İrfana Yolculuk
İlgili Yazılar
Kendisini roman ve yazılarında en iyi şekilde anlatmış birisidir Hekimoğlu İsmail. Sade diliyle inananları sürekli düşünmeye davet eder. Muhafazakâr kesimde gardırop inkılabı olduğunu, gerçek inkılap olmadığını anlatır, ‘etiket Müslüman’ı olmamak gerektiğine vurgu yaparak dikkatleri o yöne çeker. “Şahinin varlığının, serçe kuşunun uçmakta, kaçmakta ve gizlenmekteki istidadını artırdığını, aslında ‘düşman gibi görünen şahinin, hayatın tadı’ olduğunu onun bakış hizasına geldiğinizde kavrayabilirsiniz. Hem de en basit hâliyle anlatır bunu. “Çünkü” der, “Hayat, hareket ile kaimdir. ‘Hayat mücadeledir.’ derler. Bana göre hayat mücadele değildir. Kedi ile farenin mücadelesi yoktur. Kedinin varlığı, fareyi harekete geçirir. Farenin hareket etmesi hayattır, sıhhattir, nimettir. Din düşmanlarının varlığı, dindarlara kötülük değil, ‘Din düşmanı batıl davası için böylesine hizmet ederken, ey Müslüman, sen ne yapıyorsun?’ sorusunun cevabını lisan-ı hâl ile görmek, göstermek içindir.”
Müslümanların dertleriyle dertlenmiş Hekimoğlu İsmail, Türkiye’nin son zamanlarda maruz kaldığı İslami gelişmeleri de kendi zaviyesinden izah edenlerden biri. Sizleri Hekimoğlu İsmail, yani Ömer Okçu’yla baş başa bırakıyoruz:
-Müslümanların tüm dertlerini kendine dert edinmiş, ‘derdini seven adam olarak’ biliniyorsunuz. Sizi ilk yazılarınızı yazmaya sevk eden dertler ile bugünkü meseleleri kıyasladığınızda nasıl bir tablo ile karşı karşıyayız?
Bir kıyas yapmadan önce Müslümanlığın temel meselesini açıklamak gerekir diye düşünüyorum. Allah, şeytanların, meleklerin dışında insanı yaratmış. Kâinatı ona mesken etmiş, sınırsız kabiliyetler vermiş, istediği kadar günah, istediği kadar da sevap işleyebilir. Bunun için rahman ve rahim olan Rabbimiz, din göndermiş. Yani insan din için yaratılmış, Allah indinde din İslamiyet’tir. Allah, dinini kıyamete kadar devam ettirecektir. Peygamberler devri kapandı, İslamiyet İslam âlimleriyle devam etmiş ve edecektir de. Müslümanlar maddeten geri kalmışlardı, şimdi görüyorum, güzel çalışmalar yapılıyor amma yetmez. Müslüman evvela ilmiyle amil olacak. Okul bitince aldığı ilmî bilgiyi unutursa, teknolojiyi dışarıdan almaya mahkûm olur sonra. Bir diğer mesele, o dönemlerde camiyle okul arasına utanç duvarı konulmuştu. Bu sebepten müceddid, camiyle okulu bütünleştirdi, tezgâhla seccadeyi bütünleştirdi, akılla vahyi bütünleştirdi. Böylece bugünkü Müslümanlar daha şuurlu, daha anlayışlı, maddeten ve manen daha ileri bir hâle geldiler.
-Dünyada ve Türkiye’de Müslümanların temel meseleleri olarak bugün neleri sayabiliriz?
Müslümanların temel meseleleri denildiğinde, ilk sırada ahlâk meselesi gelir. Peygamberimizin (s.a.v) ahlâkı Kur’an ahlâkıydı. Bizim ahlâkımız da ilmihâl ahlâkı olmalıdır. Sonra eğitim dedik, ilim dedik. Gazze’de Yahudilerle Müslümanlar savaşıyor. Yahudilerin silahları galip geliyor. Öyleyse savunma sanayiini geliştirmek de bir ibadettir aynı zamanda. Çünkü yaşayacağız ki ibadet edebilelim. Müslümanlar aç, Müslümanlar öldürülüyor, nasıl ibadet edecekler? Biz uçak yaparız, sineği uçak gibi yaratan Allah’a da iman ederiz. Din konusu zaman zaman yanlış anlaşılmıştır, ben de demişimdir ki: “Arkadaşlar, biz computer yaparız ama beynimiz en üstün bilgisayardır, beynimizin seviyesinde bilgisayar yapmak mümkün değildir. Öyleyse bilgisayarı yaparız, programlarız, kuşun beynini bilgisayar gibi yaratan Allah’a da iman ederiz. Din böyle anlaşılmalı.”
