmail’in yanında İshak duruyordu; kucağında bir çocuk vardı; parmağıyla, Allah’ın Elçisi’ni gösterip diyordu: ‘Bu, Allah’ın bütün herşeyi kendisi için yarattığı kişidir.’ Yazıcı bundan sonra dedi ki: ‘Bu kitabın tamamını okuyamadım; çünkü ben kitaplığımda iken başkâhin, onu bir İsmailînin yazmış olduğunu söyleyerek, beni menetti.'”219

“Başkâhin İsa’ya dedi ki: ‘İbrahim’in bu oğlu kimdi?’ İsa cevap verdi: ‘Senin şanının ateşi ey Allah, beni tutuşturuyor ve konuşmadan edemiyorum. Bakın, söylüyorum: İbrahim’in oğlu İsmail’di. Ondan, kendisiyle yeryüzünün bütün kabilelerinin kutsanacağı, İbrahim’e va’dedilen Mesih gelecektir.’ Bunu duyan başkâhin kızdı ve bağırdı: ‘Şu dinsiz herifi gelin taşlayalım; çünkü o bir İsmailîdir. Hz. Musa’ya, Allah’ın kanununa küfretmiştir.’ Bunun üzerine bütün yazıcılar ve Ferisîler, halkın önde gelenleriyle birlikte Hz. İsa’yı taşlamak için taş kaptılar. Hz. İsa gözlerden kaybolup mabetten çıktı.”220

“Hz. İsa şöyle duâ etti: ‘Nimetinden, kavmim İsrail için gerekli olan herşeyi sağlayan Rab Allah! Dünyayı kendisi için yarattığın Elçi’nle kutsamayı va’dettiğin yeryüzünün bütün kabilelerini unutma. Dünyaya merhamet et ve Elçi’ni bir an evvel gönder ki, düşmanın olan Şeytan, saltanatını yitirsin.'”221

Barnabas İncili’nde geçen bütün bu ifadeler, Hz. İsa’nın, kendinden sonra, bütün insanlara rehber olacak bir peygamberi, Hz. Muhammed (sav)’i müjdelediğini göstermektedir222.

Sonuç

Hz. Peygamber’le ilgili bu kadar müjde, bu kadar haber varken, Ehl-i Kitab’ın onun hak bir peygamber olduğunu kabul etmemeleri, inatlarından ve kendilerine indirilen gerçekleri inkâr etmelerinden kaynaklanmaktadır. Hz. Peygamber’in Hindu kutsal kitaplarındaki isimleri, ‘Narashansah (Övülen kişi)’, ‘Astvishyata (Övülecek kişi)’ veya açıkça ‘Muhammed’dir. Onun Zerdüştî kitaplardaki ismi, ‘Soişyant (Âlemlere rahmet)’tır. Budist kutsal kitaplarındaki isimleri de, ‘Metteya’ ve ‘Maitreya’dır. O, Ahd-i Atik’te, ‘Şilo (Allah’ın Rasûlü)’, ‘Barnaşa (İnsanoğlu)’ ve ‘Himda (Ahmed)’ diye adlandırılmıştır. Onun Ahd-i Cedit’teki isimleri, ‘Periqlytos (Ahmed)’, ‘İnsanoğlu’ ve ‘O Peygamber’dir. Hritiyanların kabul etmediği Barnabas İncili’nde ise onunla ilgili müjdeler daha bârizdir; bu kitapta o, bizzat ismiyle müjdelenmiştir. Görüldüğü gibi, onunla ilgili haberler, oldukça açıktır. Bu kadar bariz bir gerçeği kabul etmemek, insaf dairesinin dışında kalır. Hz. Peygamber, tarih boyunca birçok peygamber tarafından müjdelenmiş, insanlar onun risaletini kabule hazırlanmıştır.

Bibliyografya

Abdulbâkî, Muhammed Fuad, El-Mu’cemu’l-Müfehres Li Elfâzi’l-Kur’âni’l-Kerîm, Çağrı Y., İstanbul, 1990.

Ahmed B. Hanbel (241/855), Müsned, I-X, El-Mektebetü’l-İslâmî Ve Dâru Sadr, Beyrut, Trs.

Atâurrahîm, Muhammed, Bir İslâm Peygamberi: Hz. İsa, Terc: Kürşat Demirci, İnsan Y., İstanbul, 1994.

Aydemir, Abdullah, Tefsirde İsrâiliyyât, Beyan Y., İstanbul, 1992.

Bağçeci, Muhittin, Âyet Ve Hadislerde Peygamberlik Ve Peygamberler, Türdav Y., İstanbul, 1977.

Barnabas İncili, Terc: Mehmet Yıldız, Önsöz Ve Notlar: Ali Ünal, Kültür Basın Yayın Birliği, Yrs., Trs.