-Müslüman Almanlar Cemiyeti’nden birisinin size “Biz Müslümanlara bakarak değil, Kur’an’ı okuyarak, İslam’ı araştırarak Müslüman olduk.” dediğini yazmıştınız. Müslümanların, Müslümanca bir hayat ve temsil kabiliyetleri bakımından kalitesi hakkında ne düşünüyorsunuz?
Gayrimüslimlerle beraber bulunduğumuz, beraber çalıştığımız zamanlar oldu. Bir arkadaş Amerikalıya İslamiyet’i ona anlatabileceğini söyleyince Amerikalı cevap vermiş: “Ben senin yaşayışını beğenmiyorum ki seni dinleyeyim.” Bir başka misal daha vereyim; yine Amerikan ordusundan bir şahıs bana sordu: “Are you believe God?” Yani “Tanrı’ya inanıyor musun?” Ben de ona “No God but I believe in Allah.” dedim. Neden Tanrı’ya inanmadığımı sorunca dedim ki “Tanrı’nın sıfatları yok ama Allah’ın sıfatları var.” Bu sefer de Allah’ın sıfatlarını anlatmamı istedi. İhlâs Suresi’ni okudum, anlattım. Beni dinledikten sonra, kendisinin papaz olduğunu ve Müslüman olduğunu fakat Müslümanlığını ilan etmediğini söyledi. Hemen arkasından beni kiliseye davet etti. Yaptığı vaazda haşrı, öldükten sonra dirilmeyi uzun uzun anlattı. Vaazdan sonra kendisine, Müslümanlığı Hıristiyanlık olarak anlattığını söyledim, “Evet dedi, Arapça bilseydiniz sizinle Arapça konuşurdum.” Anladım ki bu şahıs Arapçayı çok iyi biliyor, Kuran’dan istifadeyle vaaz edince cemaat de onu mantıklı buluyor ve beğeniyor. İslamiyet âleme rahmettir. Yeter ki bizler yaşayarak anlatabilelim. Her Müslüman, Peygamberimizin hayatını taklit etmeli. Mesela basit bir misal, “Peygamberim (s.a.v) sigara içmemiş ben de içmedim.” diyebiliriz. Tebliğ, üç türlü yapılır. Güzel konuşmak tebliğdir, güzel yazmak tebliğdir, insanın inandığı gibi yaşaması ise en güçlü tebliğdir.
-Bugünkü Müslümanların en büyük imtihanları konusundaki fikriniz nedir?
Geneli üzerinde karar vermek zordur. Çünkü insanlar bitkilere çok benzer. Kimisi ottur, kimisi çiçektir, kimisi dikendir, kimisi güldür, kimisi meyve verir, kimisi odun gibidir. Bu sebepten genelleme yapmak zor ve tehlikelidir. Şahıslar nelerle meşgul oluyor önce ona bakmak lazım. Kimisi midesi için yaşar, kimisi güzel giyinmeye meraklıdır, kimisi gururludur. Böylece Müslümanlar çeşit çeşittir. Herkes kendi hayatını yaşar. Buna göre herkesin imtihanı da yaşantısına göre gerçekleşir.
-Bir yazınızda, İslam’ı çileler çekerek anlatıp hapse atıldığınız yılları özlediğinizi belirtiyorsunuz. “O günlerde menfaat yoktu, makam yoktu. Sadece Allah rızası vardı. Çilesini çekmediğimiz şey bizim değildir.” diyorsunuz. Bunu size düşündürten nedir?
Beşinci Şua’yı anlamayan bu devri anlayamaz ya da biraz zor anlar. Şöyle ki “Deccal” isimdir, bir şahıstır. Kim olduğunu biz bilemeyiz. Ama deccaliyet sıfattır. Seve seve haram dairede yaşayanlar, deccaliyetten yanadır. Haram daireden çıkıp helal dairede yaşayanlar mehdiyetten yanadır. İşte şu içinde yaşadığımız dönem, deccaliyet devridir. Günahları süslediler, haramları cazip hâle getirmeye çalışıyorlar, günah işleyenlere de ilerici diyorlar. Her zaman söylemişimdir; dünyada ve ahirette yanmanın yolu, haramlardan geçiyor. Faiz, bankalarla yaygın hâle geldi. Bir örnekle izah edeyim; çocuğun ayağına kaynar su dökülse, annesi ya da babası onu kucakladığı gibi hastaneye koşar. Çünkü o çocuk, onların evladıdır. Kur’an-ı Kerim’lerin toplatılıp yakıldığı zamanlarda dinimiz de yanıyordu. O yangını söndürmek için koşmak zorundaydık. Yani ya gâvur olacaktık ya Müslüman kalacaktık, o kadar kesindi. Peki, ne oldu? Her ev bir medrese oldu, Risale-i Nur okuyup imanımızı kurtarmaya çalıştık. İlimler, Allah’ın sıfatlarını anlatırken natürist felsefeyle inkâra gittiler. Bayramlarda erkek öğrenciler de kız öğrenciler de sahaya çıkıp gösteri yapıyorlardı. Erkek öğrencilerde pantolon, kız öğrencilerde şort vardı. Kız kardeşimi ilkokuldan sonra okutmak istedim, babam “Ben kızımın bacaklarını millete gösteremem.” diye karşı çıktı. Dinî bayramlar olmasaydı millî bayramlar olmazdı. Biz, bir elimizde Avrupa’yı diğer elimizde de Asya’yı tutarak ayağa kalktık. İslamiyet Avrupa’da düştü belki amma yine Avrupa’da ayağa kalkacak.
-Türkiye’de olanları Mısır üzerinden anlattığınız Minyeli Abdullah romanı ile devlet düzenine karşı çıkmakla suçlandınız. Yazılarınız yüzünden hapis yattınız. Bütün bu dertler ve Müslümanca yaşama kalitesi konusunda Türkiye’de neler oluyor, neler yaşanıyor son zamanlarda?
Yine o dönemlerden bir örnekle sözlerime başlayayım; geçmiş yıllardaki bir mahkememde savcı iddianamede yazmış, “Bu şahıslar dincidir, şeriatı getirmek istiyorlar.” Hâkim bana söz verdi, dedim ki: “Efendim, şeriat nereden gelecek, neyle gelecek, uçakla mı, otomobille mi gelecek? Efendim, şeriat gelmez, şeriat yaşanır. Bu millet İslamiyet’i yaşarsa diyeceğimiz yok, yaşamazsa yine diyeceğimiz yok.” Şu anda Türkiye’de İslamiyet’in bütünüyle yaşanmasında çok şükür bir engel yok. Ama İslamiyet son zamanlarda fert olarak yaşanıyor diyebilirim. Geneli sorarsanız işler karışık. Zaten yine ısrarla altını çizmek isterim, deccaliyetin en büyük özelliği helalle haramı karıştırmak. Yani Müslümanca yaşama kalitesinden bahsettiniz, rahatlıkla diyebiliriz ki eğer Müslümanca yaşanamıyorsa, buna haramlar mâni oluyor. Çünkü haramla helal birlikte yürümüyor. Haramlar zehirli bala benzediği için evvela tat veriyor, insanlar buna aldanıyor.
-Etiket Müslümanlığı dediğiniz bir kavram var. Etiket Müslümanlığı, Müslümanlar arasında ne zamandan beri rağbet görmeye başladı, yoksa hep böyle mi idi durum?
Hiç kimse “Ben kâfirim” demez. Herkes “Müslümanım!” diyor. O zaman ne oluyor? “Müslüman” kelimesi etiket oluyor. Tabii burada çok önemli bir durum göze çarpıyor şimdi. Marka güzel ama mal çürük. Misal vereyim, TSE etiketini taşıyan mallara itibar ediliyor bugün. İşte günümüzün Müslümanları da böyle bir etikete muhtaç. Müslümanım demek yetmiyor yani. Bu hâl Adem aleyhisselamdan beri devam ediyor. Çünkü her şey zıddıyla bilinir. Müslümanın zıddı kâfirdir. Fakat Müslümanı biliyoruz, kâfiri bilmiyoruz. Kimin Müslüman, kimin kâfir olduğuna ancak müftüler cevap verebilir. En doğru cevabı da şüphesiz Allah bilir.
-Yazılmasının üzerinden geçen süre de göz önüne alınarak Müslümanlar bakımından ‘Müslüman ve Para’ ile vurgu yaptığınız düsturların dikkate alındığı bir ülke oldu demek mümkün mü Türkiye için?