Bucaille, Maurice, Müsbet İlim Yönünden Tevrat, İnciller Ve Kur’an, Terc: Mehmet Ali Sönmez, Diyanet İşleri Başk. Y., İstanbul, 1987.

El-Buhârî, Ebû Abdillah Muhammed B. İsmail B. İbrahim (256/870), El-Câmiu’s-Sahîh, Şerh Ve Tahkik: Eş-Şeyh Kâsım Eş-Şemmâî Er-Rifâî, Dâru’l-Erkam, I-Ix, Beyrut, Trs.

Challaye, Felicien, Dinler Tarihi, Terc: Sâmih Tiryakioğlu, Varlık Y., İstanbul, 1960.

El-Cisr, Hüseyin, Risâle-İ Hamîdiyye, Terc: Manastırlı İsmail Hakkı, Sadeleştiren: Ahmet Gül, Bahar Y., İstanbul, 1973.

Davud, Abdulahad (1930), Tevrat Ve İncil’e Göre Hz. Muhammed, Terc: Nusret Çam, Nil Y., İzmir, 1992.

……………, İncil Ve Salîb, Neşre Haz: Kudret Büyükcoşkun, İnkılab Y., İstanbul, 1999.

Eliade, Mircea-Couliano, Ioan P., Dinler Tarihi Sözlüğü, Terc: Ali Erbaş, İnsan Y., İstanbul, 1997.

Elmalılı, Muhammed Hamdi Yazır (1942), Hak Dini Kur’an Dili, I-X, Eser Neşr., İstanbul, (I-Ix) 1971, (X) 1982.

Esed, Muhammed (1992), Kur’an Mesajı (Meal-Tefsir), Terc: Cahit Koytak-Ahmet Ertürk, İşaret Y., İstanbul, 1997.

Garaudy, Roger, 20. Yüzyıl Biyografisi, Terc: Ahmet Zeki Ünal, Fecr Y., Ankara, 1998.

Gülen, M. Fethullah, Sonsuz Nur, I-Iı, Feza Y., İstanbul, 1994.

Hamidullah, Muhammed, İslâm Peygamberi, I-Iı, Terc: Salih Tuğ, İrfan Y., İstanbul, 1993.

………………………, El-Vesâiku’s-Siyâsiyye, Terc: Vecdi Akyüz, Kitabevi Y., İstanbul, 1997.

………………………, Rasûlullah Muhammed, Terc: Salih Tuğ, İrfan Y., İstanbul, 1992.

………………………, İslâm’ın Doğuşu, Terc: Murat Çiftkaya, Beyan Y., İstanbul, 1997.

Harman, Ömer Faruk, “Fâran”, Dia, Xıı, İstanbul.

El-Hindî, Rahmetullah, İzhâru’l-Hakk Tercümesi, Terc: Ömer Fehmi Efendi-Nüzhet Efendi, Sönmez Y., İstanbul, 1972.

İbn Âşûr Et-Tahrîr Ve’t-Tenvîr, I-Xxx, Tunus, 1984.

İbn Hişâm (218/833), Es-Sîratü’n-Nebeviyye, I-Iv, Tahkik: Heyet, Dâru’l-Hayr, Riyad, 1992.

İbn İshâk (151/768), Siyer, Yayına Hazırlayan: M. Hamidullah, Terc. Sezai Özel, Akabe Y., İstanbul, 1991.

İbn Kesîr, El-Hâfız Ebu’l-Fidâ İsmail (774/1372), Tefsîru’l-Kur’âni’l-Azîm, I-Iv, Mektebetü’l-Menâr, Ürdün, 1990.

Kahraman, Ahmet, Mukayeseli Dinler Tarihi, Kahraman Y., İstanbul, 1993.

Kitâb-I Mukaddes (Eski Ve Yeni Ahid), Kitâb-I Mukaddes Şirketi, İstanbul, 1995.

Mevdûdî, Ebu’l-Alâ (1979), Tefhîmu’l-Kur’ân, I-Vıı, Terc: Heyet, İnsan Y., İstanbul, 1996.

Nasr, Seyyid Hüseyin, İslâm; İdealler Ve Gerçekler, Terc: Ahmet Özel, İstanbul, İz Y., 1996.

Rousseau, Herve, Dinler Tarihi, Terc: Sinan Kocapınar, Gelişim Y., İstanbul, 1974.

Es-Sâbûnî, Muhammed Ali, Safvetü’t-Tefâsîr, I-Iıı, Dersaâdet Y., İstanbul, Trs.

Şeriati, Ali, Dinler Tarihi, I-Iı, Terc: Abdullah Şahin-Abdülhamit Özer, Yedi Gece Kitapları, İstanbul, (I. C.) 1990, (Iı. C.) 1992.