Hayır, bunu söylemek herhâlde zor olur. Çünkü nefis imanı boğuyor. Nefis nedir? Canımızın istediğini yapmaktır. Yani insan canının istediğini yaparak yaşarsa nefsine uyarak yaşamış olur. Bugünkü hâl budur. Müslümanlar bugün para kazanıyor ama bu parayı nasıl harcıyor ona bakmak gerek. Tabii bir de nasıl kazanıyor? Bu da çok önemli bir mesele. Müslüman bugün para ile çetin bir imtihanda diyebilirim.
-Paranın Müslümanları bozduğu ve paraladığını 2002’de Nuriye Akman’a verdiğiniz röportajınızda söylemiştiniz. “Müslüman para kazanacak ama kendi zengin olmayacak.” da diyorsunuz. Bu tanıma uyan Müslümanların varlığı beklediğiniz düzeyde mi?
Evvela Müslüman, ilmini, mevkiini, makamını İslam’ın emrine sokacak. Bunu yapamadığımız gün, İslam düşmanlarının önünde perişan olacağız ve olduk da. Günümüzde örnekleri var bunların. Şu bilinmelidir ki para alettir, onunla cami de yapılır, alkol fabrikası da… Kullanıldığı yere göre değer alır. Söylediklerimizi kısaca özetlersek; Müslüman parayı esir alıp İslam’ın emrine sokacak.
-Aynı röportajınızda Müslümanlar, yine sizin tabirinizle ‘gardırop inkılabı’ yaptı demiştiniz. Geçen zamana ve elde edilen imkânlara bakıldığında Müslümanlar ‘gardırop inkılabı’nın üzerine neler eklediler size göre?
Ziya Gökalp demişti ki; “Türk milletindenim, İslam ümmetindenim, Garp medeniyetindenim.” Sosyolog Ziya Gökalp’ın bu fikrini o günkü devlet uyguladı. “Türk milletindenim” sözünü “Ne mutlu Türk’üm diyene!” sözüyle geçiştirdiler. “Garp medeniyetindenim” sözünü kıyafetlerde yapılan değişikliklerle gerçekleştirdiler. “İslam ümmetindenim” sözüne de yan bakıp gittiler. İnkılaplar ağaç gibidir, çekirdekte filizlenir, dal budaklar salar. Onun üzerinde kuşlar da böcekler de dolaşır. Sosyal hayat dondurulamaz, akıcıdır. Öyle akar ki kumluğa gelince kaybolur, bir başka yerde şelale olur kükrer, bir başka yerde göl olur, verimli olur, böylece nehirler yollarına devam eder. Milletler de böyledir. Yeknesak hayat yok. Gardırop inkılabı plajda durdu. İyi ki de durdu. Devamını Akif’in sözleri çok güzel özetler: “Göster Allah’ım bu millet kurtulur tek mucize / Bir ‘utanma hissi’ ver gaib hazinenden bize.”
-Devletin dinî hayata şekil vermesi eskiden beri Müslüman (İslamcı çevreler) tarafından eleştiri konusu olmuştu. Bugün kendini muhafazakâr olarak tanımlayan bir siyasi düşüncenin dinî hayatı kontrol etme ve yönlendirme çabası hakkında neler söylemek istersiniz?
Adnan Adıvar’ın yazdığı “Din ve Devlet” isimli bir kitap var. Okumanızı tavsiye ederim. Din adına bu millete ne verdik ki ne isteyelim?
-Din ve cemaatlerin siyaseten etki altına alınması ve etki altında tutulmasını nasıl değerlendiriyorsunuz?
Her devletin kendine göre prensipleri vardır, halkı bu prensiplere uydurmaya çalışır. Bu istibdattır. Beğenilmeyen bir rejimdir yani. Devletin vazedeceği dine hiçbir ülkede uyulmaz. Allah’ın gönderdiği dine uyulur, çünkü kalpler Allah’ın emrindedir. Ancak Allah, kalpleri İslamiyet’e yönlendirebilir. Liderler bunu yapamaz.
-Bu durumun topluma yansımaları ve sakıncaları neler olabilir size göre?
Nasıl ki geometride bir noktadan sayısız doğrular çıkarsa, insanın beyninden de sayısız fikirler çıkar. Bu fikirleri tek tek yorumlamak imkânı yoktur. Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler demek düşüyor bizlere de galiba.
-Bugün de Minyeli Abdullah romanı yazsanız, adını rahatlıkla Ankaralı Abdullah koyabileceğiniz bir ortamdan bahsetmek mümkün müdür?
Romancı hayalperesttir. Hakikatlerle bir roman yazılamaz ya da zor yazılır diyelim, o romana mutlaka hayal de karışmalıdır. Çünkü hayaller yazarı kısıtlı bir alanda çalışmaktan kurtarır, serbest bırakır. Yazar hayal ettiği ölçüde yazar yani. Ama şunu söyleyebilirim, bugün yorum zamanıdır. Ne yazsak şahsın yorumuna bağlı. Basın-yayın milletin beynidir. Gözler basın-yayındadır. Bu millet ne düşünüyor, ne diyor? Bu sebepten Ankaralı Abdullah diye bir roman yazar mıyım bilemiyorum.
-Yoksa artık Türkiye’de dinî hayat konusunda özgürlükler tamama erdi, Müslümanlar arzu ettikleri serbestliğe kavuştu denebilir mi?
Kanunların hâkimiyeti vardır. Her zaman her yerde kanunlara takılmadan, karşı gelmeden yolumuza devam etmek zorundayız. Ben Minyeli Abdullah’ı yazarken, aslında dertlerimizi yazdım. Minyeli Abdullah’ı yazdığım dönemlerde o günün şartlarına bağlı sıkıntılar vardı. Yine misalle anlatacak olursak, insanlar oturmuş İslami kitap okuyorlar, kolluk kuvvetler; bu toplantıyı basıyor oradakilerin hepsini karakola götürüp nezarete atıyorlar. O zaman devletin yapısını değiştirmek isteyenler vardı. Orta Doğu Teknik Üniversitesi’nde Kuran-ı Kerim’i yırtıp parçaladılar. Demek ki her yerde fikrî hareketler, idealistler, maşa olanlar bulunabilir. Mesela Necip Fazıl muhakeme olurken savcı dedi ki “Necip Fazıl yazdı, Hüseyin Üzmez Ahmet Emin Yalman’ a kurşun attı.” Necip Fazıl ayağa kalktı, “Bu kadar saçma fikir olmaz, hangi savcı bir yangından dolayı kibrit fabrikasını mahkemeye verebilir?” dedi. Bu şahane müdafaa ile o mesele kapandı. Diğer yandan devlet de kendini korumak zorundadır. Kendisini korurken atılan kurşunlar masumlara da isabet edebiliyor. Serbestlikten ne anlıyoruz peki? İnsanların insanlarla ilişkileri yorumlara bağlıdır. Mesela bana aşırı dinci dediler. Dedim, ben dinci değilim, dindarım. Nurcu dediler, dedim ki, ben Risale-i Nur talebesiyim. Anladım ki benim hakkımda bildikleri hayalî. Mesela bilirsiniz, potansiyel suçlu tabiri vardır. Potansiyel kelimesi fizikte geçer. Garajda bulunan otomobilin potansiyel gücü vardır, hareket edebilir. Potansiyel suçlu da “Bu şahıs suç işleyebilir.” diye düşünülen kişidir. Dolayısıyla bazı durumlarda işlenmemiş suçun cezası bile verilir.
-“Allah bir ateş gönderir, kulunu imtihan eder. Bu hadiselerle herkesin mahiyetini ortaya çıkarır.” diyen birisi olarak son zamanlarda dostluklardaki yer değiştirmeler konusunda sizi şaşırtan gelişmeler oldu mu?
Allah çeşitli felaketler verir ki o felaketler karşısında herkesin ne değerde olduğu ortaya çıksın. Sosyal fırtınalar da ateşin bakırla altını ayırdığı misalle iyilerle kötüleri ayırıyor. Şaşırmak değil de tefekkür etmek lazım galiba. Sosyal hayat işte böyledir. Deniz gibi dalgalanır, sonra durulur, tekrar dalgalanır. Minyeli Abdullah’ta Uhud şiirinde de geçer bu misal “Ne büyük, ne büyük bir imtihan bu: Düşmandan dost, dosttan düşman olacak!”
-“Şahinin varlığı, serçe kuşunun uçmakta, kaçmakta ve gizlenmekteki istidadını artırır. Düşman gibi görünen şahin, aslında hayatın tadıdır.” diyerek olaylara farklı bir açıdan bakmayı öneriyorsunuz. Bunu biraz açar mısınız?