Tümer, Günay-Küçük, Abdurrahman, Dinler Tarihi, Ocak Y., Ankara, 1993.

Tümer, Günay, “Brahmanizm”, Dia, Vı, İstanbul.

………….., “Budizm”, Dia, Vı, İstanbul.

Ulutürk, Veli, Kur’an’da Ehl-İ Kitap, İnsan Y., İstanbul, 1996.

Vidyarthi, A. H.-U. Ali, Doğu Kutsal Metinlerinde Hz. Muhammed, Terc: Kemal Karataş, İnsan Y., İstanbul, 1997.

Celil KİRAZ

Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi Sayı: 10, Cilt: 10, 2001

Arş. Gör., Uludağ Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Tefsir Anabilim Dalı.

153. Tümer, age, s. 256.
154. Tümer, age, s. 257.
155. Yuhanna 14:16.
156. Yuhanna 16:7-13.
157. Davud, age, s.270.
158. Davud, age, s.270.
159. Bkz: Saff 61/6.
160. İbn Hişam, es-Sîratü’n-Nebeviyye, Riyad, 1413/1992, I, 187-188.
161. Davud, age, s.287.
162. Davud, age, s.288.
163. Davud, age, s.288-289.
164. el-Cisr, age, s.57.
165. Bucaille, Maurice, Müsbet İlim Yönünden Tevrat, İnciller ve Kur’an, Terc: Mehmet Ali Sönmez, İstanbul, 1987, s.176.
166. Davud, age, s.291; ayrıca bkz: el-Hindî, age, s.677; el-Cisr, age, s.60.
167. Davud, age, s.289.
168. Matta 4:17.
169. Matta 6:9-10.
170. Luka 9:2.
171. Ulutürk, age, s.106.
172. Ulutürk, age, s.108.
173. el-Hindî, age, s.669-670.
174. Matta 21:43.
175. el-Cisr, age, s.88.
176. Ulutürk, age, s.108.
177. Matta 21:42.
178. Bkz: Matta 21:33-43.
179. Ulutürk, age, s.113.
180. Bkz: Matta 20:1-16.
181. Buhârî, Fedâilü’l-Kur’an, 17.
182. Buhârî, Enbiyâ, 55.
183. Ulutürk, age, s.114.
184. Matta 13:31-32; Markos 4:26-32.
185. Bkz: Mevdûdî, Tefhîmü’l-Kur’ân, Terc: Heyet, İstanbul, 1996, V, 428-429; Hamidullah, İslâm Peygamberi, I, 576.
186. Davud, İncil ve Salîb, Neşre Haz: Kudret Büyükcoşkun, İstanbul, 1999, s.96-97; Ulutürk, age, s.111.
187. İşaya 40:3.
188. Bkz: Yuhanna 1:19-27; Matta 3:11.
189. Davud, Tevrat ve İncil’e Göre Hz. Muhammed, s.208.
190. Davud, age, s.234; Ulutürk, age, s.104.
191. Yuhanna 6:27-29.
192. Yuhanna 14:30.
193. Davud, age, s.314.
194. Ulutürk, age, s.106.
195. Yahuda’nın Mektubu 14-15.
196. Hamidullah, Rasûlullah Muhammed, s.51.
197. el-Hindî, age, s.669; Ulutürk, age, s.118.
198. Davud, İncil ve Salîb, s.41.
199. Davud, age, s.185.
200. Davud, age, s.41.
201. Davud, Tevrat ve İncil’e Göre Hz. Muhammed, s.197.
202. Atâurrahîm, Muhammed, Bir İslâm Peygamberi: Hz. İsa, Terc: Kürşat Demirci, İstanbul, 1994, s.46-47.
203. Atâurrahîm, age, s.48.
204. Atâurrahîm, age, s.49.
205. Mevdûdî, age, VI, 276-277.
206. Mevdûdî, age, VI, 277.
207. Ulutürk, age, s.118.
208. Barnabas İncili, Terc: Mehmet Yıldız, Önsöz ve Notlar: Ali Ünal, yrs., trs., s.110-111.
209. Barnabas İ., s.115.
210. Barnabas İ., s.118-119.
211. Barnabas İ., s.115-116.
212. Örnek olarak bkz: Âlü İmran 3/45.
213. Bkz: Barnabas İncili, s.116’da Ali Ünal’ın dipnotu.
214. Bkz: Barnabas İ., s.118-122.
215. Barnabas İ., s.174-175.
216. Barnabas İ., s.194-195.
217. Barnabas İ., s.195.
218. Barnabas İ., s.196.
219. Barnabas İ., s.326.
220. Barnabas İ., s.346.
221. Barnabas İ., s.351.
222. Ulutürk, age, s.119-120.