Atomlardan Güneş Sistemi’ne kadar her şey hareket hâlindedir. Çünkü durgun sular kurtlanır. Şahinin serçe kuşuna saldırması zahirde zulümdür belki ama hakikatte nimettir. Olaylara sadece zahiriyle değil batınıyla da bakmak gerekir.
-Uzun yıllardır tanıdığınız Fethullah Gülen Hocaefendi’yi yeterince anladı mı Türkiye? Neden?
Fethullah Gülen Hocaefendi’nin eserlerinde anlaşılmayan bir yer yok. Eğer denilirse ki, Hocaefendi gibi hareket edelim, herkes meseleleri kendi manevi âlemine göre anlar ve izah eder. Allah bir kısım kullarını İslam’a hizmet için yaratmıştır. Bu insanların vasıflarını anlatırken, vehbî ilimle kesbî ilmin onlarda bir bütün olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz. Onlar, işte bu hâlleriyle insanlara tesir eder, böylece hizmetleri de devam eder. Çünkü İslamiyet İslam âlimleriyle kıyamete kadar devam edecek. Gerçi Allah’ın hiçbir şeye ihtiyacı yok. Tahsilin yaygın olduğu bir zamandayız. Özellikle felsefe sorular soruyor ama sorduğu sorulara cevap veremiyor. Bu sorulara cevap verecek kişiler, İslam âlimleridir. İşte Fethullah Gülen Hocam bunlardan biridir.
-Müslüman ve siyaset size neyi çağrıştırıyor?
Siyaset yöneticiliktir. Bir şahsın kendisini Müslümanca yönetmesi siyasettir. Ailesini Müslümanca idare etmesi siyasettir. İşyerini Müslümanca yönetmesi, devlette vazife alırsa İslam’a uyması siyasettir. Siyaset menfaate dayanırsa canavar olur. İhtilafların sebebi mevki ve makamdır. 1960’ta ihtilal yapanlar, yüksek mevkilere geçtiler. Gaye de bu idi zaten. Bakınız, Adnan Menderes’e dua eden çok, Kenan Evren’e dua eden pek yok.
Hayrı yapanlar korunmalıdır
–Kimse Yok mu Derneği’nin yardım toplama yetkisi kısıtlandı. Ne dersiniz?
Dernekler Kanunu’na göre her dernek bir örgüttür. Bunlar Müslümanca hareket edince İslam’ın sesini dünyaya duyuruyor. Kimse Yok mu Derneği hayırlı bir iş yapıyor. Fakir fukaraya yardım ediyor. Kurbanları ve kurban etlerini Afrika’nın yoksullarına ulaştırıyor. Hayırlar, hayrı yapanlar korunmalıdır, yardım edilmelidir. Hadis ile de sabit değil midir, hayra vesile olan hayrı yapan gibidir. Yani bu işlerde dernekler, o derneklerde çalışanlar, gönüllüler hepsi bir hayır kervanını muhtaçlara ulaştırma gayretindeler.
Günahlarımızı da kurban etmeyi nasip et Allah’ım
-Bu bayram günlerinde sizden Müslüman âlemi için bir dua talep etsek…
Bayramlar genel af günleridir. Nefsimize uymaktan, gafletten sana sığındık; bu bayramın hürmetine sünnete ittiba etmemizi nasip eyle, güneşle dünyayı aydınlattığın gibi, nurunla da gönüllerimizi aydınlat, Hakk’ı Hak, batılı da batıl olarak görebilmemizi nasip eyle Allah’ım. Nefsimize, kendimize bizler zulmediyoruz. Bizleri nefsimize uymaktan koru Allah’ım. İnanıyoruz ki iyiliklerin bütünü senden, kötülükler bizdendir. Bizi bize bırakma Allah’ım. Bir bayram daha geldi, her an af kapısı açık ama bu günlerde bütün af kapılarını açtın; Kurban Bayramı, yakınlaşma bayramı, Sana daha da yaklaşabilme bayramı, infak bayramı, af bayramı, bu affa layık olmak için dilimizde tövbeyle günahlarımızı da kurban etmeyi nasip et Allah’ım. Sen, kullarına zaten çok yakınsın, ilmelyakîn, aynelyakîn ve hakkelyakîn olarak yakınlığımızı ziyadeleştir, Allah’ım.
Hekimoğlu İsmail – Aksiyon Dergisi 7 Ekim 2014
tweet
